Ακόμη θυμάμαι τον ενθουσιασμό της προσμονής, τις ουρανόμηκες ιαχές αποθέωσης του κόσμου στις 18 Ιουνίου, όταν για πρώτη φορά οι Lynyrd Skynyrd πάτησαν το πόδι τους στην σκηνή του γηπέδου Baseball στο Ελληνικό.
Έτσι και ο νέος τους δίσκος -13ος στη σειρά- παρουσιάζει την μπάντα να ισορροπεί σε παρελθόν και παρόν με πολύ θετικές αντιδράσεις. Άλλωστε, και η τελευταία προσπάθεια τους “God and Guns” (2009) είχε αφήσει περιθώρια για μεγάλες προσδοκίες. Για περισσότερα από 25 χρόνια τώρα, οι Rossington και Johnny Van Zant (οι μπροστάρηδες της μπάντας πλέον) τιμούν επάξια τη μουσική παρακαταθήκη των αδικοχαμένων Ronnie Van Zant, Allen Collins, Bob Burns και παραμένουν “ζωντανοί” με πολύ ενθουσιασμό και αξιοπρέπεια.
Με το άνοιγμα της κιθάρας από τον Rossington, ο Van Zant αρχίζει το άλμπουμ με στίχο αφιερωμένο στον αδικοχαμένο αδελφό του: – “Learned from the best , he taught me well” — πριν να συνεισφέρει χορωδιακά και η μπάντα τραγουδώντας: “I hear that highway a-calling / Oh feel the breeze / An open highway’s all I’ll ever need / …Last of a dyin’ breed”. Εξαίρετη σύνθεση για εναρκτήριο άσμα.
Το southern rock ύφος διαχέεται σε όλες τις συνθέσεις με μερικές μοντέρνες πινελιές, παραπέμποντας στους Nickelback. Κομβικό σημείο η αισθηματική μπαλάντα “Ready to Fly”, που περιγράφει τη σχέση μίας μεγάλης σε ηλικία μητέρας με το γιο της, καθώς και η δυναμική σύνθεση “Mississippi Blood”, όπου ο Van Zant εναλλάσσεται στα φωνητικά με τον φωνή-κιθάρα ιδρυτή των Blackfoot (και πλέον εδώ και μία δεκαεξαετία βετεράνο των Skynyrd) Rickey Medlocke με ένα φανταστικό αποτέλεσμα.
Οι τεχνικές ικανότητες του Van Zant, των κιθαριστών Gary Rossington, Rickey Medlocke και Mark Matejka, του νεοφερμένου μπασίστα Johnny Colt, ενός καταπληκτικού ντράμερ, του Michael Cartellone (πρώην Damn Yankees) και του πληκτρά Peter Pisarcyzk είναι αδιαπραγμάτευτες. Το μόνο που απομένει πλέον, πέρα από την αγορά του δίσκου είναι να κάνουν πράξη την τελευταία κουβέντα τους: Greece, we’ll come back…
469 
