Πολλές φορές, ένα εξώφυλλο μπορεί να σε προϊδεάσει πολύ θετικά για το ποιόν του δίσκου που πρόκειται να ακούσεις, κάνοντάς σε να αδημονείς για το αποτέλεσμα το οποίο περίτεχνα έχεις πλάσει στο μυαλό σου, ώσπου τελικά φτάνεις στην αμήχανη στιγμή όπου το περιεχόμενο απλά “δεν είναι αρκετό”, με αποτέλεσμα να υπόσχεσαι για χιλιοστή φορά στον εαυτό σου πως δε θα ξανακάνεις το ίδιο λάθος (ευσεβείς πόθοι).
Κάπως έτσι είναι και οι The Devil. Ωραίο όνομα (παρότι cliché), επιβλητικό εξώφυλλο και ένα δελτίο τύπου συνοδευόμενο από μια photo με έξι μασκοφόρους που φορούν τήβεννο.
Γνώριζα από πριν πως επρόκειτο για ένα soundtrackικό υβρίδιο το οποίο χρησιμοποιεί ηχογραφημένες ομιλίες (ιστορικές, πολιτικές, κοινωνικές κτλ) και η ιδέα, σε συνάρτηση με το υπόλοιπο μυστηριακό πακέτο που προσφέρει η μπάντα, με έκανε να πιστεύω πως το αποτέλεσμα θα είναι πραγματικά καλό.
Ε, έκανα λάθος… Δεν είναι ότι είναι κακό, ούτε περίμενα τίποτα φαντεζί ινστρουμενταλισμούς για να με πείσουν, αλλά αυτό που εγώ ακούω από το ντεμπούτο των The Devil δεν αρκεί για να με εντυπωσιάσει. Σίγουρα το σεξτέτο έχει ταλέντο και η αφαιρετική τους μουσική προσέγγιση συνδυάζεται άρτια με τα ηχογραφημένα αποσπάσματα, αλλά η πλειοψηφία των συνθέσεων σου αφήνει ένα αίσθημα αδιαφορίας.
Έχουν δηλαδή όλα τα φόντα για να γράψουν εξαιρετική μουσική για soundtracks (κάτι που ήδη κάνουν), αλλά μεμονωμένα, δε βλέπω το λόγο ύπαρξης μιας full length δουλειάς.
Ωραία ιδέα, αλλά η υλοποίησή της ήταν απλά “καλή” και σίγουρα όχι “αρκετή”, παρότι εμπεριέχει μερικές πραγματικά ενδιαφέρουσες στιγμές. Κρίμα και πάλι κρίμα…
567 
