Από την Σουηδία καταφτάνουν οι Snakeskin Angels. Το γεγονός ότι η Σκανδιναβία κατέχει τα πρωτεία σε ποσότητα όσο και ποιοτικά στάνταρ στην ευρωπαϊκή τουλάχιστον μουσική βιομηχανία, είναι αδιαμφισβήτητο. Μάλλον το πολύ κρύο που δεν σε αφήνει να κυκλοφορείς έξω σε αναγκάζει να γίνεσαι δραστήριος σε κλειστούς χώρους, γιατί όχι λοιπόν σε ένα στούντιο;!
Τούτοι εδώ οι κύριοι μαζεύτηκαν το 2008 ως project από μέλη των Styggelse, Cursed 13, Likblek, Taetre, για να αναφέρω μερικές από τις μπάντες που δραστηριοποιούνται τα παλικάρια, και σύντομα κυκλοφόρησαν το αυτοχρηματοδοτούμενο Demo album τους, το οποίο και κυκλοφορεί σαν επίσημη κυκλοφορία πλέον με επιπλέον κομμάτι ένα intro και διαφορετικό artwork. Lets go piece by piece.
Στιλιστικά οι Snakeskin Angels κινούνται σε retro metal μονοπάτια, με διάχυτες τις αναφορές σε συγκροτήματα που έλαμψαν από τα τέλη του ’70 μέχρι και τα μέσα του ’80 (το 1970 και 1980, ε!!). Καπάκι στο intro μπαίνει το Black Light District με κλασικό heavy boogie riffing και τον Thunderbolt στο μικρόφωνο να λαλά με φωνή που μου θυμίζει έναν πιο αλήτη Ian Astbury των The Cult ή έναν πιο φλώρο Ben Ward των Orange Goblin στα πρώτα τους. Τα πιασάρικα riff συνεχίζονται και στο By the Hammer of Beelzebuth που πετάει και την sabbath-ia εδώ και εκεί να σκοτεινιάζει την γενικά χαβαλεδιάρικη και πιο up-tempo προσέγγιση της μουσικής.
Μετά το πέρας της σφύρας του Διαβόλου, τσουπ και η μπαλάντα Nothing But Pain, που αδύναμη σαν σύνθεση μιας και είναι απλά δυο ακουστικές κιθάρες, αφήνουν τα φωνητικά να αναλάβουν το έργο να γίνει πιο ενδιαφέρουσα, κάτι που γίνεται μεν και δένει με το μέχρι τώρα άκουσμα, παραμένει όμως αδιάφορη σαν σύνθεση δε. Μάλλον στο γενικό concept της αισθητικής έπρεπε να υπάρχει και εδώ, ώστε να δώσει στα επόμενα κομμάτια μεγαλύτερο impact. Πάντως τα τραγούδια από εδώ και πέρα παρουσιάζουν μεγαλύτερο ενδιαφέρον συνθετικά όσο και μουσικά χωρίς όμως τρελές εξάρσεις.
Το The Great Sarcophagus δίνει την τιμητική του σε μπάντες όπως Pentagram και Saint Vitus στο πρώτο μισό του, πριν πιάσει πιο ψηλές ταχύτητες και δώσει χώρο να αναπτυχθούν οι μελωδίες (πολύ δυνατό στοιχείο σε ολόκληρο τον δίσκο) και τα σόλο και να ξεκινήσει το headbanging. Και φτάνουμε στην απόλυτη σύνθεση, κατά την γνώμη του γράφοντος, του Follow The Snake To The Core… The Rebel! Εδώ μιλάμε για μια κομματάρα με τα όλα της! Από την πρώτη κιόλας νότα σε παίρνει βόλτα, αναπτύσσεται μελωδικά και δυναμικά μέχρι το ρεφρέν που σπαέι σε Heavy Metal ρυθμούς. Super catchy καλούδι, στημμένο τόσο όμορφα που δεν καταλαβαίνεις το 5λεπτο πέρασμά του. Είναι το καλύτερο δείγμα για το τί είναι ικανοί οι Snakeskin Angels, και αν ήταν όλες οι υπόλοιπες συνθέσεις σε αυτό το επίπεδο θα μίλαγα ήδη για στανταράκι στην λίστα με τα καλύτερα του 2013!
Το Black Moon Curse καθώς επίσης το The Fire Omega ακολουθούν με δυνατά riff και γκρούβα, με το δεύτερο να κλέβει την παράσταση με τον ρυθμό και τα μελωδικά κιθαριστικά leads. Και πιάνουμε το τελευταίο κομμάτι που συμπληρώνει τα μόλις 33 λεπτά του Follow The Snake To The Core. Το Wolfbrother παίζει τον ρόλο της heavy μπαλάντας, με τους αναπτύρες αναμμένους να λικνιζόμαστε αγκαλιασμένοι τραγουδώντας χορωδιακά τα λόγια του ρεφρέν… Τι βαρεμάρα! Μην παρεξηγηθώ, ενώ ξεκινάει με τις καλύτερες προοπτικές και μια περίεργη αίσθηση ότι ο Roky Erickson έπιασε τα φωνητικά για το κουπλέ (????), περνάει στο ρεφρέν, κάνει λούπα άλλη μια φορά το πακέτο και λήγει άδοξα στα μόλις δυόμισι λεπτά, αφήνοντας την αίσθηση, πώς το λέτε εδώ στο Ελλάντα, με το πουλί στο χέρι. Αχρείαστο, και μάλλον μπήκε για να μην μας πάρουν για πολύ σκληρούς και δεν μας παίξουν στο ράδιο!
Anyhow, ενώ οι Snakeskin Angels δεν τετραγωνίζουν κανέναν κύκλο, φαντάζομαι πώς δεν υπάρχει και καμία τέτοια πρόθεση, προσφέρουν ένα άρτιο δείγμα ρετρίλας με πολύ άνω του μετρίου συνθέσεις, παικτική ικανότητα, μελωδίες πιασάρικες και σε γενικές γραμμές έναν δίσκο τον οποίο θα τον βάλεις, θα τον ακούσεις και θα περάσεις μια χαρά ένα μισαωράκι… Εκτός αν, όπως εγώ, το κάνεις και τραβήξει παραπάνω γιατί κάπου κόλλησε το repeat στο The Rebel.
551 
