Το όνομα του Pete Morten μπορεί να μη λέει και πολλά στον ευρύ χώρο των φίλων της Ευρωπαϊκής Progressive σκηνής, αλλά οι πιθανότητες να αλλάξει αυτό θα αυξηθούν μετα την κυκλοφορία του “The Interpreter”, πρώτου full-length album των My Soliloquy, μίας Βρετανικής progressive μπάντας που ίδρυσε το 2002, αυτός ο πολυπράγμων (φωνητικά/ κιθάρες/ μπάσο/ keyboards) μουσικός και συνθέτης.
H πρώτη φορά που άκουσα το όνομα του, ήταν όταν συνέπραξε με τους Uk prog παλλήκαρους Threshold για τις ανάγκες κάποιων live αρχικά και ως full μέλος από το 2007 εως τώρα, πλαισιώνοντας τον Karl Groom στις κιθάρες, συνεισφέροντας συνθετικά στο τελευταίο πόνημά τους, “March for progress”.
Αναλαμβάνοντας τα φωνητικά, αποτελεί μέλος και σε άλλες μπάντες ακόμη, όπως στο ανυπόγραφο σχήμα των Metalloid, μια μπάντα που επιδίδεται στο χώρο του Heavy/ Thrash, όπως επίσης και στους power/ proggresive Nightmare World με τους οποίους κυκλοφόρησε το 2009 το self-financed EP “No Regrets”. Επίσης διετέλεσε και μέλος στους πολύ καλούς metallers Power Quest την διετία 2009-2010.
Οι My Soliloquy λοιπόν, project-πνευματικό τέκνο του Pete Morten, ιδρυθηκαν το 2002, έχοντας κυκλοφορήσει ως τώρα δύο demos, τα “The Creative Principal” του 2002 στο οποίο η μπάντα φέρει έναν πολύ φρέσκο αέρα στο ύφος των τιτανοτεράστιων Shadow Gallery και “Lateral Thinking” του 2005,στο οποίο το σχήμα αξιοπρεπέστατα αποδίδει, pure Dream Theater/ Fate’s Warning προδιαγραφών, Progressive μουσικη, χωρίς καμία υποψία αντιγραφής των επιρροών τους μα με ολοφάνερη την λατρεία προς αυτές. Το 2007 κυκλοφορεί το πολύ καλό EP τεσσάρων τραγουδιών “Esoterica” με ποικίλο μουσικό ύφος και ακόμη πιο κοντά στη θεατρικότητα των Shadows.
Έχουν αξιοσημείωτες συμμέτοχες σε live events, όπως support acts σε συναυλίες του Ύψιστου Rick Wakeman (Yes), των τεράστιων Pagan’s Mind, φυσικά των Τhreshold, των Power Quest καθώς και σε events όπως το Bloodstock το 2005, συν μια συμμετοχή στο ProgPower UK II Festival.
Kαι εν έτει 2013, ο Pete Morten, πλαισιωμένος από τους Damian Roots (Drums/ percussion), Alex Davies (Bass), Mike Gilpin (guitars/ backing vocals) και Andy Berry (keyboards-πρώην Condemned Soul), μας παρουσιάζει το ντεμπούτο του σχήματος, “The Interpreter” μέσω του label Sensory (Canvas Solaris, Gordian Knot, Redemption κα).
Ένα album, 8 κομματιών μέσης διάρκειας 6:30 λεπτών το καθένα, τρία από τα οποία ανήκουν στις παλιότερες δουλειές της μπάντας (το “Corrosive De-Emphasis” το οποίο έρχεται από το 1ο demo “The Creative Principal”, το “Fractured” το οποίο υπάρχει στο 2ο demo “Lateral Thinking” και το “Ιnner Circles” που υπήρχε και στο EP “Esoterica”) σε καλυτερη ηχητικά μορφή συν τα πέντε νέα τραγούδια στα οποία παρουσιάζεται εξαιρετικό Progressive Rock/Metal.
