Από την Ιαπωνία έρχονται σαν γλυκιά μελωδία στα αυτιά μου οι Early Cross.
To πρώτο τους δισκογραφικό άγγιγμα ονομάζεται “Pathfinder” και αρχικά, ακούγεται σαν ένα συνδυασμός του προοδευτισμού, των Opeth και αυτού των The Gathering, της εποχής του “How to measure a planet?”. Ειδικά, η φωνή της όμορφης Natasha Vaichuk φέρνει μελωδικά στο μυαλό μου, την Anneke, από το πρώτο κιόλας τραγούδι, “Ashes & Yarrow”.
Οι κιθάρες του Hiroaki Kato μοιάζουν να έχουν απολαύσει το άγγιγμα του “αρρωστημένου” Steven Wilson, όπως έγινε και κάποια στιγμή με τους Opeth. Αρκετοί προγκρεσιβάδες, θα διακρίνουν και στοιχεία ομοιότητας με τον ήχο των Riverside και άλλων τέτοιων σχημάτων, πράγμα που ολοκληρώνει την εικόνα αυτή της ατμόσφαιρας, που ακροβατεί μεταξύ rock και metal περασμάτων, με τα γυναικεία φωνητικά να δίνουν μια κομψότητα, που σε βάζει σε ρότα αναζήτησης του μονοπατιού προς την ψυχική σου αποτελμάτωση. Εξάλλου το album ονομάζεται “Pathfinder”.
Αν και καταστροφές που έλαβαν χώρα στην γενέτειρα χώρα τους το 2011, τους ανάγκασε σε ένα διάλειμμα, εκείνοι σύντομα συνέχισαν από όπου είχαν μείνει και με παραγωγό, ένα πρώην μέλος των In The Woods, τον Christer-André Cederberg, 5 φορές υποψήφιο για τα Νορβηγικά Grammy, που έχει δουλέψει με μπάντες, σαν τους Anathema και Circus Maximus έφτασαν σε αυτό το όμορφο αποτέλεσμα!
Η χρήση της ακουστική κιθάρας στο “Cairn” μου φέρνει αμέσως στο μυαλό τους Porcupine Tree και με συγκινεί ιδιαίτερα και τραγούδια, όπως το “Hymn to the fallen” τα ακούς ξανά και ξανά και τα αφιερώνεις σε όσους σου έχουν λείψει και δεν ζουν ανάμεσα μας πια.
Ένας progressive δίσκος με μακροσκελείς συνθέσεις, που όμως δεν φθείρονται και άνετα, πατάς το κουμπί της επανάληψης και το ακούς από την αρχή!
Μπαίνει στην άκρη για να έχει υποψηφιότητα στο φετινό TOP!
Η κληρονομιά, που θέλουν να αφήσουν οι Opeth, ήδη έγινε εκμεταλλεύσιμη…
Πάμε λίγο, ρε Ιάπωνες!
Υ.Γ. Highlight για εμάς τους Γραικούς, η χρήση του μπουζουκιού στα 14 λεπτά του “The Pilgrimage”.
538 
