2012. Η χρονιά κατά την οποία, η εταιρία Small Stone μας βομβάρδισε με πολύ όμορφες κυκλοφορίες. Μια από αυτές ήταν το νέο album των Wo Fat, “The Black Code”, που τόσο προσωπικά με ενθουσίασε και ένιωσα την ανάγκη να επικοινωνήσω, εκ μέρους του Rockway.gr, με τον frontman τους, Kent Stump για μια συνέντευξη που θα λύσει πολλές απορίες. Για πρώτη φορά, στον ελληνικό τύπο ο εκπρόσωπος των Wo Fat ανοίγει την καρδία του.
Καλησπέρα, Kent και σε ευχαριστώ πάρα πολύ για τη συνέντευξη! Απ΄ όσο γνωρίζω, πρέπει να είναι η πρώτη φορά που μιλάς στον ελληνικό τύπο.
Και εγώ σε ευχαριστώ. Ναι, και εγώ έχω την εντύπωση πως είναι η πρώτη στα ελληνικά media.
Αν ήσουν αναγκασμένος να βάλεις μια ταμπέλα στη μουσική σας τι θα έγραφε αυτή;
Είναι κάπως δύσκολη αυτή η ερώτηση. Συνήθως, είναι δύσκολο για μένα να δω απέξω, αντικειμενικά τη μουσική μας, αλλά βάσει των επιρροών μας και του τι προσπαθούμε να κάνουμε, θα έλεγα πως παίζουμε Psychedelic Doom. Σε μια πρόβα, δε θυμάμαι ακριβώς τι συζητούσαμε, αλλά είπα ότι είμαστε Hendrix-doom, το οποίο θεωρώ πως είναι πολύ ακριβές. Η μουσική μας είναι γεμάτη με heavy doom riffs, αλλά γουστάρουμε και να αυτοσχεδιάζουμε, να τζαμάρουμε, περίπου όπως έκανε και ο Jimi με τους The Experience και Band of Gypsies, ειδικά στα live. Πολλοί λένε πως δεν γουστάρουν να βάζουν ταμπέλες στη μουσική τους, αλλά πρέπει να υπάρχει ένας τρόπος να μιλάς και να περιγράφεις τη μουσική. Αν η ταμπέλα περιγράφει με σαφήνεια το τι συμβαίνει μουσικά και εννοιολογικά, τότε εγώ δεν έχω κανένα απολύτως πρόβλημα.
Με το “Noche del Chupacabra”, κόσμος άρχισε να σας παίρνει πιο σοβαρά. Ήρθε κάνοντας έναν δυνατό μπαμ και όλοι μας ξεκινήσαμε να κοιτάμε βαθύτερα τη μουσική σας. Πως κατάφεραν οι Wo Fat να φτάσουν σε τόσα πολλά αυτιά; Βοήθησε το internet σε αυτό;
Το “Noche del Chupacabra” ήταν μια σημαντική στροφή για μας, αλλά ήταν μια μακριά και αργή εξέλιξη μας προς τα μπροστά και το internet ήταν το κλειδί που μας έφερε εδώ που είμαστε. Κυκλοφορήσαμε το πρώτο μας album, “The Gathering Dark,” το 2006 μόνοι μας και μέσω του Internet μπορέσαμε να εξασφαλίσουμε κάποιες κριτικές. Εκείνη την εποχή το Stonerrock.com υπήρχε ακόμα και ο Dan (σ.σ. από το stonerrock.com) μας βοήθησε πάρα πολύ, πουλώντας το album στο The All That’s Heavy Store, εξασφαλίζοντας μας πιο ευρύ κοινό. Με το “Psychedelonaut”, το δεύτερο μας album, συμφωνήσαμε κανονική διανομή με τον John Perez και τη Brainticket Records, που μας έφερε σε ένα άλλο επίπεδο. Ο John είναι ένας εξαιρετικός τύπος που τους ξέρει όλους, και αυτή η γνωριμία μας άνοιξε πολλές πόρτες, λάβαμε περισσότερες κριτικές, αποκτήσαμε κύρος και σαν αποτέλεσμα είχε τη συνεργασία μας με τη Nasoni Records. Στη Nasoni είχαν ακούσει το “Psychedelonaut” και ενδιαφέρθηκαν να το κόψουν σε βινύλιο. Επειδή ούτε εμείς οι ίδιοι ούτε η Brainticket είχαμε την οικονομική δυνατότητα για κάτι τέτοιο, αρπάξαμε την ευκαιρία. Από την αρχή, ονειρευόμαστε να βγάλουμε κάτι σε βινύλιο. Πούλησε καλά και έτσι μας πρότειναν συμφωνία για ένα ακόμα και έτσι, γεννήθηκε το “Noche del Chupacabra,” το οποίο είχε την πλήρη αποδοχή των ακροατών και έλαβε απίστευτες κριτικές. Πιστεύω πως η συνεργασία με τη Nasoni μας έκανε πολύ καλό και μας έδωσε καλή φήμη, ειδικά στην Ευρώπη.
