THE ONEIRA “Injection”

ALBUM

Βλέποντας το όνομα του σχήματος γεννιέται ήδη η υποψία, όταν όμως διαβάζεις πως ο τίτλος του τρίτου τραγουδιού είναι “Edipsos”, αρχίζεις πια με βεβαιότητα να ψάχνεις τον ηθικό αυτουργό.

Πράγματι λοιπόν, οι “The Oneira” είναι ένα project του Έλληνα συνθέτη και πολυοργανίστα, Filippos Gougoumis, που πλαισιώνεται από τρεις εξαιρετικούς Ιταλούς μουσικούς. Ο ίδιος έχει συνθέσει όλη τη μουσική, παίζει όλες τις κιθάρες, το μπάσο και κάνει δεύτερα φωνητικά. Ο Gianpaolo “Banjo” Begnoni, στα keyboards και το programming, αποτελεί ρυθμιστικό παράγοντα στο συνολικό αποτέλεσμα, λόγω της μουσικής τους κατεύθυνσης. Στα τύμπανα είναι ο Danilo “Sakko” Saccotelli, και στα φωνητικά ο Manuel Ruscigno.

Το “Injection” είναι το τρίτο τους άλμπουμ και το πρώτο μετά την υπογραφή συμβολαίου με την εταιρία “ROCKSHOTS RECORDS”. Είχαν προηγηθεί τα “Natural Prestige”του 2011, και “Hyperconscious” του 2014.

Από τις πρώτες στιγμές που το “Still Free To Choose” μας εισάγει στο πνεύμα του άλμπουμ, είναι ξεκάθαρο πως τα αγαπημένα πεδία του Φίλιππου έχουν να κάνουν με το progressive rock των 80’s. Με συντεταγμένες λοιπόν τους Rush εκείνης της δεκαετίας, λιγότερο τους Yes, και μια γενναία δόση της παράλληλης δράσης των Journey, οι The Oneira, βάζοντας το δικό τους στίγμα στη σύνθεση και τις διαδρομές, θα φέρουν έντονα στο μυαλό δυνατές εντυπώσεις από τους Enchant και τις πιο απλές και άμεσες στιγμές των Dream Theater.

Ιδιαίτερη προσοχή και επιμονή έχει δοθεί στην παραγωγή, που έγινε από τον Φίλιππο με τη συνδρομή του Oliver Philipps (Everon, Delain). Το αποτέλεσμα καταφέρνει να στέκεται ανάμεσα σε μια νοσταλγική υπενθύμιση των επιδράσεων και σε μια πιο σύγχρονη πρόταση, με τον βασικό συνθέτη να χρησιμοποιεί αρκετά εφέ και διαφορετικούς ήχους στις κιθάρες, επιζητώντας πιο τεχνοκρατικά αλλά και ντελικάτα αποτελέσματα. Άλλωστε ο συνολικός στόχος του γκρουπ είναι απόλυτα συγκεκριμένος και διαθέσιμος για το ανάλογο κοινό.

Συνθετικά, το άλμπουμ έχει μια ισορροπημένη ποιότητα με την ικανότητα των μουσικών να πειθαρχεί στη μελωδία, που είναι και ο ουσιαστικός πρωταγωνιστής και στα εννέα τραγούδια. Ακόμα και στα δυο instrumental του δίσκου, το “Behind The Sun”, και το εντυπωσιακό ομότιτλο, η ροή είναι υποδειγματικά ομαλή και ελκυστική, ακόμα και για ακροατές που δεν πεθαίνουν για τέτοιο ήχο. Σε όλα όμως τα τραγούδια υπάρχει ψυχή και συναίσθημα που τελικά κάνουν έναν περίτεχνο συνδυασμό με τα στιγμιαία στολίδια των μουσικών και τον φροντισμένο ήχο.

Σημαντικό μερίδιο έχουν τα πλήκτρα του Begnoni, που πλουτίζουν τις συνθέσεις με χρώματα και θέματα και κρατούν τελικά αυτή την ισορροπία ανάμεσα στο prog rock και το AOR. O Ruscigno τέλος, έχει μια ζεστή και ευέλικτη φωνή, ακούγεται όμως συνολικά κάπως συγκρατημένος και συντηρητικός.

Το “Injection” είναι ένα άλμπουμ που έχει το χάρισμα να μεγαλώνει γρήγορα με κάθε νέο άκουσμα, καθώς οι συνθέσεις είναι προσιτές αλλά και με πλούτο. Κι αυτή η πρόοδος της απόλαυσης μπορεί να αποδειχτεί μια πολύ ευχάριστη έκπληξη για όσους διάβασαν αναφορές αγαπημένων τους σχημάτων σε αυτό το κείμενο.

484

Avatar photo
About Γιώργος Γεωργίου 540 Articles
Συνηθίζουν να λένε, «δείξε μου τους φίλους σου να σου πω ποιος είσαι»… Αν μπορούσε λοιπόν να ιδρύσει το δικό του “Cabaret Voltaire”, στους τοίχους του θα είχε κορνίζες με φωτογραφίες του Τάκη Τλούπα και πίνακες των David Bomberg και Edward Hopper. Πάνω στο πατάρι θα είχε τις δύσκολες περιπτώσεις, αυτούς που αν τελικά μάλωναν μεταξύ τους, θα έπρεπε να γίνει σε απομόνωση. Σε ειδικό “triryche design” τραπεζάκι ο Tate με τον De Garmo, και ακριβώς απέναντι σε ευρύχωρο καναπέ ο Fish με τον Steve Hogarth. Μοναχικό τραπέζι με κηροπήγιο και θέα από μικρό παράθυρο στην ομίχλη της πίσω αυλής ο Simon Jones. Φθαρμένο ημίψηλο σκαμπό και μίνι μπαρ δίπλα του για τον Nick Cave. Σκαλιστή πολυθρόνα για τον Ronnie James Dio, και κάθισμα VIP από το Villa Park για τον μουστάκια άρχοντα των ριφ. Φουτουριστικό κουπέ για τρεις σεβάσμιους κυρίους από τον Καναδά, μην τον ρωτήσεις ποιους. Κάτω σε περίοπτη θέση στο μπαρ, τον μορφονιό Joakim Larsson, για να τραβά τις ωραίες γυναίκες, και δίπλα του τον Jim Matheos να τον συμμαζεύει με την ψυχραιμία του όταν χρειάζεται. Σε ένα μικρό τραπέζι στην πιο σκοτεινή γωνιά, η περίεργη παρέα του David Sylvian, του Neil Hannon και του Paddy McAloon. Όταν κάθονται στο μπαρ και οι νεότεροι Einar Solberg, Daniel Tompkins και Daniel Estrin, η χημεία είναι πια ιδανική. Καθόλου άσχημα κι απόψε…