Η διαδρομή μέχρι το σημείο της συναυλίας ομολογουμένως ήταν αρκετή, περίπου 2μιση ώρες ως τον προορισμό μου στο Göteborg, με έκαναν να σκεφτώ αρκετά, τα τι και πως της συναυλίας των Αμερικανών RIVAL SONS.
Δεν ταλαιπώρησα και πολύ βέβαια τον εγκέφαλο μου, γιατί τα πρώτα και ουσιαστικά δείγματα τους τα είχα πάρει αμέσως μετά την παρουσίαση του νέου τους άλμπουμ στο Rockway.gr από τον αρχισυντάκτη μας, Φώτη Μελέτη.
Για να είμαι ειλικρινής από το είδος αυτό το μουσικό έχω φύγει πολλά χρόνια, ανεπιστρεπτί, όχι γιατί δεν είναι εύηχο αλλά απλά, όπως διαπίστωσα κιόλας, θα χρησιμοποιήσω την κλισέ πια φράση: “αυτά μας τα ‘παν κι άλλοι”.
Πάμε να δούμε λοιπόν τι έγινε αυτό το χειμωνιάτικο κατά τα άλλα Σαββατόβραδο. Με το εισιτήριο στο χέρι και αναγραφόμενη ώρα έναρξης 20.00 μπαίνω στο πραγματικά όμορφο χώρο του Trädgår’n χωρητικότητας περίπου σαν του δικού μας Gagarin 205 ή ακόμα και του Fuzz. Εξώστες γύρω-γύρω, έξοδοι κινδύνου πανταχού παρούσες, security να κυκλοφορούν γύρω σου σαν φαντάσματα (και πολύ καλά κάνουν, γιατί τελικά πάντα σε τέτοιους χώρους και συναυλίες υπάρχουν οι ανόητοι και οι ανεγκέφαλοι), και βέβαια να τονίσω πως δεν αισθάνθηκα την παραμικρή μυρωδιά τσιγάρου. Απαγορεύεται αυστηρά!
Έχοντας ήδη μπει νωρίτερα από τις 8.00 και βλέποντας λίγη προσέλευση κόσμου, λέω… “λες”; Ξέρεις εκείνη η υποψία που σε τρώει όταν νιώθεις ότι κάτι θα πάει άπατο. Στις 8.00 όμως τελικά εμφανίστηκε το support σχήμα, οι Factory Brains, 3 πιτσιρικάδες από τη Στοκχόλμη, παίζοντας σε τρελούς ρυθμούς πανκοροκεντρολγκαραζακια, μόνο για 25 λεπτά, δεν ήταν κακοί, αλλά εμένα μου φάνηκαν αδιάφοροι. Στην θέση αυτή και για open, (δεδομένης της επόμενης καραμπινάτης εμφάνισης των RIVAL SONS) υπήρχαν εκατοντάδες άλλες μπάντες να μπουν. Anyway. Μέσα σε λίγα λεπτά ο χώρος είχε γεμίσει ασφυκτικά. Τελικά ήταν και sold out το live.
Λεπτά μόλις πριν τις 9.00 και ο κόσμος από κάτω αρχίζει να φωνάζει σαν τρελός. Οι RIVAL SONS ήταν για αυτούς γεγονός και ο rock n’ roll καταποντισμός μόλις άρχισε (αποδείχτηκαν τόσο χρήσιμες οι ωτοασπίδες μου). Ο ήχος ήταν απίστευτα δυνατός αλλά εξαιρετικός χωρίς να σου δημιουργεί πρόβλημα σε όποιο σημείο και να βρισκόσουν. Το “Keep On Swinging” τους έφερε στην σκηνή όπως και τα ουρλιαχτά των νεότερων fans που ήταν κυρίως στις πρώτες 6-7 σειρές. Ηλικιακά υπήρχαν όλα τα νούμερα, καθότι οι blues rockers φέρνουν φρέσκο ήχο (για τους νέους), αλλά και θύμησες (για τους μεγαλύτερους).
Το “You Want To” πάλι από την καινούργια τους δισκογραφική δουλειά τους είναι αυτό που αρχίζει να βράζει για καλά το αίμα των φανατικών. Με 3 studio album και ένα EP, γέμισαν για τα καλά ούτε λίγο ούτε πολύ με 21 τραγούδια το list τους, δίνοντας το μεγαλύτερο βάρος στην νέα τους δουλειά “Head Down” και στην προηγούμενη “Pressure and Time”.
