Όταν ξέρεις συγκεκριμένα πράγματα για το “φέρεσθαι” κάποιου καλλιτέχνη δύσκολα πέφτεις έξω.
Όταν όμως αυτός ο καλλιτέχνης δεν είναι και ότι πιο απλό και προβλέψιμο σου έχει συμβεί ποτέ, τότε 2 πράγματα μπορούν να σου συμβούν, ή να περιμένεις ένα άλμπουμ που θα πάει άπατο, ή να σε απογειώσει και να πιάσεις τον εαυτό σου να μονολογεί: “ναι! Αυτό είναι, μπράβο, απίστευτο άλμπουμ” (και βέβαια όλα αυτά στο 3 άλμπουμ που η πλειοψηφία των μουσικόφιλων υποστηρίζει πως είναι και το πιο καθοριστικό στην πορεία μιας μπάντας ή κάποιου καλλιτέχνη γενικότερα).
Το “The Blue Hour” είναι εδώ και ο RHYS MARSH στα καλύτερα του από ποτέ με ένα άλμπουμ γεμάτο από απίστευτες μελωδίες, ένα βήμα πριν από το Φθινόπωρο, και κάνοντας την μεγάλη έκπληξη στις μουσικές του, γιατί για να είμαι ειλικρινής φοβόμουν πολύ μια κατά προσέγγιση επανάληψη των προηγούμενων άλμπουμ του. Έτσι με το που μπήκαν οι πρώτοι ήχοι στα αυτιά μου συνειδητοποίησα το καινούργιο, το φρέσκο και απόλαυσα την ακουστική.
Ότι ξέρατε από τα “The Fragile State Of Inbetween” και το “Dulcima” (2008 και 2009) αντίστοιχα, όπου εκεί μέσα επικρατούσε, η απόλυτη βαριά ατμόσφαιρα με το μεγαλύτερο βάρος στα έγχορδα, ανήκουν απλά εκεί. Η αλλαγή, η καινοτομία και η διαφορετικότητα θα σε κάνουν να το ακούσεις και να το ξανακούσεις. Δεν θα καταλάβεις πόσο γρήγορα θα περάσει ο χρόνος, γιατί απλά δεν είναι βαρετό, κάθε κομμάτι έχει το δικό του χρώμα, και η ποικιλία στους μουσικούς και στα όργανα που τον συνοδεύουν είναι γενναιόδωρη!
Αλήθεια, πότε άκουσες τελευταία φορά κάποιο κομμάτι 9.40’ λεπτών και να μην στριμωχτείς λιγάκι στα άβολα κάποιας κουραστικής υπερβολής; Εδώ όμως το “One More Moment” απλά είναι ένα αριστούργημα. Τα έγχορδα έχουν σχεδόν εξαφανιστεί. Τα πνευστά έχουν πάρει τον πρωταγωνιστικό ρόλο και τα τύμπανα με κάνουν να πετάω πραγματικά πίσω στον χρόνο, (μουσικά πάντα) κάπου σε ατμόσφαιρες του ΄60 και του ΄70, και στην μοναδικότητα των KING CRIMSON.
Μα είναι τόσο έντονες οι επιρροές που πραγματικά νομίζεις πως ακούς κάπου – κάπου τον Michael Giles, να σου κλείνει το μάτι κάνοντας τα μαγικά του. Η σύγχρονη Νορβηγική μουσική σκηνή είναι εδώ μαζεμένη να αποδώσει τα μέγιστα κάτω από το βλέμμα του RHYS MARSH, για πρώτη φορά σε άλμπουμ του Νορβηγικό line-up, δανειζόμενους μουσικούς από μπάντες όπως οι Jaga Jazzist, The National Bank, Emmerhoff And The Melancholy Babies & Pelbo, και παράλληλα έχοντας συνεργασία με τους Susanne Sundfør και Kaizers Orchestra & Magnet.
Αυτό που σε αυτό το άλμπουμ θα καταλάβεις εύκολα και γρήγορα αλλά θα θαυμάσεις κιόλας είναι η άνεση με την οποία όλα κινούνται υπέροχα εκεί μέσα σε απόλυτους Jazz ρυθμούς, ρυθμούς με όμορφες μελωδίες σε mid tempo αυτή τη φορά, ατμοσφαιρικό και σκοτεινό μέχρι εκεί που πρέπει χωρίς να σε ρίχνει, διπλά φωνητικά – γυναικεία/αντρικά – που γλυκαίνουν στην απόδοση όπως στα “And I Wait” και “Broken Light”, προοδευτικό και πιο γρήγορο το “Wooden Heart”, αργό με άρωμα Αναγεννησιακής κουλτούρας (1.30’ πριν το τέλος… αριστούργημα!) το “Further From The Truth”, ενώ ένα instrumental διάμεσο το “The Movements Of Our Last Farewell” σε ξαφνιάζει ευχάριστα. Με την απόλυτη αργή αρμονία έρχεται να κλείσει και το “One More Moment” το οποίο όπως προανέφερα είναι και το μεγαλύτερο, όπου πνευστά και τύμπανα συναγωνίζονται τους μέντορες τους. Δηλωμένο το ύφος σαν Melodramatic Popular Song, αλλά εδώ, αυτή την φορά οι σκοτεινές στιγμές μετατράπηκαν σε Μπλε Ώρες ή Στιγμές, και εμείς (του είδους), αλλά και εσείς που θα θελήσετε κάτι διαφορετικό, πιο ευχαριστημένοι από ποτέ έχουμε στην συλλογή μας άλλο ένα αριστούργημα από τον ήδη δροσερό Βορρά. Να είσαι καλά Rhys.
599 
