Η αλήθεια είναι πως όταν βλέπω τέτοια εξώφυλλα και τίτλους, προκαταβάλλομαι αρνητικά. Δεν είμαι υπέρμαχος της trueίλας, αλλά από τη στιγμή που το album των Wind Rose φέρει την ετικέτα “symphonic power metal”, δε γίνεται να μην του δώσω έστω μια ευκαιρία.
Εκεί λοιπόν που εν μέσω εισαγωγής έβγαζα το (true) φτυαράκι μου από την ντουλάπα, έρχεται το “The Endless Prophecy” και με εκπλήσσει ευχάριστα. Μια μίξη Symphony X, Ten και Kamelot, με περισσότερα επικά στοιχεία, ακούγεται αρκετά ενδιαφέρουσα τελικά. Στο καπάκι έχουμε ένα ιντερλούδιο και το απλά συμπαθητικό “Siderion”, ενώ αμέσως μετά άλλο ένα intro… Ε, ξαναπάω μέχρι τη ντουλάπα και με το φτυάρι ανά χείρας ακούω τη χιλιοειπωμένη μπαλάντα “Son of a Thousand Nights”. Αυτό ήταν… Με ένα μονάχα πολύ καλό τραγούδι μέχρι στιγμής, που πας;
Το “The Fourth Vanguard” που ακολουθεί με κάνει διστακτικό στο να μπήξω βαθειά το φτυάρι, κάνοντάς με να αναρωτιέμαι εάν θα υπάρχουν και άλλες καλές στιγμές στο “Shadows Over Lothadruin”. Μεσολαβεί ένα ακόμη ιντερλούδιο, το οποίο οδηγεί στο δεκάλεπτο “Majesty”. Μπα… Καλές οι προθέσεις, αλλά μπα… Και ξανά ιντερλούδιο αμέσως μετά; Ε, ρε φτυάρι που σας χρειάζεται!
“Oath to Betray” και “Led By Light” για τη συνέχεια και πλέον είμαι πεπεισμένος πως τσάμπα καίει η λάμπα. Άλλο ένα intro στην πορεία (μη χάσουμε…) οδηγεί στο απλά συμπαθητικό “Moontear Sanctuary”, το οποίο διαδέχεται άλλη μια εισαγωγή… Νισάφι ρε! Ο δίσκος (επιτέλους) κλείνει με το πολύ καλό, εντεκάλεπτης διάρκειας, “Close to the End”.
Απολογισμός: τρία καλά κομμάτια, δύο συμπαθητικά, τέσσερα μέτρια και επτά ιντερλούδια… Η παραγωγή πάντως από τον Cristiano Betrocchi (Labyrinth, Vision Divine)είναι υποδειγματική, ενώ αξίζει να σημειωθεί πως το mastering ανέλαβε ο Goran Finnberg (Opeth, Dark Tranquillity).
Τελικά, μπορεί το album να μην ήταν trueίλα κτλ, αλλά παρά τις προσπάθειες των Wind Rose, το αποτέλεσμα το έχουμε ξανακούσει μυριάδες φορές. Και άμα θέλεις να έχεις intro, εισαγωγές και λοιπές τέτοιες παπαρίτσες, κάντο τουλάχιστον πιο σωστά…
566 
