Το “Rest In Keys” συζητείται ήδη εδώ και καιρό, κάτι απόλυτα λογικό μιας και φέρει το όνομα του Κατσιώνη στο εξώφυλλο και ακόμη και οι πέτρες ξέρουν το όνομά του και τη δουλειά του. Για την ακρίβεια, είτε σου αρέσει ο Bob, είτε όχι, σίγουρα έχεις ακούσει κάτι δικό του και με το ντόρο που έχει ήδη κάνει το “Rest In Keys”, ασχολείσαι μαζί του θες, δε θες!
Ουσιαστικές διαφορές, σε ότι αφορά την προσέγγιση, δεν υπάρχουν σε σχέση με τις προγενέστερες solo κυκλοφορίες του, καθώς πάντα ο Bob φρόντιζε να υπάρχει μια ποικιλομορφία στις δουλειές του. Αυτό που αλλάζει είναι το ότι έχοντας πλέον ο ίδιος ακόμη περισσότερη εμπειρία στις πλάτες του, συλλέγει τα ηχοχρώματα που συνάντησε τα τέσσερα χρόνια που μεσολάβησαν από το προηγούμενο πόνημά του και τα ανάγει σε νότες, προσφέροντας ένα δίσκο γεμάτο αναμνήσεις και “ταξίδια”.
Το album ανοίγει δυναμικά με το “On My Own”, στο οποίο συμμετέχει ο Peter Ellis (Monument), με τον Bob να προσφέρει με χαρακτηριστική ευκολία έναν αξιοπρεπέστατο power metal ύμνο. Η συνέχεια ανήκει στα πλήκτρα (άλλωστε μιλάμε για έναν instrumental δίσκο στην πλειοψηφία του), με τα “Gravity Dance” (feat. Gary Wehrkamp– Shadow Gallery) και “Game of Drones” (feat. Chris Amott– Arch Enemy) να αποδεικνύουν το πόσα μπορείς να κάνεις με δαύτα. Το επιβλητικό “Epirus Rising” είναι η ελληνική πινελιά του δίσκου, καθώς είναι επηρεασμένο από την παραδοσιακή μουσική της Ηπείρου.
Μέχρι στιγμής όλα καλά και όλα ωραία! Ότι περίπου περίμενα, αυτό άκουγα και αυτό με ευχαριστούσε. Έλα όμως που ο Bob είχε κρυμμένους άσσους στο μανίκι του… Το “In My Little Big Planet”, παρότι απλούστερο σε σημεία σε σχέση με άλλες συνθέσεις του, αποτέλεσε μια από τις πιο αγαπημένες μου στιγμές του δίσκου, ενώ το “Another World” που ακολουθεί (και φιλοξενεί στα φωνητικά τη Maxi Nil από τους Visions of Atlantis) θα το ζήλευαν αρκετές female fronted μπάντες. Ακολουθεί το συνθετικό όργιο που ονομάζεται “Poseidon’s Rage”, με τον Gus G να ασελγεί ξεδιάντροπα πάνω στα τάστα της κιθάρας του και τον Bob να ταλανίζει τα πλήκτρα του, κλείνοντας το μάτι στους απανταχού wanna be shredders!
Άλλη μια στιγμή που προσωπικά με χαροποίησε, είναι το “Falling From the Edge of Space”, θυμίζοντάς μου καλές prog στιγμές των νιάτων μου. Το “Rendez-Vous In the Sky” έχει ήδη γίνει γνωστό και παρόλο που συμμετέχει η μοναδική Liv Kristine, δεν είναι αυτή που κλέβει την παράσταση, αλλά η μελωδία και η γλυκιά μελαγχολία της σύνθεσης!
Με αυτά και με αυτά, ένα είναι σίγουρο: τo album στην αρχή είναι πολύ καλό… Στην πορεία όμως απογειώνεται!
Προτελευταίο κομμάτι το “Rest In Keys”, μια ωραία, τεχνική σύνθεση, αντιπροσωπευτικό δείγμα της δουλειάς του Bob, αλλά όχι εξίσου δυνατή με τις πέντε που προηγήθηκαν.
Και κάπου εκεί φτάνουμε στον επίλογο του δίσκου με μια δωδεκάλεπτη ελεγεία για τον έρωτα. Καταρχάς δηλώνω λάτρης του πιάνου, καθώς όσο και εάν μου αρέσουν τα πλήκτρα και τα εφέ, τον ήχο που βγάζει το εν λόγω έγχορδο, δεν τον ξεπερνάνε στα δικά μου αυτιά. Επίσης, έχοντας ασχοληθεί στο παρελθόν επί χρόνια με το συγκεκριμένο όργανο, πάντα θεωρούσα πολύ πιο δύσκολο το να συνθέσεις κάτι αργό και εύηχο, παρά το να επιδίδεσαι συνέχεια σε ανεβοκατεβάσματα κλιμάκων. Δε λέω, έχει και αυτό τη χάρη του, αλλά με συνεχή εξάσκηση είναι αρκετά εφικτό. Η “μαγκιά” βρίσκεται στη σύνθεση και εκεί είναι που το “The Four Seasons of Love” προσωπικά με συνεπαίρνει και ουσιαστικά επιβεβαιώνει τα όσα γράφω. Ένα αξιοζήλευτο έπος που κλείνει πανηγυρικά το εν λόγω album, με τον καλλιτέχνη να απογυμνώνεται μπροστά στον ακροατή, δείχνοντάς του μέσω της πιο λιτής του έκφρασης, ολόκληρο τον εαυτό του, εκθέτοντας σε κοινή θέα τα συναισθήματά του. Άμα δε σου “μιλάει” αυτή η σύνθεση, έχεις θέμα, τελεία και παύλα!
Και επειδή έγραψα ολόκληρη έκθεση, το συμπέρασμα που έβγαλα ακούγοντας το “Rest In Keys” είναι απλό…
Πιάνο ρε μουνιά!
688 
