Παρασκευή βράδυ λοιπόν και ανεβαίνω σχεδόν τρέχοντας τη Σόλωνος κατευθυνόμενη προς το An για την επικείμενη εμφάνιση των Maybeshewill, Afformance και Hope Thinks Infinite.
Kαι εκεί κάπου η κούραση και ο εκνευρισμός της ημέρας και της δουλειάς, δίνουν την σειρά τους στον ενθουσιασμό και την ανυπομονησία, η οποία εντάθηκε από την αναμονή μιας φωτογραφικής μηχανής η οποία ακόμη για αδιευκρίνιστους λόγους δεν παραδόθηκε στα χέρια μου την ώρα που θα έπρεπε, λύνοντας έτσι την απορία σε εμένα και στον φίλο Άρη πως ενώ κάποιος είναι κατά γενικές γραμμές συνεπής, μπορεί να καθυστερήσει και να χάσει έτσι σχεδόν τους μισούς Hope Thinks Infinite.
Oμολογώ ότι τους Hope Thinks Infinite πρώτη φορά τους άκουγα και επίσης μπορώ να πω κρίνοντας από τα όσα είδα και όσα πρόλαβα να ακούσω, πως τα παιδιά αντικειμενικότατα σπέρνουν, πως ήταν άκρως δεμένοι και με εξαιρετική παρουσία στην σκηνή, παρουσιάζοντας ένα post rock εμπλουτισμένο με φρέσκιες ιδέες, ενώ η προσθήκη των πλήκτρων σαν σύνολο μόνο θετική θα μπορούσε να αποδειχτεί εν τέλει.
Στην συνέχεια ακολούθησαν οι Afformance, και ενώ πάλι ουσιαστικά δεν είχα καμία επαφή μαζί τους, τουλάχιστον συναυλιακά μπορώ να πω πως έμεινα για ακόμη μια φορά “μαλάκας” ή πως είμαι πολύ ενθουσιώδης γενικότερα σαν άτομο όσον αφορά το συγκεκριμένο ιδίωμα. Για τα παιδιά, όπως μας πληροφόρησαν, ήταν η πρώτη τους εμφάνιση έπειτα από 2,5 χρόνια απουσίας και ξεκίνησαν με ένα καινούριο κομμάτι που θα βρίσκεται στο καινούριο τους album.
Δεν έχω πολλά να πω για τους Afformance. Αρχιδάτο post rock, μελωδικό με ξεσπάσματα εκεί που πρέπει και full στο συναίσθημα. Και ενώ θα έπρεπε να κρατάω σημειώσεις για την ώρα έναρξης , την ώρα λήξης, το setlist κλπ, προσπαθούσα ανεπιτυχώς να βγάλω όπως θα διαπιστώσατε φωτογραφίες (κοινώς είμαι η βασίλισσα του multitasking), αν και πάλι μια εικόνα δεν μπορεί ούτε στο ελάχιστο να αποδώσει το συναίσθημα που βίωσα το βράδυ της Παρασκευής σε ένα κατάμεστο An.
Kαι έφτασε η ώρα των Maybeshewill! Πραγματικά ότι και να πω θα είναι λίγο. Τους περίμενα πως και πως και πιστεύω πως δικαιώθηκα. Με ανανεωμένο line up και την προσθήκη πλήκτρων στην θέση των samples από τον παλιό τους μπασίστα, έπαιξαν όση ώρα έπρεπε, έπαιξαν δυνατά, δεμένα με συναίσθημα και κέφι, ενώ έδειξαν πως γουστάρουν αυτό που κάνουν μεταδίδοντας έτσι την διάθεσή τους και στο κοινό.
Με ένα setlist άκρως αντιπροσωπευτικό καθώς περιελάμβανε τα πιο γνωστά και δυνατά τους κομμάτια όπως “Co-conspirators”, “Paris Hilton Sex Tape”, “Red paper Lanterns”, “To the skies from a hillside”, “Not For Want Of Trying” καθώς επίσης και ένα ακυκλοφόρητο καινούριο κομμάτι (και σίγουρα ξεχνάω κάτι, αλλά ένας άνθρωπος είμαι δεν μπορώ να τα κάνω όλα).
Και κάπου εκεί μας είπαν ότι μας αποχαιρετούν, προσωρινά τουλάχιστον γιατί με διαφορά ολίγων λεπτών ακολούθησε το καθιερωμένο encore με τα “Seraphim & Cherubim” και “He Films The Clouds Pt. 2”, ένα από τα πιο γνωστά τους κομμάτια και δικαιολογημένα σήμα κατατεθέν τους. Μακράν από τις καλύτερες συναυλίες του τρέχοντος έτους, ενώ τέλος, εύσημα να δοθούν για μια ακόμη φορά στην CTS, καθώς όλες τους οι συναυλίες διέπονται από ποιότητα, ενώ σέβονται τους οπαδούς καθώς και οι ίδιοι σκέφτονται σαν οπαδοί, και αυτό μπορεί να το αντιληφθεί κανείς αναλογιζόμενος το αντίτιμο του εισιτηρίου.
Now we’re apart.
Though not through choice.
Do we stay mute?
Or raise our voice?
photos: Όλγα Καραγιαννάκη
537 
