Οι Calexico είναι κατά βάση ένα ντουέτο αμερικανών μουσικών, οι Joey Burns και John Convertino.
Με όνομα δανεισμένο από το βόρειο ήμισυ μίας συνοριακής κωμόπολης πάνω στην ευθεία που χωρίζει την California από το Mexico, η μουσική τους φαντάζει λογικό να είναι ένα αμάλγαμα από ήχους με βάσεις στις country, gypsy jazz, mariachi, tex-mex, indie folk, ακόμα και την κινηματογραφική μουσική των spaghetti western. Εξίσου αυτονόητη η παραπομπή σε εικόνες ερήμου, απέραντων χιλιομέτρων ραγισμένης ασφάλτου και μοναχικών περιπλανώμενων. Σε αυτόν όμως το δίσκο κάτι αλλάζει: αποφασίζουν να ξεσπιτωθούν από την μόνιμη έδρα τους, την Tucson στην έρημο της Αριζόνα, και να περιπλανηθούν οι ίδιοι. Ταξιδεύοντας σε μία πορεία προς τα ανατολικά σταματούν στην Νέα Ορλεάνη και εκεί, με το βλέμμα να φτάνει πέρα από τον ωκεανό στην Κούβα, ηχογραφούν το “Algiers”.
Στο “Epic” εκπλήσσουν με έναν ασυνήθιστο, αρκετά pop ήχο. Το ίδιο και στο περισσότερο up tempo “Splitter” όπου όμως χρησιμοποιούν – έστω κάπως διακριτικά – τα γνωστά πνευστά τους. Αν και ξαφνιάζουν τους παλιούς θαυμαστές τους – μπορεί να αρχίσουν να νοσταλγούν τους “παλιούς καλούς” Calexico – τα δυό κομμάτια, κυρίως σε δεύτερη-τρίτη ακρόαση είναι αρκετά όμορφα και λειτουργούν σαν καλή εισαγωγή για την συνέχεια.
Με κιθάρα που έχει άρωμα από Marc Ribot, έντονο λάτιν στοιχείο και ένα στοιχειωμένο bridge ανάμεσα στις δυό τελευταίες στροφές, ατενίζουν στην άλλη πλευρά του κόλπου του Μεξικό την Havana και γράφουν το “Sinner in the sea”, μία από τις ισχυρότερες συνθέσεις του album. Ακολουθεί μία country μπαλάντα (“Fortune Teller”) που θα μπορούσε να έχει γράψει ο Neil Young για έναν αποχαιρετισμό ∙ στην σύνθεση και τα φωνητικά συμβάλλει η κυρία με το ποιητικό όνομα Pieta Brown.
Νοσταλγικό, το “Para”, συνοδεύεται από ένα ακόμα νοσταλγικότερο video-clip με ασπρόμαυρες σκηνές παιδικών αναμνήσεων και υπερφωτισμένα πλάνα – θυμίζουν ταινία στα τέλη της δεκαετίας 70 – από μία γειτονιά της Νέας Ορλεάνης. Στην ίδια γειτονιά, το Algiers, όπου και ηχογραφήθηκε εξολοκλήρου το album, αφιερώνεται το ομώνυμο track που αποτελεί και την μοναδική ορχηστρική σύνθεση, στην καρδιά ακριβώς του δίσκου. Κι όμως, είναι το μουσικό κομμάτι που εμμένει περισσότερο από όλα σε ό,τι τους καθιέρωσε – οι Calexico φέρνουν μαζί τους στην ανατολική ακτή τον ήχο της Δύσης. Αρκετά κοντά του σαν ύφος στέκεται και το “Maybe on Monday”.
Το γεγονός ότι το “Puerto” είναι ενορχηστρωτικά άψογο περνά απαρατήρητο λόγω του, κατά την γνώμη μου, βαθύτερου στίχου στο LP. Σε κάθε στροφή η μικρή ιστορία ενός ανθρώπου και τα – ισπανόφωνα – όνειρα του. Μία νεαρή Μεξικανή ονειρεύεται να περάσει τα σύνορα, ένας εργάτης κατασκευάζει κρυφά ένα τεράστιο μπαλόνι, θα το προσαρμόσει στο φορτηγό του για να πετάξει προς την Γή της Επαγγελίας, μια Δομινικανή μητέρα μιλάει στο τηλέφωνο με την μετανάστρια κόρη της. Σε κάθε ρεφραίν η μεγάλη ιστορία που λίγο μετά το 1492 άλλαξε για πάντα την μορφή της Νέας Ηπείρου. Ο λευκός άνθρωπος-εισβολέας, οι αυτόχθονες, πρόσωπα της ιστορίας και θεότητες και των θρύλων των Αζτέκων.
Ακολουθεί άλλη μία pop-folk μπαλάντα (“Better and Better”). Από τo “No te vayas”, σύνθεση του μονίμου συνεργάτη Jacob Valenzuela στην οποία τραγουδά ο Jairo Zavala, κρατάμε τα πνευστά του πρώτου. Το “Hush” είναι ένα γλυκό τραγούδι που αμφιταλαντεύεται ανάμεσα στην pop και την country.
Το “The Vanishing Mind” αποτελεί ένα ακόμη υπόδειγμα της ενορχηστρωτικής τους δεινότητας ∙ ατμοσφαιρικό, ρίχνει με τον καταλληλότερο τρόπο τους τίτλους τέλους.
Οι Calexico φαίνεται να κερδίζουν ένα στοίχημα που ξεκινά διστακτικά στο προηγούμενο τους studio album, “Carried to dust” (σκοπίμως εξαιρούνται τα δυό soundtrack που έχουν μεσολαβήσει). Αυτό της μετακίνησης τους από την παλιά συνταγή που, αν και αναμφισβήτητα επιτυχημένη είχε αρχίσει να “στυλιζάρεται” και να τους περιορίζει, σε έναν πιο φρέσκο ήχο, μπολιασμένο με περισσότερη λάτιν-τζαζ. Το ταξίδι στην νοτιανατολική ακτή – η οποία αποτελεί και θέμα του όμορφου εξωφύλλου – στέφεται με επιτυχία και μοιάζει πρώτη στάση μιας νέας διαδρομής. Το κοινό Θεσσαλονίκης και Αθήνας θα έχει σύντομα την ευκαιρία να ζήσει την εμπειρία αυτής της περιπλάνησης στις συναυλίες τους (31/11 και 1/12 αντίστοιχα).
660 