Τώρα επιστρέψατε με το “The Black Code” το οποίο θεωρώ την καλύτερη σας δουλειά μέχρι τώρα και δείχνετε με αυτό ότι ξέρετε πω να πηγαίνετε μπροστά και να καλυτερεύετε! Μπορείς να μας περιγράψεις την ατμόσφαιρα κατά τη διάρκεια της δημιουργίας του;
Κοίτα να δεις, είχαμε ένα momentum με το “Noche del Chupacabra” και νιώσαμε ότι θέλουμε, πολύ σύντομα, έναν ακόμα δίσκο όσο ακόμα υπάρχει θόρυβος γύρω από το όνομα μας. Οπότε σχεδόν αμέσως μετά το “…Chupacabra”, ξεκινήσαμε να συνθέτουμε κάποια τραγούδια για το “The Black Code” και πιστεύω πως μουσικά, είναι το επόμενο λογικό βήμα μετά το “Chupacabra.” Σκεφτόμασταν στα ίδια πλαίσια, αλλά θέλαμε να κάνουμε και ένα βήμα παραπάνω. Να κάνουμε το βαρύ, ακόμα πιο βαρύ! Να κάνουμε το ψυχεδελικό, ακόμα πιο ταξιδιάρικο. Να δουλέψουμε περισσότερο με τα solos κτλ. Θέλαμε ένα δίσκο να ακούγεται πολύ ζωντανός και νομίζω πως τα καταφέραμε. Και είναι η πιο ζωντανή μας δουλειά, από την αρχή ως το τέλος, στο μικρότερο χρονικό διάστημα, πράγμα που οφείλεται στο deadline, που μας είχε δώσει η Small Stone, αν επιθυμούσαμε μια κυκλοφορία μέσα στο 2012.
Η διαδικασία σύνθεσης ξεκινάει από εμένα ή τον Michael να φέρνουμε riffs και μετά τζαμάρουμε μέχρι εκείνα να εξελιχθούν σε κάτι έτοιμο. Ηχογραφούμε κάθε πρόβα μας, πράγμα που βοηθάει πάρα πολύ στο να ακούμε τι μας κάνει και τι όχι μετά. Το “Lost Highway” ήταν το τελευταίο που γράψαμε για το album και κόλλησε πολύ πολύ γρήγορα.
Όταν ηχογραφούμε, παίζουμε όλοι μαζί live στο studio, προσπαθώντας να βγάλουμε σωστά ότι περισσότερο μπορούμε. Βεβαίως, γράφουμε μετέπειτα και εξτρά κιθάρες ή άλλα πράγματα, αλλά θέλουμε να υπάρχει πάντα η αίσθηση του live, που είναι ο πυρήνας της ηχογράφησης. Στο “The Black Code” θέλαμε περισσότερο να βγει κάτι αυθόρμητο, παρά κάτι τέλειο.
Είναι ένα concept album; Τι συμβολίζει το εξώφυλλο και τι είναι ο Μαύρος Κώδικας;
Ας πούμε πως είναι. Δεν είναι μια χρονολογική ιστορία. Περισσότερο μια συλλογή από ιστορίες, θα έλεγα που έχουν να κάνουν με τον Μαύρο κώδικα, που είναι μία sci fi προσέγγιση στους H.P. Lovecraft και R.E. Howard.
