Εναλλακτικός τίτλος: The Red Hot Cili Πίπες
Είμαι και εγώ ένας από τους χιλιάδες fan των Peppers που παρευρέθηκαν στο παρθενικό τους live επί ελληνικού εδάφους. Πέραν όμως της οπαδικής εθελοτυφλίας, που θέλει τη συναυλία να μείνει “αξέχαστη” και να αποτελεί “εμπειρία”, η ουσιαστική απόρροια της εμφάνισης των RHCP ήταν το σβήσιμο από τη λίστα των live απωθημένων μου και τίποτα περαιτέρω.
Σε γενικές γραμμές πάντως, η το βράδυ της Τρίτης, σίγουρα δεν ήταν λαμπρό και επειδή είναι δεδομένο πως πολλοί θα κρατήσουν αποστάσεις από αναφορές σε παραστρατήματα της διοργάνωσης, παρουσιάζοντας μια “μαγική” εικόνα, διπλωματικής χροιάς, είπα να βγάλω εγώ το φίδι από την τρύπα.
Καταρχάς, για να βρεις την είσοδο για την αρένα έπρεπε να ταλαιπωρηθείς. Εκατοντάδες άνθρωποι βολόδερναν και ρωτούσαν τους (ουσιαστικά ανύπαρκτους) εθελοντές της Didi, οι οποίοι άραζαν σε διάσπαρτα σημεία κάνοντας το τσιγαράκι τους, ενώ όσοι όντως βρίσκονταν σε προσβάσιμη ακτίνα, απλά δε γνώριζαν προς τα πού έπρεπε να πάμε. Και η αλήθεια είναι πως δε μπορώ να περιμένω επαγγελματισμό από παιδιά που δουλεύουν αμισθί, προκειμένου να δουν τσάμπα μια συναυλία.
Αυτό όμως που ειλικρινά δεν καταλαβαίνω είναι το γιατί έπρεπε να κάνεις γύρω θριάμβου για να μπεις στην αρένα. “Ήταν πολύς ο κόσμος και έτσι ήταν πιο ελεγχόμενο” θα πουν κάποιοι. Ας πούμε λοιπόν ότι ισχύει κάτι τέτοιο. Γιατί όταν έφτανες επιτέλους (σχετικά) κοντά, υπήρχαν τόσοι λίγοι για έλεγχο εισιτηρίων, με αποτέλεσμα να δημιουργούνται τεράστιες ουρές και να υπάρχει επιπρόσθετη καθυστέρηση;
Έχω πάει σε πάμπολλες συναυλίες και έχω περιμένει ουκ ολίγες φορές, αλλά δε χρειάζεται πολύ μυαλό για να καταλάβει κάποιος πως όταν έχεις κόψει τόσες χιλιάδες εισιτήρια, οφείλεις να είσαι καλύτερα οργανωμένος και να μην κάνεις το κοινό/ πελάτες σου να χρειάζεται γύρω στη μία ώρα για να μπει τελικά στο συναυλιακό χώρο. Ειδικά όταν η Didi κλείνει το ΟΑΚΑ, το έργο είναι σχεδόν πάντα το ίδιο και απορώ με τη λογική που συντονίζουν οι ιθύνοντες κάποιες καταστάσεις.
Φτάνοντας επιτέλους στην αρένα, συνειδητοποιείς πως άπαξ και δεν είσαι από 1,90 και πάνω, δύσκολα θα βλέπεις. Και οκ, αυτό είναι αναμενόμενο στις περισσότερες συναυλίες, μόνο που σε μια μπάντα τέτοιου βεληνεκούς περιμένεις πως τα video wall δίπλα από τη σκηνή θα εξυπηρετούν (όπως πολύ εύστοχα είχε γίνει στο live των Bon Jovi), αλλά με τόσο μικρές οθόνες, η πλειοψηφία των παρευρισκομένων ήταν καταδικασμένη να ακούει κυρίως.
