Προσωπικά θεωρώ μεγάλο προσόν για ένα καλλιτέχνη να σου δημιουργεί μέσω της δουλειάς του τόσο έντονα συναισθήματα.
Στην περίπτωση των Βρετανών Antimatter και του πέμπτου τους full length, ονόματι “Fear Of A Unique Identity”, από την πρώτη νότα νιώθεις αυτή την γλυκιά μελαγχολία να σε διαποτίζει και να σε συντροφεύει καθ’ολη την ακρόαση του δίσκου.
Kαι ναι, η μουσική των Antimatter είναι καθαρά βιωματική, πόσο μάλλον όταν πρόκειται για ένα concept album που θίγει το θέμα της διαφορετικότητας και της μοναδικότητας του καθενός σε σχέση με την μάζα. Την αποδοχή, την απόρριψη και τέλος πως το αντιμετωπίζει ο καθένας από εμάς.
Η αρχή γίνεται με το εξαιρετικό “Paranova”, του οποίου τόσο η μελωδία όσο και το κυρίαρχο riff, καρφώνονται σαν έμμονη ιδέα στο κεφάλι σου και σε οδηγούν ψυχαναγκαστικά να το ακούς στο repeat. Σειρά για το πιο down tempo “Monochrome” το οποίο με την προσθήκη των γυναικείων φωνητικών ειδικά προς το τέλος, κυριολεκτικά απογειώνεται.
Στην ήδη υπάρχουσα μελαγχολική ατμόσφαιρα προστίθεται και το “Fear Of A Unique Identity” για να ακολουθήσει με την σειρά του το “Firewalking”, ίσως το πιο prog κομμάτι του δίσκου. Στη συνέχεια “Here Come The Men”, το οποίο για εμένα αποτελεί ένα από τα πιο μελαγχολικά κομμάτια του δίσκου με την προσθήκη του πιάνου και του βιολιού, ενώ τα γυναικεία φωνητικά κι εδώ είναι κάτι παραπάνω από ευπρόσδεκτα, καθώς δένουν άριστα και εντείνουν το ήδη υπάρχον συναίσθημα.
Σειρά για το “Uniformed and Black”, το πιο uptempo κομμάτι του δίσκου με την ηλεκτρική κιθάρα και τα τύμπανα σε κυρίαρχο ρόλο για να σου δημιουργήσει την ψευδαίσθηση ότι υπάρχει ελπίδα, έλα μου ντε όμως που ακολουθεί το “Wide Awake In The Concrete Asulym” για να σου γαμήσει τα πάντα
Και ενώ η εκπληκτική ερμηνεία του Mick Moss σε έχει ρίξει στα Τάρταρα , προστίθενται ακόμα για μια φορά αυτά τα αιθέρια γυναικεία φωνητικά και φορτίζουν την ήδη φορτισμένη ατμόσφαιρα. Ακολουθεί το ορχηστρικό “The Parade” και το μόνο πράγμα που μου έρχεται στο μυαλό για να το περιγράψω είναι ΜΟΝΟ ΠΟΝΟΣ. Όσα δεν μπορούν να πουν οι λέξεις στην προκειμένη το ΦΩΝΑΖΟΥΝ οι νότες. Η προσθήκη του βιολιού δε, απλά θάνατος. Τέλος ο δίσκος κλείνει με το “A Place In The Sun” βάζοντας τα πράγματα στην θέση τους. Καμία ελπίδα, καμία κάθαρση, απλά η πικρή γεύση του αιώνια ανεκπλήρωτου.
Προτείνεται ανεπιφύλακτα σε άπαντες, αλλά όχι και αναίμακτα…
524 
