Είναι γεγονός ότι η υπόθεση “female-fronted power progressive metal” στις μέρες μας θα μπορούσε να αποτελεί το κεντρικό θέμα για πολύωρες αναλύσεις/ συζητήσεις μεταξύ φίλων του ιδιώματος, στις οποίες δύσκολα θα μπορούσε κανείς να προσδιορίσει τα όρια μεταξύ αντικειμενικής αλήθειας και υποκειμενικών αδυναμιών.
Με μια σχετική ανυπομονησία λοιπόν περίμενα το πρώτο full-length album των Βραζιλιάνων Vandroya, “Οne”, κι αυτό γιατί η ηγετική φυσιογνωμία του σχήματος, είναι η ερμηνεύτρια Daisa Munhoz, με την φωνή της οποίας πρωτοήρθα σε επαφή μέσω των album του super project Soulspell του βραζιλιάνου drummer Heleno Vale, μιας λατινογενούς μουσικής απάντησης στους Avantasia, στο οποίο η Dasia αποτελεί μέλος και στο οποίο συμμετέχουν πολλοί φημισμένοι καλλιτέχνες όπως οι Jon Oliva/ Zak Stevens (Savatage), Blaze Bayley (ex-Iron Maiden),Tim “Ripper” Owens (ex-Judas Priest,ex-Iced Earth, Yngwie Malmsteen), Edu Falaschi (Angra, Almah) και άλλοι.
Οι Vandroya δημιουργήθηκαν το 2001, ξεκινώντας αρχικά ως μπάντα διασκευών που με τον καιρό, άρχισαν να δουλεύουν πάνω σε δικό τους υλικό. To 2005 η μπάντα εμφανίζεται για πρώτη φορά στα μουσικά δρώμενα, με το αυτοχρηματοδοτούμενο demo/ EP “Within Shadows”, τα δυο κομμάτια του οποίου υπάρχουν και στο “One”, ένα album που ξεκίνησαν να ηχογραφούν στα τέλη του 2010. Η Daisa Munhoz, πλαισιωμένη από τους Marco Lambert/ Rodolfo Pagotto (Guitars), Giovanni Perlati (Bass) και Otavio Nunez (Drums) μας παρουσιαζει το “One”, ένα δίσκο 10 τραγουδιών, διάρκειας 52 λεπτών.
Όπως θα περίμενε κανείς από μια βραζιλιάνικη power/ progressive metal μπάντα, η επιρροή των Μεγάλων Angra είναι εμφανής και αυτό φαίνεται από το ξεκίνημα της ακρόασης. Πρώτο track το ορχηστρικό synth-based “All Becomes One” που άνετα μπορεί να εκληφθεί ως το intro track, μια κλασσικότροπη σύνθεση στα πρότυπα του “Unfinished Allegro”, εισαγωγικού θέματος τους πρώτου LP των Angra “Angels Cry”. Πολύ όμορφο ηχοτόπιο, με κυρίαρχα τα πλήκτρα, καταφέρνει με μιας να σε βάλει στο κλίμα και στις ατμόσφαιρες του album.
To intro “All Becomes One”, ακολουθείται από ένα καθαρά power metal κομμάτι, το “The Last Free Land”. Γρήγορο, τεχνικό, προσδίδει με σαφήνεια την θέληση του σχήματος για φρέσκο αέρα σε ένα ιδίωμα που δείχνει να αναμασά τελευταία, τις βασικές αρχές πάνω στις οποίες στηρίχθηκε. Με μια πολύ μελωδική εισαγωγή, ακολουθείται από εξαιρετικά riffs, που συνυπάρχουν με τη δυνατή φωνή της Daisa και με ένα θαυμάσιο, επικό refrain. Πολύ καλό τραγούδι και εξαιρετική η κλιμάκωση των φωνητικών κατά τον επίλογο του.
Στο “No Oblivion For Eternity”, τρίτο track του album, εμφανίζεται η progressive πτυχή του σχήματος, με την ερμηνεία των στίχων να δίνουν μια αίσθηση του τρόπου που δομούν τη μουσική τους οι Symphony X (μπαντάρα), ενώ την ίδια στιγμή το ορχηστρικό θέμα είναι up-tempo, δημιουργώντας μια ελκυστική ακουστική αντίθεση. Τεχνικότατο, με όλα τα όργανα να εναρμονίζονται μέχρι τελευταίας νότας.
