Έχω την εντύπωση πως κάθε τέτοια κυκλοφορία πλέον μας σέρνει ακόμα πιο κοντά στα παλιά 80s. Άλλο ένα άλμπουμ που αναβιώνει το Thrash metal, με ένα γκρουπ που προσπαθεί μάλλον να συνοδεύσει ως support τους μεγάλους Slayer ή Testament. Σκίζω τα μανίκια του t-shirt μου και ξεκινάω.
Τη συνταγή αυτή, μάλλον την ανέσυραν από κάποιο μουσικό τσελεμεντέ, που πιθανόν έχει κάποια στάνταρντ και ανάλογα με το ακριβές ήχο που θες να βγάλεις έχει και τις δοσολογίες που πρέπει να ανακατευτούν στο μπλέντερ.
Το thrash alter ego του Jamie Oliver ψιλοκόβει και αναμιγνύει ισόποσα τα 2 προαναφερθέντα γκρουπ, με 2 πρέζες Destruction, λίγο από νοσταλγία Sepultura και Death Angel, υπό μοντέρνα οπτική με riffs που μου θυμίζουν κάπου κάπου ακόμα και τους Sanctuary.
Γρήγορο βιομηχανικό thrash metal, εμπνευσμένο από το σύνολο του Bay Area, που αν και δεν έχει (λογικό βέβαια) κάτι νέο να προσφέρει, κάνει καλά τη δουλειά του. Μας θυμίζει την εφηβεία μας!
Με τίτλους κλασικούς, όπως “Carnage”, “Dawn of Death” κ.τ.λ. είναι παρηγοριά στον άρρωστο νοσταλγό της φωνητικής σχολής του Araya και μελωδίες βγαλμένες από τα εγκεφαλικά κύτταρα των Forbidden, είναι ένα ακόμα από τα πολλά φέτος που εσύ, φίλε θρασά, πρέπει να ακούσεις! Ραντεβού στο mosh pit!
576 