Μέσα στη συνεχόμενη και χωρίς εκπλήξεις ροή κάποια από όλα τα κομμάτια τους μπόρεσαν να κάνουν λιγάκι φασαρία παραπάνω όπως το “Torture”, όπως και οι οπαδοί τους άλλωστε που διαπίστωσα πως ήξεραν σχεδόν όλα τα lyrics, έχουν ρεύμα τελικά εκεί οι Αμερικάνοι. Στο σημείο πια όταν ακούστηκε το πιο μπαλαντοειδές, “Jordan”-όπως και το “Face Of Light” αργότερα- και έπεσε ο φωτισμός, δεν μπορεί λέω, θα βγει ο Jeff Bucklay σε λιγάκι (τι καλά που θα ήταν!).
Η μπάντα τετραμελής, αυστηρά σχεδόν με τον καθένα στο πόστο του, σου έδινε την εντύπωση μιας πολύ επαγγελματικά καλοστημένης μπάντας, υπήρχαν όμως και τα αλλά. Η φωνή και το image του Jay Buchanan ενώ έχει αυτό το κάτι, για κακή του τύχη για μένα θάβεται πίσω από τους θεόρατους rockers του ’60 και ’70.
Χωρίς να το θες λοιπόν και έχοντας γνώση, οι συνειρμοί θα σε οδηγήσουν πίσω στον Plant και Coverdale. Κάποιες φορές στους Black Crowes και στους Bad Company. Κουρασμένος λιγάκι, χωρίς ιδιαίτερη αναφορά σε κάτι μόνο κάπου στην μέση της βραδιάς ανέφερε πως ήταν το καλύτερο κοινό σε όλη την tour που συνάντησε (!).
Από την άλλη μεριά έχουμε τον Robin Everhart στο μπάσο ο οποίος με έκανε να ξεχάσω ότι υπήρχε κιόλας, μέσα στο πουθενά και τα σκοτάδια, μόνο λίγο πριν το τέλος βγήκε λίγο πιο μπροστά. Ο Michael Miley στα ντραμς ήταν και ο πιο cool της βραδιάς, χαρούμενη φατσούλα και καλό κράτημα του show, ενώ για τον κιθαρίστα δεν θα είμαι και πολύ επιεικής. Scott Holiday, μια κιθάρα σε μια μπάντα που ροκάρει τρελά, είναι καζάνι που βράζει και περιμένεις να σκάσει ΟΤΑΝ θα γίνει η στραβή. Και έγινε 2-3 φορές αλλά μέσα στον χαμό, και ποιον ένοιαξε; Καλά που την όλη ιστορία την στηρίζει ο Buchanan με το στυλ του και την αύρα του.
Έτσι, σε κομμάτια που ακολούθησαν όπως το “Young Love” και την Jim Morrison-ικη φωνή και την συμβολή του κόσμου (όπου υπήρχε “οοοουοοο” γινόταν πανικός), έρχεται το “Get What’s Coming” να αποτελειώσει το κοινό του λίγο πριν το encore.
Το “Oh Well” (Fleetwood Mac-cover) πρόσθεσε ασφαλώς χειροκροτήματα και η βραδιά ήρθε να πάρει τέλος λίγα λεπτά πριν τις 11.00. Με τους ρυθμούς του “I Want More” έπιασα τον εαυτό μου να θέλει και αυτός πιο πολλά από την βραδιά αυτή.
Είναι ένα ρεύμα, θα κάνει το πέρασμα του. Μια μπάντα που ξεσηκώνει κυρίως το νεανικό κοινό είναι στα pick της. Περπατώντας μέχρι το αυτοκίνητο και έχοντας ακόμα τις εικόνες στην σκηνή με τα σακάκια και τα φουλάρια, τα λεοπαρδαλέ πουκάμισα και τα χαϊμαλιά ψάχνω τι θα ακούσω στην επιστροφή… Led Zeppelin – Good Times Bad Times ! Έτσι έχουν τα πράγματα.
Rival Sons setlist:
Keep On Swinging
Burn Down Los Angeles
Gypsy Heart
Manifest Destiny, Part 1
You Want To
Until the Sun Comes
Memphis Sun
Wild Animal
Torture
Jordan
All Over The Road
Young Love
All the Way
Run From Revelation
Face of Light
Get What’s Coming
Pressure and Time
Oh Well (Fleetwood Mac cover)
Save Me
I Want More
photos: Ελένη Λιβεράκου
ΥΓ Να ευχαριστήσω θερμά την KB West για την συνεργασία της, την ευγένεια της, και το photopass
565 
