“No Sadness or Farewell”, ένας τίτλος ορόσημο, συμβουλή, ίσως και ανάγκη υπενθύμισης πως όχι τίποτα δεν έχει τελειώσει αλλά ίσα-ίσα ο προσωπικός ή και συλλογικός αγώνας όλων μας σε αυτόν τον πλανήτη είναι αέναος.
Μέσα στα αποκαΐδια της σύγχρονης μουσικής εξέλιξης υπάρχουν αποδείξεις πως σε κάποια σημεία της γης υπάρχουν μουσικοί που πραγματικά “δουλεύουν” σκληρά και τίμια και άλλοι που απλώς μας “δουλεύουν”.
Ευτυχώς για μας, οι CRIPPLED BLACK PHOENIX ανήκουν στην πρώτη κατηγορία και δημιουργούν εκπληκτικές μουσικές που εγγυούνται για την ψυχική και πνευματική μας ακεραιότητα. Λίγους μήνες μόνο μετά από το αριστουργηματικό “[MANKIND] The Crafty Ape” και ακόμα τόσο φρέσκο και μόνιμα έξω από την cd-θήκη μου, για επαναληπτικούς λόγους, ήρθε αυτό τώρα για να με κάνει να νοιώσω πως τίποτα δεν είναι τόσο πολύτιμο για την ψυχή όσο ο “ήχος”.
To “No Sadness or Farewell” είναι ένα 45λεπτο μουσικό διαμάντι βγαλμένο από τις πιο underground βιωματικές εμπειρίες, πεποιθήσεις και ανησυχίες των Βρετανών. Οι CRIPPLED BLACK PHOENIX με μόνο 6 τραγούδια στο cd, (στο LP υπάρχει μια διαφορετική λίστα τραγουδιών), καταφέρνουν κάθε φορά να δώσουν το πιο επίκαιρο στίγμα της παγκόσμιας εξέλιξης, να μην μας νταντέψουν αλλά να μας ξυπνήσουν, να μην μας πουν πιο είναι το λάθος αλλά να μας δείξουν τον δρόμο, να μας τονώσουν με το ποτό την επαγρύπνησης. Εξοικονομούν ιδέες από το κάθε “τώρα” που συμβαίνει, και στο συρτάρι της ψυχής τους αποταμιεύουν συναισθήματα και προβληματισμούς για να τα κάνουν νότες.
Οι C.B.P είναι σαν ένα σύννεφο, που πάντα βρίσκεται κάπου έξω, ψηλά, ξέρεις ότι είναι εκεί αλλά ποτέ δεν μπορείς να το πιάσεις. Από την απαρχή του σαν κολεκτίβα αυτό που τους χαρακτήριζε ήταν η διαφορετικότητα και εναλλαγές στο σχήμα, έχοντας 3-4 βασικά μέλη μέχρι τώρα τουλάχιστον.
Ο Justin D Greaves καταφέρνει με αυτούς τους μυστηριακούς πραγματικά underground ήχους του για άλλη μια φορά να εκπλήξει το κοινό του. Και βέβαια με το ξεκίνημα του άλμπουμ σε γραπώνει το “How We Rock” αυτό το 12λεπτο instrumental το οποίο και έχει ήδη χαρακτηριστεί “Έπος”! Τη σειρά θα την πάρει το “Hold On-So Goodbye To All Of That” που δεν σε αφήνει να πάρεις ανάσα. Άνοιξε τα αυτιά και άκου, απελευθέρωσε το πνεύμα και ζήσε στο τώρα, πες αντίο στην θλίψη και στην απώλεια. Έτσι κι αλλιώς συμβαίνουν πράγματα και καταστάσεις συνέχεια. Οι πιανιστικές αρμονίες του Κώστα Παναγιώτου γίνονται και πάλι εμφανείς εδώ, όπως και στο “One Armed Boxer”, εισερχόμενη πολύ ενδιαφέρουσα φωνή της Belinda Kordic, και η χαρακτηριστική εμφάνιση της “old school rock and roll” μορφής, του John E Vistic στα φωνητικά κάνουν το άλμπουμ να ηχεί πιο αντιδραστικό, αναρχικό γιατί όχι, αλλά πάνω από όλα έτοιμο να αμυνθεί και να αγωνιστεί. Το 7ο αλλά αφανές κομμάτι παρά μόνο σαν digital bonus track, μπορεί να θεωρηθεί και σαν η χαριστική βολή στο ξεσήκωμα της κάθε συνείδησης.
Εντυπωσιακό το artwork και αυτή την φορά του Matthew Dunn που τα τελευταία 2-3 χρόνια ακολουθεί τους C.B.P με τα αριστουργήματα του. Ένα πανέμορφο τρίπτυχο, στη εξωτερική πλευρά μαύρο, με τον μικρό εθελοντή με το ταμπούρο, σύμβολο αγωνιστικότητας και ετοιμότητας, να απομακρύνεται στην μια πλευρά και στην άλλη τον μικρό γατούλη Toad, στο οποίο είναι και το άλμπουμ αφιερωμένο.
Εσωτερικά τώρα το πόσο περίτεχνα μπορούν τα λουλούδια να σμίξουν με σταγόνες από αίμα σίγουρα είναι υπόθεση του αρτίστα, μπορεί να είναι και συμβολικό. Θα αρκεστώ να το θαυμάζω! Το μήνυμα λοιπόν για άλλη μια φορά από τους C.B.P είναι ένα: Long Live Independence! Αγώνας, προσπάθεια, αντίδραση. Όχι λύπη ή αποχαιρετισμούς. Νομίζω πως δεν χωράει κάτι άλλο να γράψω. Οποιαδήποτε υπερβολή θα μπορούσε να καταστρέψει ότι πιο όμορφο έχτισαν για άλλη μια φορά οι Βρετανοί C.B.P. Για άλλη μια φορά στα άλμπουμ της χρονιάς!
(Ένα μεγάλο ευχαριστώ στον κιθαρίστα της μπάντας Karl Demata, εκείνος ξέρει!)
448 
