Από τις πρώτες νότες του δίσκου, οι οπαδοί των Φινλανδών, αναγνωρίζουν ότι αυτό που παίζει είναι 69 Eyes.
Τρία χρόνια μετά τo “Back in Blood”, ίσως την πιο hard rock orientated δουλειά τους, επιστρέφουν με το καινούργιο δέκατο άλμπουμ τους -εξού και ο τίτλος “Χ”– στα γνώριμα λημέρια του Goth’n’Roll.
Δέκα κομμάτια με κύρια σημεία αναφοράς τη φωνή του Jyrki και με λίγα ως συνήθως, για metal δίσκο, solos, το οποίο όμως και στη συγκεκριμένη περίπτωση μάλλον περνάει απαρατήρητο. Τα φωνητικά θυμίζουν κάτι μεταξύ The Cult, Sisters of Mercy, ίσως ακόμα και Type O Negative, αλλά είναι πάντα χαρακτηριστικά και πολύ αναγνωρίσιμα. Τα λίγα solos και τα ψιλοσυνοδευτικά μπάσο και ντραμς (μάλλον ο Jussi, αν και εύκολα χαρακτηρίζεται από τους πιο poserάδες ντράμερς, αφήνει όλο του το ψώνιο να φανεί στα live του συγκροτήματος) όχι μόνο δε χαντακώνουν το αποτέλεσμα αλλά η μελωδία που βγαίνει τελικά “κολλάει” εύκολα και μπορεί να μεταφέρει κάποιον σε μέρη σκοτεινά όπου στην επόμενη γωνία δεν ξέρεις αν παραμονεύει η συμμορία των “Lost Boys” (ταινία των ‘80s) ή οι αχόρταγες – και όχι μόνο για αίμα – νύφες του κόμη Δράκουλα.
Κάτι μεταξύ του πιο goth “Paris Kills” και του διπτύχου “Devils-Angels” αλλά με λίγο λιγότερο glam, περιέχει τραγούδια που θα ικανοποιήσουν ακόμα και τους πιο απαιτητικούς οπαδούς τους, ενώ παίζουν και ένα-δύο που και άσχετοι με το είδος μπορεί να βρουν του γούστου τους.
Από τις καλύτερες κυκλοφορίες τους, με μια ένσταση στις μπαλάντες, οι οποίες μπορεί να είναι καλές, αλλά είναι κάπως πολλές και εν τέλει κουράζουν.
1049 
