Πρώτη φορά κάνουν ένα τόσο μεγάλο διάλειμμα οι γερόλυκοι Aerosmith. Και μιλάμε για έντεκα χρόνια, όχι αστεία! Ήμουν νιός και γέρασα! Τελικά άξιζε η αναμονή;
Για του τύπους (και επειδή βαριέμαι να κάνω ολόκληρη αναδρομή και να επικαλεστώ την τεράστια καριέρα τους και την άνευ αμφιβολίας επιρροή τους στα rock δρώμενα), θέλω να ξεκαθαρίσω πως από τα “τελευταία” album τους, θεωρώ το “Nine Lives” ως μια από τις πιο υποτιμημένες δουλειές τους, ενώ ακόμη και το “Just Push Play”, που πολλοί θάβουν με μεγάλη ευκολία, δε με χαλάει (το “Honikn’ On Bobo” αν και πολύ ωραίο, δε μετράει γιατί μιλάμε για διασκευές).
Φτάνοντας στο σήμερα, η ιδέα ενός δίσκου που σε μεγάλο βαθμό θα αποτελείτο από απορριπτέες συνθέσεις της “Get A Grip” era, εξ αρχής δε μου καθόταν καλά… Για να μην τα χρησιμοποίησες τότε υπήρχε λόγος φαντάζομαι. Ειδικά δε, όταν πρωτοάκουσα το single “Legendary Child”, δεν ήμουν καν σίγουρος για το εάν θα έπρεπε να κυκλοφορήσει το “Music From Another Dimension”. Όχι επειδή τέτοια κομμάτια υπό άλλες συνθήκες η μπάντα τα έγραφε στον ύπνο της, αλλά γιατί άρχισα να φαντάζομαι το πώς θα είναι τα υπόλοιπα τραγούδια της κυκλοφορίας…
Περιμένοντας λοιπόν καρτερικά την αποστολή του album από την εταιρεία (αποφεύγοντας τα “κατεβάσματα” και τα “youtube”) και βάζοντας το δισκάκι να παίξει, ήμουν αρνητικά προκατειλημμένος. Τελικά το αποτέλεσμα δεν ήταν όσο κακό το φανταζόμουν, αλλά συνάμα τα έντεκα χρόνια αναμονής δε βγάζουν νόημα.
Από τη μια το group θέλει να επαναφέρει τον ήχο με τον οποίο ξεκίνησε (oh mon dieu, οι Aerosmith δεν πρωτοεμφανίστηκαν με το “Permanent Vacation”!) και από την άλλη θέλουν να παραμείνουν εκείνο το “arena rock” σχήμα που γέμιζε στάδια από τα mid ‘80s έως τα mid ‘90s, κάνοντας τα κοριτσάκια να σιγοτραγουδούν μπαλαντούλες και να χορεύουν στο ρυθμό των υπόλοιπων hit τους. Τελικά όμως, μένουν κάπου στη μέση, μη εξυπηρετώντας κανένα fan τους ουσιαστικά.
Αρκετά καλό το εναρκτήριο “Luv XXX” (η εισαγωγή του βέβαια, αχρείαστη), αρκετά “pop” το “Oh Yeah” και αδιάφορο το “Beautiful”. Το “Tell Me” είναι η πρώτη μπαλάντα που συναντάται και δε με πείθει ιδιαίτερα. Το “Out Go the Lights” είναι η μέχρι στιγμής πιο groovάτη στιγμή, το “Legendary Child”, παρότι άκρως συμπαθητικό, θεωρώ πως δεν έχει δική του ταυτότητα, το (δεύτερο) single “What Could Have Been Love” είναι άλλη μια μπαλάντα (πιο ωραία από την πρώτη), ενώ το “Street Jesus” αποτελεί μακράν την καλύτερη στιγμή του δίσκου, με πραγματικό rock attitude!
“Can’t Stop Lovin’ You” στην πορεία, με τα γκάζια να πέφτουν ξανά και την Carrie Underwood (νικήτριας του American Idol) να συμμετέχει σε ένα κομμάτι με ολίγον country αισθητική (που λέει ο λόγος). Οκ, ξέρουμε από τώρα πως θα βγει σε video clip, παρότι μετριότατο. Το επόμενο (τρίτο) single, “Lover Alot”, έχει έναν παλιακό αέρα που μου αρέσει, κάτι που δε συμβαίνει όμως και με τη μπαλάντα “We All Fall Down”. Να σου και το “Freedom Fighter”, με τον Joe Perry να παίρνει το μικρόφωνο και να βάζει τους Jack Douglas (ο παραγωγός) και Johnny Depp (ο Jack Sparrow), να κάνουν β’ φωνητικά. Όχι κακό… Το ίδιο ισχύει και για το “Closer” που ακολουθεί.
Λίγο πριν το τέλος, έρχεται το “Something”, το δεύτερο κομμάτι με τον Perry στα φωνητικά, το οποίο επίσης μου αρέσει, χωρίς να σχίζω και τα καλτσόν μου βέβαια. Το δισκογραφικό αυτό εγχείρημα κλείνει άδοξα με τη μπαλαντούλα “Another Last Goodbye” και η διάθεση για “repeat” δεν είναι ιδιαίτερα μεγάλη.
Πάμε στους guests: μεταξύ άλλων στο δίσκο συναντώνται οι Julian Lennon, Carrie Underwood, Johnny Depp, Desmond Child και Mia Tyler (αυτή ήταν μέσο όπως καταλαβαίνετε), ενώ ο κατάλογος των μουσικών είναι αρκετά μακρύς, κάνοντας το εν λόγω album σίγουρα ακριβό σε ότι αφορά την παραγωγή του. Παλιά με τα μισά λεφτά πάντως, θα έβγαζαν κάτι καλύτερο (oh, snap!).
Σίγουρα ακούγοντας το δίσκο πολλές φορές, θα συναντήσω και άλλες στιγμές που θα μου αρέσουν, αλλά μέχρι στιγμής τα μόνα κομμάτια που ξεχωρίζω (κάπως) είναι τα “Luv XXX”, “Out Go the Lights”, “Street Jesus”, “Lover Alot”, “Freedom Fighter”, “Closer” και “Something”. Μέτρια αναλογία για ένα album δεκαπέντε συνθέσεων…
Το μεγάλο ατού του δίσκου είναι το επίπεδο των μουσικών που το αποτελούν, αλλά να που καμία φορά η εμπειρία δεν αρκεί και ενίοτε η απόσυρση φαντάζει ως το λογικό σενάριο.
Κύριοι, το “Music From Another Dimension” δεν είναι κακό, αλλά είναι ένα βεβιασμένο album, καταδικασμένο να πουλήσει και να βγάλει για πολλοστή φορά το συγκρότημα στο δρόμο. Μια δικαιολογία για περιοδεία και τίποτα παραπάνω, που θα συντροφεύσει παροδικά εμάς τους αμετανόητους fan των Aerosmith.
644 
