Ναι ρε πούστη (συγχωρήστε τα γαλλικά μου)! Αυτές είναι κυκλοφορίες! Οκ, είναι κοινώς αποδεκτό πως έχουμε (γενικά) μια πολύ καλή ελληνική σκηνή, αλλά όταν η πλειοψηφία ασχολείται μονάχα με δυο- τρία είδη, το αυτάκι μου αποζητά κάτι εναλλακτικό, και αυτό ακριβώς μου δίνουν οι Serenity Broken!
Το αθηναϊκό κουιντέτο συνδυάζει πετυχημένα το groove των Godsmack με την αλητεία των Alice In Chains και τη σύγχρονη οπτική σχημάτων τύπου Disturbed, Shinedown ή Creed, ενώ παράλληλα, συχνά πυκνά, διαφαίνεται η μεγάλη τους αγάπη για τους Nirvana. Δε νομίζω πως μπορώ να γίνω πιο κατατοπιστικός.
Καταρχάς, οφείλω να συγχαρώ την προφορά στα φωνητικά, μιας και είναι από τα πρώτα στοιχεία που προσέχω σε μια εγχώρια μπάντα και κακά τα ψέματα, είναι ένας τομέας που χωλαίνει αρκετά η ελληνική σκηνή. Επίσης, η ορθή χρήση τους, τα ανεβοκατεβάσματα, το περιστασιακό γρέζο, η σχεδόν αφηγηματική χροιά και γενικότερα η απόδοσή τους είναι άσσος στο μανίκι του group!
Μουσικά, παρότι δεν αποποιούνται σε καμία περίπτωση των επιρροών τους, δείχνουν να τις έχουν εναρμονίσει στον ήχο τους, παρουσιάζοντας ένα πολύ δεμένο σύνολο που πατάει μεν πάνω στα μουσικά τους είδωλα, αλλά δεν τα αντιγράφει.
Όχι, δεν είναι όλο το album εξίσου δυνατό, αλλά όταν έχεις στο ενεργητικό σου κομμάτια όπως τα “Tattooed Heart”, “Shadows”, “Alone?”, “Right In Me”, “Def”, και “Beat It Outta Me”, δεν έχεις να φοβάσαι για τυχόν μέτριες κριτικές (για κακές, ούτε λόγος).
Όταν δουλεύεις, φαίνεται. Όταν παίρνεις το χρόνο σου και δεν ψάχνεις να γίνεις “κάποιος” εν μια νυκτί, το ίδιο. Και τελικά, όταν κάνεις το βήμα σου, χωρίς να βασίζεις την καριέρα σου σε “like” και λοιπές πίπες, οι κόποι σου γίνονται ένα ωραιότατο ντεμπούτο τύπου “Commercial Suicide” και αφήνεις τους άλλους να κλαίγονται.
634 