Στα ίδια progressive συνθετικά νερά κινείται και το 4ο τραγούδι του δίσκου, “Within Shadows” που έρχεται από το ομότιτλο EP που κυκλοφόρησε η μπάντα. Ένα τραγούδι με μεγάλη ποικιλία ρυθμών ανά μικρά χρονικά διαστήματα, συχνά με μερικούς ευφάνταστους μελωδικούς αυτοσχεδιασμούς και άλλες φορές με ήσυχα ακουστικά ιντερλούδια που παρεμβάλλονται ανάμεσα στα heavy riffs. Πολύ θεατρικό refrain, mid-tempo, περιβάλλει με τον όγκο του τις speed στιγμές της σύνθεσης. Είναι εντυπωσιακό το γεγονός, του πως η μπάντα καταφέρνει να κάνει τόσα πολλά σε τόσο λίγο χρόνο, χωρίς η συνεκτικότητά του να μπερδεύει αλλά να είναι αφομοιώσιμη.
Θα μπορούσα να χαρακτηρίσω το “Anthem (For The Sun)”, 5ο track του album, ως ένα πολύ progressive και πολύ heavy τραγούδι. Το κεντρικό θέμα είναι πολύ καλό και πιασάρικο, αλλά όλη η υπόλοιπη σύνθεση είναι απολύτως έντονη και πολύπλοκη, με εγγυημένη την ευχαρίστηση οποιουδήποτε θέλει να ακούσει την πιο prog πλευρά του σχήματος, από την στιγμή που κατά την πορεία του τραγουδιού εμφανίζονται διάσπαρτα στοιχεία από την φιλοσοφία των πανταχού παρόντων Symphony X. Χρειάζεται πολλαπλές ακροάσεις για να εμπεδωθεί πλήρως, πράγμα που είναι τυπική κατάσταση σε τέτοιου στυλ δημιουργίες.
Σαν highlight των φωνητικών της Daisa, θα μπορούσα να χαρακτηρίσω το “Why Should We Say Goodbye”, 6ο τραγούδι του “Οne” και μοναδική μπαλάντα αυτού και το οποίο έρχεται επανεπεξεργασμένο από το EP του 2005. Εντυπωσιακό το τραγούδι, θα σταθώ στον τρόπο που η Daisa εναλλάσσει τα φωνητικά της, ξεκινώντας από την απόλυτη ηρεμία, εξελίσσεται με λεπτότητα, πριν να απογειωθεί στο απαστράπτων τελικό refrain. Μερικές φορές ,η αργή εξέλιξη ενός τραγουδιού, σε ανταμείβει με περισσότερα αγαθά κι αυτό το τραγούδι είναι μια καλή τεκμηρίωση αυτής της σκέψης.
Το επόμενο τραγούδι “Change The Tide” μου είναι γνώριμο από το album των Soulspell “Hollow’s Gathering” του 2012, μιας και πρωτοεμφανίστηκε εκεί. Όποιος τον άκουσε τον δίσκο αυτόν, καταλαβαίνει πως είναι το τραγούδι το οποίο επέτρεψε στην Daisa να “κλέψει την παράσταση” στο album και η μόνη βασική διαφορά μεταξύ των δυο version είναι τα ανδρικά φωνητικά. Στην version των Vandroya εμφανίζεται ο Leandro Cacoilo, ενώ στην Soulspell version ακούγεται ο Μεγάλος Mike Vescera. Ουσιαστικά δεν έχει σημασία γιατί και οι δυο τραγουδιστές ακούγονται σπουδαίοι και το τραγούδι ήταν και είναι ένα φανταστικό, γρήγορο power metal τραγούδι με καταπληκτικό refrain.
Το “Change The Tide” αποτελεί επίσης και το εναρκτήριο άκουσμα μιας ακολουθίας τριών τραγουδιών, μαζί με τα “When Heaven Decides To Call” και “This World Of Yours”, 8ο και 9ο track αντίστοιχα, τα οποία είναι επίσης γρήγορα, speedy τραγούδια, πιο απλά και άμεσα power metal πονήματα, εξαιρετικά και τα δυο και τελικώς από τα γρηγορότερα και συνάμα βαρύτερα του δίσκου. Άψογες μελωδίες στις κιθάρες, φοβερές οι ιδέες του drummer στις “συμπλοκές” με το μπάσο και με τα πλήκτρα να χρωματίζουν αθόρυβα αλλά έξυπνα το σύνολο.