Αλλά τι να το κάνεις και αυτό, όταν ο ήχος στο μεγαλύτερο μέρος της συναυλίας ήταν απαράδεκτος; Μόνο εάν καθόσουν κοντά στη μέση κάτι γινόταν, ειδάλλως η κιθάρα βαβούριαζε και τα φωνητικά ήταν πολύ χαμηλά. Τουτέστιν όσοι βρίσκονταν στην αρένα προς το πλάι, είχαν ήχο εφάμιλλο με αυτόν του An Club (οκ υπερβάλω, το ξέρω). Ούτε που θέλω να φανταστώ το πώς ακουγόταν στις κερκίδες!
Ο κόσμος πάντως ήταν όπως τον περίμενα! Κάθε καρυδιάς καρύδι! Οι fans από τη μία, οι “τουρίστες” (aka γνωρίζω 2-3 κομμάτια μόνο) από την άλλη, γενικά υπήρχε μια ποικιλομορφία στην ατμόσφαιρα. Φυσικά δεν έλειψαν οι κουβεντούλες και η κατά περιόδους αδιαφορία από μέρος του κοινού (ε, δεν έβλεπε, δεν άκουγε καλά, τι άλλο να κάνει και αυτό;), όπως επίσης και η γελοιότητα της κατανάλωσης ξηρών καρπών και λοιπών εδεσμάτων (πχ πατατάκια), χαρακτηριστικό ενός μη εξοικειωμένου στα live κοινού.
Εδώ, θέλω να κάνω μια παρένθεση και να σχολιάσω τις αστείες τιμές του merchandise. Οκ, η απλή μπλούζα είχε 20 euro, αλλά οτιδήποτε άλλο είχε τιμές φαρμακείου. Για παράδειγμα, μια κοπέλα από την παρέα ήθελε ένα αμάνικο μπλουζάκι, αλλά άλλαξε γνώμη μόλις έμαθε πως είχε 40 euro (!), ενώ μια μικρή (μούφα) γυναικεία τσάντα (τύπου σακούλα) στοίχιζε 25 euro. Και μετά γκρινιάζουν οι αρμόδιοι γιατί μερικοί προτιμούν τις μαϊμούδες έξω από το στάδιο…
Τέλος, πάμε και στους ίδιους τους Peppers, οι οποίοι μας χάρισαν ένα καλό, προς το μέτριο, setlist, κρίνοντάς το σε σχέση με αυτό που έπαιξαν σε άλλες χώρες. Διότι όταν επισκέπτεσαι για πρώτη φορά μια χώρα που ξέρεις πόσο σε θέλει, το να προσπερνάς hitάκια τύπου “Otherside”, “Snow” και “Around the World”, είναι σχεδόν εγκληματικό. Και εδώ που τα λέμε, άπαξ και έχεις χώρο στο setlist για το “I Like Dirt” ή το “Strip My Mind” , σίγουρα έχεις και για κάτι από το “One Hot Minute”!
Επίσης, πολύ ιντερλούδιο ρε παιδάκι μου! Όση ώρα τζαμάρανε ανάμεσα στα τραγούδια, θα μπορούσαν να παίξουν τουλάχιστον άλλα 2-3 κομμάτια.
Για τα νέα τραγούδια πάντως, δεν έχω λόγο να παραπονεθώ, καθώς η περιοδεία ήταν για το “I’m With You” (το οποίο μου άρεσε κιόλας ιδιαίτερα), οπότε η ύπαρξη πέντε συνθέσεων από τον εν λόγω δίσκο είναι δικαιολογημένη και άκρως λογική.
Καλύτερη στιγμή για το γράφοντα το “Suck My Kiss” και χειρότερη, η παντελώς άνευρη εκτέλεση του “Give It Away”.
Η αλήθεια είναι πως θα προτιμούσα να έγραφα ελεγείες για τη συναυλία της Τρίτης, αλλά από τη στιγμή που ένα τόσο μεγάλο συγκρότημα μου έδωσε πολύ λιγότερα από όσα περίμενα, δίχως να έχω κάτι να θυμάμαι πέραν του ότι “τους είδα επιτέλους”, όφειλα στον εαυτό μου να δω το όλο θέμα από ένα μη οπαδικό πρίσμα, καταγράφοντας τα κακώς κείμενα μιας πολυαναμενόμενης εμφάνισης, η οποία αποδείχτηκε “πολύ κακό για το τίποτα”…
228 
