“Μάνααααα! Που είναι το περφέκτο μου;” Αυτό μου ήρθε να φωνάξω, καθώς φορούσα το σωλήνα-τζην μου και κατέβαζα τη γλώσσα των Asics.
Η ζώνη με τις σφαίρες περνούσε θηλιά θηλιά, όσο περνούσε η ώρα ακρόασης του “Violent Demolition”. Κοιτάω καλά το εξώφυλλο και κατόπιν εμένα στο καθρέπτη! Flashback… Ήρθαν πάλι τα 80s και στα χέρια μου κρατάω κάποιο από τα άλμπουμ των Toxik ή των Nuclear Assault.
Κοιτάω έντρομος το ημερολόγιο. 2012! Δεν είναι δυνατόν… και τι είναι αυτό που βγαίνει από τα ηχεία μου; Δεν είναι Kreator. Δεν είναι Testament. Δεν είναι Death Angel. Κι όμως είναι εξίσου ικανό, να κάνει το σβέρκο μου να κινηθεί ρυθμικά μπρος πίσω και τα δάκτυλα μου να σχηματίσουν μηχανικά τα κερατάκια.
Ναι, είναι ένα καλό δείγμα thrash metal, και αν και δεν έχει καλό timing ή κάτι καινούριο να προσθέσει στο ιδίωμα, είναι κάτι πολύ όμορφο. Ωραίες ιδέες, καλά εκτελεσμένες, με έναν ήχο να ακροβατεί μεταξύ των Slayer και της Γερμανικής σκηνής (καθότι Γερμανοί και οι ίδιοι), οι Dust Bowl αναβιώνουν ιδανικά το thrash metal της δεκαετίας του 80.
Γερμανοί υπήκοοι, λογικά γεννημένοι μέσα σε ένα “βόθρο” με συγκροτήματα, όπως οι Sodom, Kreator και Destruction, αφού δοκίμασαν την τύχη τους με ένα ΕΡ το 2010 (“Chaos Possession”), επιστρέφουν τώρα με ένα ολοκληρωμένο ντεμπούτο για να βροντοφωνάξουν την ύπαρξη τους.
Κομμάτια ξυράφια, με αποκορύφωμα το “Toxic Attack”, που αντικαθιστούν επάξια τον καφέ στο πρωινό ξύπνημα. 9 τραγούδια, σε ένα σύνολο 43 λεπτών ανελέητου thrash metal που θα είναι ένα από τα καλά κομμάτια στη δισκοθήκη του ακολούθου του ιδιώματος αυτού. Περιμένω από τώρα τη συνέχεια τους!
550 