Ο Μαύρος Κώδικας είναι ένα κώδικας υπολογιστή, που βρέθηκε μυστηριωδώς σε κάποιον ξένο πλανήτη, που η προσπάθεια να αποκρυπτογραφηθεί ανοίγεις, νέες διαστάσεις απελευθερώνονται δαίμονες, οι οποίοι μπορούν να ταξιδεύουν ψηφιακά μέσω σύννεφων, ενσύρματα και ασύρματα δίκτυα. Είναι κάτι σαν κβαντικός κώδικας, του οποίου δεν γνωρίζουμε την προέλευση ή τον λόγο για τον οποίον δημιουργήθηκε, αλλά είναι μια ψηφιακή επίκληση αρχαίου Κακού σε μοντέρνα μορφή. Το εικονικό κακό που μπορεί να δηλώσει έτσι, την παρουσία του στον πραγματικό κόσμο.
Η ιδέα μου ήρθε από το γεγονός ότι είμαστε όλοι, τόσο συνδεδεμένοι με τα smart phones, τα ipads κτλ. και πως αφού έχουμε όλο αυτόν τον όγκο πληροφοριών κάτω από τα δάκτυλα μας, δεν τα χρησιμοποιούμε για να βρούμε την αλήθεια, αντιθέτως απλώς τα χρησιμοποιούμε ως ανούσιους αντιπερισπασμούς που προσφέρουν. Οι σκέψεις μας, οι συζητήσεις μας, ακόμα και οι ερωτήσεις που κάνουμε είναι βασικά κατευθυνόμενες από αυτή την κουλτούρα της οθόνης, μπροστά στην οποία, καταναλώνουμε πάρα πολύ από το χρόνο μας και που είναι κυρίως ελεγχόμενη από άλλες δυνάμεις, συνήθως εταιρικές, που έχουν σαν κίνητρο το χρήμα και την απληστία τους και χρησιμοποιούν την τεχνολογία εναντίον μας ουσιαστικά.
Έτσι, μέρος του concept είναι για την υποδούλωση από το τεχνολογικό κακό, και ένα μέρος είναι για την καταστροφή που αυτό θα φέρει.
Επίτρεψε μου να πω όμως, πως δεν είμαι κατά της τεχνολογίας. Βλέπω τις δυνατότητες που έχει, αλλά βλέπω και τις απαίσιες χρήσεις τις.
Ο αστροναύτης στο εξώφυλλο φαίνεται να χάνει το κεφάλι του, όταν ανοίγεις το βιβλιαράκι. Τι του συνέβη; Τα έβαλε με λάθος εξωγήινους;
Τα έβαλε με τον λάθος κώδικα. Όταν μιλούσα με τον Alexander von Wieding, που φιλοτέχνησε το εξώφυλλο για το , ανάφερα την ιδέα ο κώδικας να ανακαλύπτεται μέσα σε έναν μυστηριώδη κρύσταλλο που βρίσκεται σε κάποιον ξένο πλανήτη. Μιλήσαμε για ταινίες, όπως τις “Tetsuo: The Iron Man” και “Akira” και την ιδέα ότι κάτι το εξωγήινο καταλαμβάνει το σώμα κάποιου και το μεταλλάσσει. Ο Alex σκέφτηκε την ιδέα με το κεφάλι και εγώ τη βρήκα τέλεια. Αν το προσέξεις, θα δεις πως ο αστροναύτης μετατρέπεται σταδιακά σε κυκλώματα και τότε, μάλλον το σώμα του δεν άντεξε άλλο και ανατινάχτηκε.
Ο Alex έκανε απίστευτη δουλειά και λατρεύω κάθε λεπτομέρεια. Για παράδειγμα, μπορείς να κοιτάξεις προσεκτικά και να δεις τον κώδικα να αιωρείται μακριά από τον κρύσταλλο, πράγμα που κολλάει και με τη θεωρία του σύννεφου και το μπορεί ασύρματα να ταξιδεύει οπουδήποτε.
Δεν θέλω όμως, να μεταδώσω κάποιο βαρύγδουπο μήνυμα. Απλά, γουστάρω την επιστημονική φαντασία, όπως και τους Lovecraft, Robert E. Howard και άλλους τέτοιους συγγραφείς των αρχών του 20ου αιώνα. Μου αρέσει να χρησιμοποιώ τέτοιες ιδέες και να ερεθίζω τη φαντασία του ακροατή, που με τη σειρά του, συνειδητά ή υποσυνείδητα, να προσθέσει την ιστορία στο μυαλό του. Θέλω ο ακροατής να μεταφερθεί σε έναν άλλον τρόπο σκέψης.