H φουτουριστική εισαγωγή του “Αscension Pending” ακολουθείται από μια συνέχεια που λόγω της δυνατής, καθαρής φωνής του Pete, φέρνει σχεδόν αναπόφευκτα τους ημίθεους Shadow Gallery συνειρμικά στο νου, μιας και η επιρροή του αείμνηστου Μike Baker (R.I.P. Μεγάλε…) αφήνει το στίγμα της. Πολύ όμορφο τραγούδι, με refrain που με μερικές ακροάσεις, σου μένει στο μυαλό και το τραγουδάς παρέα. Όμορφα συμπαγή riffs από κιθάρες και πλήκτρα, ενώ το rythm section, άψογο, θυμίζοντας την σταθερότητα ενός διδύμου ανάλογου με εκείνο των Jackson/ Rockenfield.
Αν και πριν την ακρόαση, είχα μια επιφύλαξη σχετικά με την συσχέτιση της μπάντας με τους Threshold, εν τούτοις το δεύτερο track “Flash Point” μου έσβησε και την παραμικρή υποψία σύμπνοιας. Λυρικό και μελαγχολικό, μου έφερε στο νου τους σύγχρονους Ήρωες του prog metal, Circus Maximus. Low tempo τραγούδι με όμορφη ενορχήστρωση και πολύ καλές μουσικές φράσεις.
Τα επόμενα δυο τραγούδια, τα “Corrosive De-Emphasis” και “Fractured”, μας έρχονται από τα δυο demo της μπάντας όπου κατ’ εμέ αναδύονται οι σκοποί και οι αιτίες της μπάντας. Οι αφετηρίες της. Τεχνοκρατικά τραγούδια, αφήνουν να διαφανούν οι αρετές της μπάντας, παράλληλα με μια έκδηλη συμπάθεια προς όχι και τόσο “συνήθη” μουσικά ήθη, από μπάντες όπως οι Depressive Age (αχ, συγκινήθηκα τώρα), οι Soul Cages (τώρα κλαίω) κάτω από την σκέπη των υπεράνω Dream Theater. Η αύρα που εκπέμπεται, χρωστά πολλά στην τεχνοτροπία του Κevin Moore (Dream Theater, Chroma Key, OSI και τα σχετικά…). Στριφνά riffs με power αισθητική σε σημεία.
Το “Six Seconds Grace”, είναι το μεγαλύτερο τραγούδι του album, διάρκειας 7:21 λεπτών. Ιδέες που ξεδιπλώνονται με άνεση, αποτελεί ένα τυπικό δείγμα προοδευτικής μουσικής, πέρα από ταμπέλες και “είδη αισθητικής”. Σκοτεινό, δυνατό με μεγάλη ποικιλία στα φωνητικά του Pete, αποτελεί μια θεατρική ελεγεία. Χρειάζεται χρόνο και πολλαπλές ακροάσεις για να εμπεδωθεί, αλλά όταν συμβεί αυτό, ο ακροατής ανταμείβεται με μια υψηλού επιπέδου αρτίστικη πρόταση, μεγάλου βαθμού αυθεντικότητας. Καταπληκτικό παίξιμο στα ρυθμικά μέρη και συναισθηματικά solos στις κιθάρες.
Το “Inner Circles”, είναι το τρίτο τραγούδι που ανήκει στην τελευταία δουλειά του σχήματος, στο ΕΡ “Esoterica” του 2007. Επίσης, σχετικά μεγάλο κομμάτι διάρκειας 7:00 λεπτών, βρίθει καινοτομιών, θυμίζοντας ένα πολύ ευρύ φάσμα επιρροών. Θεατρικότατο, θυμίζει τα τερτίπια των Angizia, των Mayfair ενώ σε σημεία εμφανίζεται το αξιαγάπητο φάντασμα των Αnacrusis, που προσθέτει λίγο κοινωνικό φόβο πάνω στα δρώμενα της σύγχρονης εποχής και των ρυθμών της. Δαιδαλώδης σύνθεση που έχει αρχή, μέση και τέλος. Μια mini ιστορία, αυτοτελής, μέσα στο συνολικό γίγνεσθαι του δίσκου, που προσθέτει πολλά στη ροή του.
