Τέλη Φεβρουαρίου κυκλοφορεί το καινούργιο και τρίτο κατά σειρά σόλο άλμπουμ ενός ίσως από τους μεγαλύτερους μουσικούς των τελευταίων 20 χρόνων.
Σάλος και πανικός στο κυνήγι της παρουσίασης του άλμπουμ, αφού δεν είναι και λίγοι εκείνοι που περιμένουν με λαχτάρα να βγουν αληθινές οι ευχές τους για ένα ακόμα υπέροχο δημιούργημα, αλλά άλλοι τόσοι είναι και οι “άλλοι”, εκείνοι που περιμένουν να ρίξουν ότι πιο αιχμηρό και βαρύ, προκειμένου να εναντιωθούν και να εκτονωθούν (πιστέψτε με αυτού του τύπου οι κατηγορητές/κριτικοί, πάντα μα πάντα έχουν κάτι να πουν, που στο κάτω-κάτω απλά πρέπει να τους αψηφούμε).
Ο ώριμος πια Κος Wilson, μάλλον βρίσκεται στα καλύτερα του, αφού δεν υπάρχει λόγος κανένας ανησυχίας για αναγνώριση, επιτυχία ή μέλλον. Όλα παίρνουν τον δρόμο τους και εκείνος απλά δημιουργεί μουσικές, ιστορίες αληθινές ή φανταστικές, αγγίζοντας τα όρια του υπερφυσικού, μυθοπλασίες και νότες απλοϊκές και σύνθετες, προοδευτικές αλλά που πατούν σταθερά στην γη, χωρίς πειραματισμούς για μεγάλους βαθμούς δυσκολίας.
Το “The Raven That Refused To Sing (And Other Stories)”, είναι το άλμπουμ που θα ακουστεί, θα παιχτεί και μάλλον θα συζητηθεί. Ξεκινώντας λοιπόν κάπως ανορθόδοξα, τα εύσημα πηγαίνουν άξια στον μεγάλο και έμπειρο παραγωγό και ειδήμων στον ήχο, Alan Parsons, ο οποίος στάθηκε ικανός να εκθρονίσει από τις κονσόλες τον Wilson (άσχετα αν έγινε με την συγκατάθεση του). Ξεκάθαρα μια πολύ όμορφη και δημιουργική δουλειά, με μακροσκελείς συνθέσεις (οι 3 στις 6 πάνω από 10’ λεπτά), άπλετος instumantalικός χώρος, δίνοντας έτσι δόξα και τιμή στους προδρόμους του είδους και στις μουσικές οπισθοδρομήσεις κοντά στα ’70.
Theo Travis και εδώ, στα πολύ ατμοσφαιρικά πνευστά, Adam Holzman με τα μαγικά δάκτυλα στα πλήκτρα (δείξε μου τον φίλο σου να σου πω ποιός είσαι, ταιριάζει απόλυτα εδώ μιας και οι τζαζ επιρροές και συνεργασίες του τον έχουν τοποθετήσει ήδη δίπλα στον Miles Davis). Κιθάρα και ντραμς έχουμε 2 απίστευτους prog rock τύπους από τους The Aristocrats, που δίνουν διαφορετική πνοή και άποψη (η 2η επίσημη κυκλοφορία άλμπουμ τους αναμένεται).
Το “The Raven That Refused To Sing (And Other Stories)” είναι αυτό που ίσως αναζητούσες τελευταία να ακούσεις αλλά δεν ήξερες τι, ουσιαστικά μιλάμε για ένα άλμπουμ που έχει χρώμα, αίσθηση, λυρισμό, απλότητα αλλά και σύνθεση σε ήπιους ρυθμούς δίνοντας βάση στην αρμονία και την ισορροπία. Ιστορίες που το κοράκι αρνήθηκε να τραγουδήσει, αλλά αναρωτιέσαι κιόλας από την άλλη, πως θα ήταν δηλαδή ακόμα πιο πολύ αυτό το άλμπουμ αν τα πράγματα ήταν αντίστροφα.
Ο Wilson σαν προσωπικότητα και όντας μουσική ύπαρξη, μοναχός του ή με τα σχήματα του ή με συνεργασίες του κατά καιρούς αφήνεται και απελευθερώνεται συνειδησιακά και απλά πολύ απλά… “δημιουργεί” (Porcupine Tree, No-Man, Storm Corrosion, Blackfield, Bass Communion, I.E.M, ταξίδια από όλα τα μέρη της τέχνης, προς ένα και μόνο προορισμό, την ψυχή).
Δεν ξέρω γιατί ενδεχομένως όλοι να θέλουμε κατά βάση να φτιάχνουμε κείμενα σαν εκθέσεις ιδεών για να παρουσιάσουμε κάτι τόσο όμορφο αλλά το βάρος του ονόματος του καλλιτέχνη να μας δημιουργεί πανικό. Όχι, τίποτα άλλο, απλά θα αφεθώ να το απολαύσω ακόμα μια φορά, και άλλη μία. Η Ομορφιά της τέχνης είναι για άλλη μια φορά εδώ, κλείσε τα μάτια σου και φύγε.
548 
