Rocking
Λόγω της ημέρας διεξαγωγής της συναυλίας (καθημερινή) συν το γεγονός ότι άρχιζε αρκετά νωρίς, όταν έφθασα στο συναυλιακό χώρο οι Gojira, έπαιζαν το τελευταίο τους κομμάτι.
Από ένα κομμάτι και μόνο σαφώς και δε μπορείς να βγάλεις ασφαλή συμπεράσματα, αν και ο κόσμος έδειχνε να το διασκεδάζει αρκετά.
Το επόμενο συγκρότημα που θα ανέβαινε στη σκηνή ήταν οι αμερικάνοι Testament, που για εμένα ήταν ένας από τους κύριους λόγους που πήγα στη συναυλία.
Μετά την εισαγωγή “For The Glory Of”, ακολούθησε ο πανικός. Το σετ τους είχε αρκετές αναφορές στα 80’s (Into The Pit, Practice What You Preach, The Preacher, The New Order, Over The Wall) αλλά και με κομμάτια όπως More Than Meets The Eye, D.N.R, 3 Days In Darkness, The Formation Of Damnation, δε νομίζω να έμεινε κανένας παραπονεμένος.
Η απόδοση όλων των μελών της μπάντας ήταν απλά καταπληκτική. Χωρίς λάθη, με αρκετή κινητικότητα πάνω στη σκηνή, έδειξαν πως ανήκουν στις μπάντες που, παρά τα χρόνια που στην πλάτη τους, έχουν ακόμα την ενέργεια και την αντοχή να προσφέρουν πραγματικά έντονα lives.
Ειδική μνεία νομίζω ότι πρέπει να γίνει στον Chuck Billy, ο οποίος παρά τα προβλήματα που είχε με την υγεία του απέδειξε ότι όταν πραγματικά αγαπάς κάτι (σχεδόν) τίποτα δε μπορεί να σε σταματήσει.
Ως αρνητικά μπορώ να δω μόνο το μέτριο ήχο που είχαν σε όλη τη διάρκεια της συναυλία, καθώς και τη μικρή διάρκεια που είχε το σετ τους, μόλις 45 λεπτά.
Στη συνέχεια τα ηνία ανέλαβαν οι Blind Guardian. Νομίζω ότι για τους Blind Guardian δε χρειάζεται να πούμε και πολλά πράγματα, δεδομένου ότι υπάρχει μια στενή σχέση μεταξύ του συγκροτήματος και του ελληνικού κοινού.
Παρόλο που και οι Blind Guardian δεν είχαν τον ήχο που τους άξιζε, για την περίπου μια ώρα που έπαιξαν απέδειξαν ότι μπορούν να ικανοποιήσουν τους οπαδούς παίζοντας αγαπημένα κομμάτια όπως “Traveller In Time”, “Valhalla”, “Lord Of The Rings”, “Imaginations From The Other Side”, ενώ ο πραγματικός χαμός έγινε στο “The Bard‘s Song”, ένα τραγούδι που έχει ξεχωριστή θέση στις καρδιές των οπαδών τους.
Το μόνο που πραγματικά με ξένισε ήταν το στήσιμο της μπάντας. Όλοι γνωρίζουν το ποιοι είναι οι Blind Guardian. Επομένως δε βλέπω για ποιο λόγο τα υπόλοιπα μέλη να είναι τόσο εμφανώς παραγκωνισμένα. Κατανοητό ότι ο drummer και ο πληκτράς, ούτως ή άλλως, δεν έχουν δυνατότητες κίνησης πάνω στη σκηνή.
Αλλά το να είναι και ο μπασίστας σε μια πλατφόρμα μόνος του, από την οποία μετακινήθηκε μόνο όταν τελείωσε το σετ τους, εμένα μου έκανε αρνητική εντύπωση.
Ευτυχώς οι οπαδοί της μπάντας δεν έδειξαν να προβληματίζονται από τέτοιες “ανησυχίες” και πραγματικά διασκέδασαν με την ψυχή τους.
Η συνέχεια ανήκε στους τιτανοτεράστιους Heaven and Hell και για άλλη μια φορά δεν μας διέψευσαν με το υπέροχο σόου που έδωσαν. Καταιγιστική αρχή με “Mob Rules” και “Children Of The Sea” και οι πρώτες ανατριχίλες ήταν γεγονός. Ο R.J. DIO σε απίστευτη φόρμα και με ενέργεια που θύμιζε έφηβο σε σημείο να μας κάνει να αναρωτιόμαστε μήπως είναι playback αυτό που ακούμε αλλά φυσικά κάτι τέτοιο δεν ισχύε. Ο Tonny Iommi απέδειξε περίτρανα με το χαρακτηριστικό παίξιμό του ποιος είναι το απόλυτο αφεντικό παρά τα χρόνια του στο HEAVY METAL.Ο Geezer Butler αποτελεί πραγματικά την αδυναμία μας, ένας έξοχος μουσικός, ένας τρομερός μπασίστας που ξεχωρίζει αμέσως για το περίτεχνο παίξιμό του που χωρίς αυτόν οι Black Sabbath θα είχαν χαθεί από το προσκήνιο πολύ γρήγορα. Για τον Vinnie Appice νομίζουμε ότι απλά έκανε το καθήκον του με απόλυτη ευσυνειδησία και επαγγελματισμό ως όφειλε και μπράβο του.
Η απόδοση σε όλη την διάρκεια του live έφθασε σε υψηλά επίπεδα και οι Heaven and Hell έπαιξαν τραγούδια και από τον τελευταίο δίσκο τους “The Devil You Know” ενώ έκλεισαν με τα κλασικά “Die Young” και “Heaven And Hell” και για encore μας αποχαιρέτησαν με τα “Country Girl” και “Neon Knights”.
Παράπονό μας που δεν έπαιξαν το αγαπημένο μας “The Sign of the Southern Cross” αλλά δεν πειράζει έτσι κι αλλιώς οι άνθρωποι χωρίς φανφάρες και φτηνούς εντυπωσιασμούς απέδειξαν ότι θα μείνουν στην αιωνιότητα του μεταλλικού ροκ!
Δημήτρης Καρβούνης
718 