Γιατί προτιμάτε να γράφετε τραγούδια μεγάλα σε διάρκεια; Όχι, ότι έχει σημασία, αλλά παρατηρώ μια συχνότητα.
Δεν ξέρω αν έχω μια καλή απάντηση για αυτό. Απλά ξέρω ότι μου αρέσει όταν έχω ένα δίσκο με μεγάλα κομμάτια. Πιστεύω, για το είδος της μουσικής που παίζουμε, που δεν είναι pop, χρειάζεται ειλικρίνεια και ευρύτητα. Χρειάζεται χρόνος για γκρουβάρισμα και χρόνος για να αναπτυχθούν οργανικά τα solos. Υπάρχει εννοείται, κίνδυνος να το παρακάνεις, ξέρεις με ανούσιους ελιγμούς, όμως εμείς προσπαθούμε να έχουμε μια καλή ισορροπία μεταξύ τζαμαρίσματος και πιο συμβατικών μελωδιών/ρεφρέν. Τελικά, για μας δεν είναι οι στροφές και τα ρεφρέν το θέμα. Θέλουμε να πάμε τον ακροατή ένα ταξίδι. Να τον πάμε σε άλλα μέρη. Και να ταξιδεύσουμε και εμείς παίζοντας. Για αυτό, ο αυτοσχεδιασμός και η ρυθμικότητα είναι ένα σημαντικό μέρος της μουσικής μας. Αυτή είναι η ιδέα του Ψυχεδελοναύτη (Psychedelonaut) από το δεύτερο μας album. Τα πάντα είναι το ταξίδι. Δεν γράφουμε pop τραγούδια και έτσι, δεν μας ενδιαφέρει το να είναι σύντομα, εκτός αν είναι ο καλύτερος τρόπος για να πραγματοποιηθεί το ταξίδι. Έχει να κάνει με το σωστό ρυθμό και όταν τον πιάσεις, θέλεις να κρατήσει λίγο. Έχεις ακούσει πότε το “Endless Boogie” του John Lee Hooker; Αυτό μου ήρθε τώρα στο μυαλό. Εκπληκτικό album!
Πως είναι να βρίσκεσαι στο δυναμικό μιας εταιρίας, όπως φαίνεται να είναι η Small Stone;
Είμαστε πολύ χαρούμενοι που είμαστε μέλη της Small Stone. Αφού κυκλοφορήσαμε το“Noche del Chupacabra” και είχαμε αρχίσει να έχουμε ευρύτερη αναγνώριση αποφασίσαμε ότι έπρεπε να ανέβουμε ένα σκαλοπάτι ψηλότερα και η Small Stone ήταν ο καταλληλότερος τρόπος . Βλέπουμε ήδη, τα πλεονεκτήματα του να είσαι κομμάτι μιας εταιρίας, τόσο καλά εγκατεστημένης και σημαντικής για την underground heavy μουσικής. Μας βοήθησε στο να καταφέρουμε να κλείσουμε συναυλίες για την ερχόμενη άνοιξη και πολύς κόσμος που δεν μας είχε καν ακούσει, μας ανακάλυψε.
4 album σε 5 χρόνια. Υποθέτω πως έχετε ήδη αρχίσει με το επόμενο. Πως έρχονται οι ιδέες στο κεφάλι σου;
Ναι, όντως, είναι σύντομο χρονικό διάστημα. Γινόμαστε και πιο γρήγοροι με κάθε album. Αλλά πίστεψε με, δεν δουλεύουμε για νέο album ακόμα. Από την άλλη όμως, δουλεύουμε σε ένα νέο τραγούδι για ένα limited vinyl split που θα κυκλοφορήσει από την Totem Cat Records, ευχόμαστε πριν την άνοιξη του 2013. Αρχικά, ήταν να γίνει με τη συμμετοχή των Earthride, αλλά για κάποιον λόγο δεν τα κατάφεραν και η Totem Cat έχει μια άλλη πολύ καλή μπάντα για αντικατάσταση. Δεν είμαι σίγουρος αν μπορώ να ανακοινώσω το όνομα, αλλά θα είναι κάτι “κακό. Λογικά, θα ξεκινήσουμε για νέο υλικό μετά την Ευρωπαϊκή μας περιοδεία. Μου έχουν έρθει κάποιες ιδέες για νέα τραγούδια και ξέρω ότι και ο Michael έχει κάποιες. Δεν είχαμε το χρόνο να τα σκεφτούμε αυτά, η αλήθεια είναι.