Αφήνω το τελευταίο τραγούδι για το τέλος, όχι γιατί είναι τελευταίο, αλλά να… γιατί το “Star”, είναι απλά… ΜΕΓΑΛΕΙΩΔΕΣ. Μια μπαλάντα, που από την πρώτη αυτιά, καταλαβαίνεις ότι ήρθε για να μείνει. Σχεδόν 80’s Hard Rock (και όχι poser. Είτε κάνεις air guitar με Bon Jovi στον καθρέφτη, είτε με “true” Black Metal, είσαι το ίδιο “ποζεράς”), το “Star” είναι μια καταπληκτική σύνθεση, από αυτές που αν υπήρχε αξιοκρατία αυτόν τον κόσμο, θα θεωρείτο ήδη κλασσική. Μελαγχολικό και εξαίσιο τραγούδι, θα μπορούσε να περιβληθεί τον μανδύα του “Hit” (αν είναι ευδόκιμος ο όρος).
Η παραγωγή του album είναι έργο του Rob Aubrey που έχει δουλέψει με μουσικούς όπως Marillion, Spock’s Beard, Transatlactic, Tony Levin κ.α. Λιτή, σχεδόν minimal για τα εντός πλαισίων δεδομένα του σύγχρονου progressive ήχου ,αλλά σε καμιά περίπτωση φτωχή ή πρόχειρη, η παραγωγή είναι καθαρή και διαυγής, με τον ήχο του δίσκου να καταφέρνει να αναδείξει το κίνητρο του σχήματος. Όλα τα όργανα ακούγονται ογκώδη αλλά όχι παραφορτωμένα, ενώ το Metal στοιχείο είναι αυτό που κυριαρχεί παρά τον μεγάλο και πολυσύνθετο ρόλο που έχουν οι γραμμές των πλήκτρων τα οποία συνοδεύουν τα κιθαριστικά μέρη. Κάτι που μου άρεσε πολύ, είναι ότι δεν υπάρχουν πολλές ηχογραφημένες κιθάρες πράγμα που στην μουσική τους πρόταση ίσως να αποτελούσε τροχοπέδη. Τα drums, δυνατά, στιβαρά και το μπάσο, αθόρυβο αλλά ουσιαστικότατο. Όλες οι μελωδίες ακούγονται μέχρι τελευταίας λεπτομέρειας ενώ η φωνή του Pete Morten, δυνατή, “αντρίκια”, άλλοτε με πόνο, άλλοτε υπερήφανη κατευθύνει ηγετικά τις συνθέσεις, με θεατρικό τρόπο.
Στίχους δεν έχω στα χέρια μου, αλλά μετά από πολλαπλές ακροάσεις, νιώθω την περιμετρικότητά τους γύρω από θέματα, ενδοσκοπήσεων, απωλειών, φόβου μα και κάποιων ιχνών φωτός και ελπίδας.
Συνολικά, με το “The Interpreter” οι Μy Soliloquy, είναι πανέτοιμοι να κάνουν ένα αξιοπρεπέστατο και με το κεφάλι ψηλά, άλμα μέσα στον κόσμο της μουσικής δημιουργίας.
Τεχνικοί, με πολύ καλές, φρέσκες και αυθεντικές ιδέες, αποτελούν μια πολύ σοβαρή πρόταση για τους φίλους της έξυπνης, απαιτούσας προσοχής, μουσικής. Ειδικότερα, για τους φίλους των Dream Theater, Threshold, Circus Maximus, υπάρχουν μεγάλες πιθανότητες να βρήκαν το επόμενο “αστέρι” τους. Αναμένω ήδη την επόμενη τους προσπάθεια.
Υ.Γ. Θα το ξαναπώ. Το “Star” είναι κομματάρα.
621 
