Είναι γεγονός πλέον, εδώ και μια δεκαετία, ότι η σκανδιναβική σκηνή του melodic hard rock είναι κυρίαρχη και αρκετά νέα συγκροτήματα ξεπηδούν συνέχεια με την ελπίδα να γίνουν οι νέοι HEAT, Work of Art ή ακόμη και οι νέοι Bad Habit.
Βέβαια από ότι φαίνεται μετά από μία σειρά πολύ καλών και σημαντικών κυκλοφοριών έρχεται και η ώρα του κορεσμού και της υπερεκτίμησης.
Η περίπτωση των Σουηδών DIAMOND DAWN ανήκει μάλλον σε μία ενδιάμεση κατάσταση με τους Τοto και Asia να είναι ο βασικοί παράγοντες επιρροής τους. Tο ελπιδοφόρο γκρουπ διαθέτει το κέφι, το μεράκι και τον ενθουσιασμό που έχει συνήθως ένα νέο σχήμα με τον παρθενικό του δίσκο όμως πρέπει να δουλέψει λίγο παραπάνω το θέμα “ταυτότητας” και “προσωπικότητας” διότι θυμίζουν έντονα πολλά από τα προαναφερόμενα ομόηχα σχήματα.
Οι μελωδίες και τα κομμάτια τους παραπέμπουν άμεσα στον λεγόμενο “βόρειο aor” ήχο, ντυμένες με όμορφα φωνητικά, προσεγμένα και επιβλητικά πλήκτρα, δουλεμένες ενορχηστρώσεις και κλασσικά κιθαριστικά riff και solo. Ακούγοντάς τους συνεχώς διαπίστωσα ότι είναι αυτό που λέμε συνήθως για πολλά συγκροτήματα… “καλοί είναι αλλά κάτι τους λείπει”.
Εδώ λοιπόν με το ντεμπούτο τους που τιτλοφορείται “Overdrive” εκείνο που απουσιάζει δεν είναι η σκληρή προσπάθεια και η καλή δουλειά που όντως την έχουν κάνει μια με επαγγελματικό τρόπο αλλά το “αλατοπίπερο” για να νοστιμέψει και να ξεχωρίσει το άλμπουμ τους.
Τέλος οφείλω να ομολογήσω ότι οι DIAMOND DAWN με την πρώτη τους κυκλοφορία κερδίζουν στα σημεία και βάζουν τα θεμέλια για κάτι καλύτερο στο εγγύς μέλλον στο χώρο του melodic rock.
662 