Η έμπνευση έρχεται κυρίως από το να ακούω μουσική. Ότι και να ακούω, φέρνει ως αποτέλεσμα ιδέες για riffs και τραγούδια. Φαίνεται επίσης, ότι πάντα έχω κάποιες ιστορίες-ιδέες στο μυαλό μου, που θα ήθελα να φτιάξω ή τουλάχιστον να προσπαθήσω να αποτυπώσω σε ένα δίσκο. Το να γράφεις μουσική και μετά να τη βλέπεις στην τελική της μορφή είναι μια πολύ ενδιαφέρουσα διαδικασία, επειδή τα πράγματα καταλήγουν σπανίως, έτσι ακριβώς όπως τα έχω σκεφτεί αρχικά. Πάντα μεταμορφώνονται σε κάτι διαφορετικό όταν ξεκινάμε να τζαμάρουμε κάτι που μου αρέσει πολύ, η οργανική ανάπτυξη των ιδεών. Και επειδή αυτό συμβαίνει πολύ συχνά, ξαναπιάνω παλιές ιδέες από περιέργεια, για να δω τι θα απογίνουν μετά από μια νέα προσπάθεια.
Τώρα που είστε μέλη της ομάδας της SS, μάλλον θα δούμε σύντομα και κάποιο video για το “The Black Code”. Έχει συζητηθεί κάτι τέτοιο;
Έχει συζητηθεί, αλλά τώρα προτεραιότητα είναι να καταφέρουμε να επισκεφτούμε την Ευρώπη, που έχει αναβληθεί κάποιες φορές, λόγω budget. Αλλά θέλουμε πολύ να κάνουμε ένα clip. Το πρόβλημα είναι ότι δεν μπορώ να διαλέξω ποιο κομμάτι. Όπως ανέφερες, τα περισσότερα κομμάτια μας είναι μεγάλης διάρκειας, οπότε δυσκολεύουν λίγο τα πράγματα. Αρχικά, σκεφτόμουν το “Lost Highway”, αλλά τώρα πια δεν είμαι σίγουρος. Ίσως το “The Black Code”.
Το μάτι μου έπιασε κάπου μια καμπάνια για να βοηθηθούν οικονομικά οι Wo Fat, ώστε να γίνει το ταξίδι στην Ευρώπη. Η συμμετοχή σας στο Roadburn είναι ήδη κλεισμένη, από όσο ξέρω. Υπάρχει καμιά περίπτωση να σας δούμε σε αυτόν τον “καταραμένο” τόπο, που λέγεται Ελλάδα;
Ναι, έχουμε ξεκινήσει μια καμπάνια ενίσχυσης για να καλύψουμε το αεροπορικό κόστος. Το Kickstarter είναι ένα website, όπου μπορείς να στήσεις εράνους για καλλιτεχνικούς σκοπούς και εμείς για ανταμοιβή έχουμε πολύ όμορφα πραγματάκια, ανάλογα με το επίπεδο της δωρεάς, όπως μπλούζες και ένα skateboard, που μόνο έτσι κάποιος μπορεί να τα αποκτήσει. Το ταξίδι το χρηματοδοτούμε εξ ολοκλήρου εμείς, οπότε να βρούμε χρήματα μπροστά, ώστε όλα να καλύπτονται είναι πολύ δύσκολο. Τσεκάρετε στο http://www.kickstarter.com/projects/wofat/wo-fat-is-going-to-europe.
Θα θέλαμε πάρα πολύ να σας επισκεφτούμε, αλλά δυστυχώς λόγω επαγγελματικών μας υποχρεώσεων, το τουρ μας θα είναι σύντομο και δεν πιστεύω ότι θα μπορέσουμε να πάμε σε όλα τα μέρη που επιθυμούμε. Αν όλα πάνε καλά με αυτό το τουρ, θα κάνουμε μία πιο μεγάλη στο άμεσο μέλλον. Και ναι, έχεις δίκιο το Roadburn είναι κλεισμένο, όπως επίσης και το Desertfest στο Λονδίνο και θα πάμε και σε όσα περισσότερα μέρη μπορούμε.
