Όταν το ντεμπούτο σου κυκλοφορεί από την εταιρεία του Steve Vai (Digital Nations), σίγουρα έχεις κάτι να πεις…
Και ότι έχει να πει ο τριαντάχρονος Riccardo Gioggi, το λέει αρτιότατα με την κιθάρα του, σε έναν καθόλα ινστρουμενταλικό δίσκο, λουκούμι για τους fan του είδους!
Για μένα είναι θετικό και μόνο το γεγονός ότι ο Gioggi δεν είναι ακόμη ένας shredder που αποφάσισε απλά να ξύσει την κιθάρα του. Δε με χαλάνε και δαύτοι, αλλά μου είχε λείψει η πιο ουσιαστική προσέγγιση, έτσι όπως μας την έμαθαν βιρτουόζοι όπως οι Jeff Beck, Steve Vai και Joe Satriani.
Μην περιμένετε να ακούσετε μονάχα ανελέητα solo και μουσικές καρμανιόλες στο “A Theory of Dynamics”. Τα τραγούδια φλερτάρουν με διάφορα είδη, χωρίς να γίνονται κουραστικά και παράλληλα “δένουν” αρκετά καλά μεταξύ τους. Έχουν ισορροπία, με αποτέλεσμα ο δίσκος να ακούγεται πολύ ευχάριστα!
Κύριο μέλημα του Gioggi είναι η μελωδία, κάτι που κάνει το “A Theory of Dynamics” πιο προσιτό στους λάτρεις των προαναφερθέντων βιρτουόζων, ενώ αδιαμφισβήτητη είναι και η τεχνική του κατάρτιση, η οποία δίδεται σε δόσεις και χωρίς βεντετισμούς.
Για την ιστορία, στο album συμμετέχουν οι Michael Manring (μπάσο- Michael Hedges, Jeff Loomis etc), Simone Del Pivo (drums), Marco Mastrobuono (μπάσο), Francesco Maras (percussion), Andrea Grant (πιάνο), Leonardo Spinedi (βιολί) και Francesco Parente (τσέλο), ενώ την παραγωγή και τη μίξη την έχει αναλάβει ο ίδιο ο Gioggi.
Θεωρώ πως οι fan του είδους έχουν κάθε λόγο να τσεκάρουν το “A Theory of Dynamics”, μιας και είναι δεδομένο πως θα το εκτιμήσουν.
621 
