BULLET FOR MY VALENTINE: “Temper Temper”

Τέταρτη δουλειά για τους Bullet For My Valentine που επιστρέφουν τρία περίπου χρόνια ύστερα το αρκετά επιτυχημένο “Fever”.

Το “Temper Temper” ακολουθεί τη ρότα του προκατόχου του, μόνο που εδώ το “heavy” στοιχείο είναι ακόμα πιο περιορισμένο, προκειμένου ο δίσκος να βρει το δρόμο του σε ολοένα και περισσότερες δισκοθήκες. Και γιατί όχι στην τελική, εφόσον το αποτέλεσμα είναι αρτιότατο και από τη στιγμή που οι fan τους πληθαίνουν συνεχώς;

Απλές συνθέσεις, με σαφή προσανατολισμό και με groovάτη παραγωγή, που τελικά θέλεις να ακούσεις ξανά και ξανά (και ξανά). Οκ, σίγουρα απευθύνεται σε μικρότερο ηλικιακά κοινό και δεν προσπαθεί να προσελκύσει τον οπαδό των κλασικών ‘80s σχημάτων, παρόλα αυτά, ανταπεξέρχονται καλά στο ρόλο τους.

Ευχαριστήθηκα πολλαπλώς κομμάτια όπως “Breaking Point”, “Truth Hurts”, “Temper Temper”, “Dirty Little Secret”, “Leech” και “Riot” (παρότι παρωχημένο), ενώ τραγούδια όπως “Dead to the World”, “Tears Don’t Fall (part 2)” και “Livin’ Life (On the Edge of a Knife)” δε θα μου έλειπαν ιδιαίτερα σε περίπτωση που απουσίαζαν.

Μοναδικά μείον η έλλειψη κάποιων πιο τεχνικών συνθέσεων, κάτι που υπήρχε στις πρώτες δύο τους δουλειές, όπως και η κατά στιγμές “pop” χροιά του album.

Από εκεί και πέρα, δε βλέπω κανένα λόγο για τους fan της μπάντας να μην είναι ευχαριστημένοι! Όσοι έχετε ασχοληθεί ελάχιστα μαζί τους, καλύτερα να μην ξεκινήσετε από το “Temper Temper”, μιας και αποτελεί τον πιο “ελαφρύ” δίσκο της μπάντας.

Συνοψίζοντας: η νέα δουλεία των Bullet for My Valentine αποτελεί τη φυσική συνέχεια του “Fever”, με λιγότερα “heavy” στοιχεία, έχοντας γενικά uptempo διάθεση και μια διάθεση κατάκτησης του πιο mainstream κοινού. Εύπεπτες συνθέσεις, με πολλές μελωδίες, με το group να διανύει την πιο εμπορική περίοδο της καριέρας του.

651
About Στέφανος Στεφανόπουλος 1413 Articles
Γεννήθηκε την ίδια ακριβώς ημέρα με τα CD και μάλλον για αυτό ασχολείται τόσο πολύ με τη μουσική. Όταν δεν γράφει για αυτή, αγοράζει CD, και όταν δεν αγοράζει, θα τον βρείτε είτε να παριστάνει τον dj σε διάφορα μαγαζιά της Αθήνας, είτε να προσπαθεί να κατεβάσει κάποια ιδέα για διαφήμιση. Στο Rockway.gr εντάχθηκε το 2010 και κάπως, κάπου, κάποτε, βρέθηκε να κρατάει και τα κλειδιά του. Δεν συμπαθεί τους ψευτοκουλτουριάρηδες, τους ξερόλες και τη μουστάρδα. Δηλώνει εγωιστής, κυνικός και fan του Philip Dick.