Οι συμπατριώτες μας Nightstalker κυκλοφόρησαν το πρόσφατο album τους στην ίδια εταιρία με εσάς. Τους έχεις ακούσει;
Ναι! Είμαι fan τους, από τις παλαιότερες δουλειές τους. Έχουν πολύ ωραία γκρουβάτα με μια funky βρωμιά. Τώρα που το σκέφτομαι, υπάρχει ένα riff σε ένα από τα τραγούδια του νέου μας δίσκου που είναι εμπνευσμένο από ένα δικό τους. Δε θα σου πω ποιο. Θα κρατήσω το μυστήριο. Ναι, μου αρέσουν πάρα; πολύ. Ελπίζω μια μέρα να παίξουμε μαζί.
Ποιοι καλλιτέχνες σου “έδειξαν το δρόμο” και επηρέασαν μετέπειτα το παίξιμο σου; Θεωρείς τον εαυτό σου άνθρωπο του 70s rock;
Θα θεωρούσα τον εαυτό μου άνθρωπο των 70s rock, όπως και των blues. Και τα δύο είχαν τεράστια επιρροή επάνω μου. Οι εμφανείς επιρροές είναι οι Hendrix, Sabbath και ZZ Top, αλλά υπάρχουν και πολλοί άλλοι. Ένας από τους αγαπημένους μου κιθαρίστες είναι ο Tommy Bolin, που είχε μία μπάντα που λεγόταν Energy στις αρχές του 70’s και αργότερα έπαιξε για λίγο με τους Deep Purple, αφού έφυγε ο Ritchie Blackmore. Robin Trower, Mahogany Rush, Point Blank, Blackfoot, Leaf Hound, Deep Purple, Humble Pie, Budgie, Cactus, Funkadelic, Leslie West είναι μερικοί από τους 70’s καλλιτέχνες που γουστάρω πολύ.
Ακούω πάρα πολλά blues επίσης. Κυρίως τα πιο σκοτεινά, όπως τους Mississippi Fred McDowell, R.L. Burnside, Junior Kimbrough, Seasick Steve και John Lee Hooker. Ο Howlin’ Wolf είναι επίσης αγαπημένος, ειδικά το “This is Howlin’ Wolf’s New Album,” που είναι του 1969 και είναι μοναδικό . Είναι πολύ σπάνιο, γιατί από ότι γνωρίζω δεν έχει επανακυκλοφορήσει, αλλά η εκτέλεση του “Smokestack Lightning” σε αυτό το album είναι μεγάλη έμπνευση, υποθετικά, για τους Zeppelin στο “Black Dog” και η εκτέλεση του “Evil”, που αργότερα, έπαιξαν και οι Cactus και Monster Magnet. Είναι κάτι παρόμοιο με το “Electric Mud” του Muddy Waters, που είναι επίσης ένας πολύ δυνατός δίσκος.
Αν έπρεπε να διασχίσεις την έρημο και είχες μόνο 50 δολάρια στην τσέπη σου για να τα ξοδέψεις στο τελευταίο βενζινάδικο, τι θα ψώνιζες;
Το λογικό θα ήταν φαγητό και νερό. Και μάλλον μια έξτρα μπαταρία για το iphone για να μπορώ να ακούω μουσική. Χμμμμ…πεγιότ; Αλλά μάλλον δεν θα υπήρχε αυτό στο βενζινάδικο.
Αυτή είναι η τελευταία σου ευκαιρία να ξαλαφρώσεις το στήθος σου από όποιο μυστικό σε βασανίζει και να το μοιραστείς με τον κόσμο. Shoot it, bro…
Τσεκάρετε το website μας και την facebook page μας για πληροφορίες σχετικά με τις ημερομηνίες της περιοδείας και για το split βινύλιο της Totem Cat. Σε ευχαριστώ πολύ για τη συνέντευξη! Ελπίζω να σας δούμε όλους κάποια στιγμή!
320 