Το “One” κλείνει με το 7-λεπτο επικό “Solar Night” και είναι ανάμεσα στα κορυφαία. Υπάρχει για άλλη μια φορά η essence των Symphony X στις ηπιότερες στιγμές τους, αλλά ταυτόχρονα είναι το τραγούδι με την μεγαλύτερη προοδευτικότητα και την μεγαλύτερη σύμπλευση των επιρροών του σχήματος. Φοβερά επικό, θεατρικό, αποτελεί την opera moment του album.
Συνολικά, οι Vandroya με το “One”, εντυπωσιάζουν. Δομούν έναν άρτιο power/ progressive δίσκο, καθώς αναμειγνύουν τα στυλ με τέτοιο τρόπο που οι φίλοι αυτού του ήχου θα τον βρουν τουλάχιστον ενδιαφέρον και που θα ακούσουν μια μεγάλη γκάμα ιδεών, άλλοτε επιθετικών και άλλοτε ατμοσφαιρικών. Όμορφες εναλλαγές ρυθμών, πολλές φορές μέσα στο ίδιο τραγούδι, αλλά χωρίς στιγμές που να κουράζουν ή να σε κάνουν να βαριέσαι. Μου άρεσε η ισορροπία ανάμεσα στα heavy riffs και στην πολυπλοκότητα της μουσικής όπως επίσης μου άρεσε η μελωδική τους power πλευρά. Ένα από τα σπουδαιότερα που πέτυχε η μπάντα, είναι ότι η ανάμειξη των επιρροών τους είναι αρμονικότατη, αφήνοντας παράλληλα χώρο και για μικροεκπλήξεις που σε κάνουν να χαμογελάς.
Όσο για τα φωνητικά της Daisa Munhoz
Στίχους έχω διαβάσει μόνο από τα δυο κομμάτια του ΕΡ και οι οποίοι πραγματεύονται ιστορίες μάλλον νυκτερινές με απαραίτητες δόσεις έρωτα και πάθους. Δεν θα τους χαρακτήριζα, άλλωστε οι στίχοι είναι πάντα ανοιχτοί προς ερμηνεία, ανάλογα με τον ακροατή. Να πω εδώ κάποιες πληροφορίες που αφορούν την δημιουργία του album. Η παραγωγή είναι έργο του κιθαρίστα της μπάντας Marco Lambert με μηχανικό ήχου/mastering τον Heros Trench, κιθαρίστα των Korzus. Πολυφωνική, “μεγάλη” παραγωγή, όχι τόσο “γυαλισμένη” όπως θα περίμενε κανείς από μια progressive μπάντα, αλλά παρόλα αυτά κρυστάλλινη και ογκώδης αναδεικνύει όλες τις λεπτομέρειες του ήχου της μπάντας. Οι κιθάρες έχουν έναν θαυμάσιο heavy ήχο που παραπέμπει άμεσα σε power metal μπάντες όπως Αngra, Sonata Arctica, Kamelot κα,το rythm section εκδηλώνει χωρίς ντροπή την αγάπη του προς τους Symphony X ενώ τα πλήκτρα υπάρχουν παντού, χωρίς να υποσκελίζουν τις κιθάρες εκτός βέβαια από τα σημεία στα οποία πρωταγωνιστούν και είναι σημεία τα οποία αποτελούν μέρος του γενικού concept. Το “Οne” κυκλοφορεί μέσω της Innerwound Rec. (Soulspell,Jorn,Danger Danger μεταξύ άλλων κυκλοφοριών) για την Ευρώπη και την Ν.Αμερική. Vandroya λοιπόν και “One”. Οι φίλοι του power/progressive metal έχουν έναν παραπάνω λόγο να είναι ευχαριστημένοι. Ειδικά δε, αυτοί που δηλώνουν οπαδοί προαναφερόμενων σχημάτων όπως Kamelot, Symphony X, Angra και Sonata Arctica , πιθανόν να τους λατρέψουν.
1222
