Ο Olaf Thorsen είναι ένας από τους παραγκωνισμένους power κιθαρίστες και πάντα αναρωτιόμουν το γιατί. Έχοντας συνεισφέρει με την πένα του στους Labyrinth, για παράδειγμα, δε γίνεται να περνάει στα ψιλά γράμματα, ενώ οι δουλειές του με τους Vision Divine, για όσους ασχολούνται με το “άθλημα”, μόνο ως παραδειγματικές μπορούν να χαρακτηριστούν.
Η επιστροφή του Fabio Lione πίσω από το μικρόφωνο το 2009 (είχε αποχωρήσει το 2004) με χαροποίησε αρκετά, μιας και θεωρώ πως είναι ένας πολύ χαρισματικός τραγουδιστής που αδικείται στους Rhapsody (όσοι πιστοί τσεκάρετε το “A New Religion?” των Athena, που κυκλοφόρησε το 1998).
Με δεκατρία χρόνια ενεργής δισκογραφίας λοιπόν, οι Vision Divine κυκλοφορούν το έβδομο album τους, “Destination Set to Nowhere” και συνεχίζουν από εκεί που σταμάτησε το εξαιρετικό “9 Degrees West of the Moon” (αν δεν το έχεις ακούσει, απλά αγνοείς ίσως τον καλύτερο power/ prog δίσκο του 2009). Έντεκα μελωδικοί power δυναμίτες με έντονο progressive στοιχείο (όπως συνηθίζουν άλλωστε οι Vision Divine), που ακούγονται μονορούφι, ελέω της (πάντα) πολύ καλής παραγωγής.
Αυτό που ούτως ή άλλως χαρακτηρίζει τις συνθέσεις του Thorsen είναι η ποιότητα και η συνέπεια σε αυτό που κάνει. Δεν ενδιαφέρεται να ανακαλύψει νέες τεχνικές, ούτε να επαναπροσδιορίσει το μουσικό ιδίωμα που πρεσβεύει. Δίνει απλόχερα μελωδίες και συνθέτει τραγούδια που πληρούν τις προϋποθέσεις για να πείσουν ανθρώπους σαν και εμένα, πως μπορεί το power/ prog να λιποψυχεί, αλλά πάντα θα υπάρχει μια χούφτα ανθρώπων που θα το υπηρετεί όπως του αρμόζει.
654 
