Όταν το πράσινο χρώμα γίνεται πιο ζωντανό, πιο έντονο, όταν στα μέσα του καλοκαιριού η δροσούλα σε ικανοποιεί στο έπακρο και το μυστήριο στην ατμόσφαιρα τουλάχιστον σε μαγεύει τότε απλά είσαι κάπου αλλού.
Στην Ρουμανία λοιπόν, σε μια χώρα που η παράδοση στα κάστρα και στους θρύλους οργιάζει, το Ghost Festival πραγματοποιήθηκε στις Παρασκευή 13 (!) και Σάββατο 14 Ιουλίου στους πρόποδες του κάστρου του μικρού χωριού Rasnov. Ένας χώρος κατάλληλα δομημένος να δεχτεί, να εξυπηρετήσει και να ευχαριστήσει τον κάθε επισκέπτη του φεστιβάλ και όχι μόνο.
Το να φτάσεις μέχρι εκεί (για κάποιον αδαή σαν και εμάς στην συγκεκριμένη περίπτωση) ήταν ένα θεματάκι ζόρικο. Από εκείνη την στιγμή όμως και έπειτα και μέχρι την ολοκλήρωση του φεστιβάλ όλα αποδείχτηκαν απίστευτα εύκολα, βολικά και ευχάριστα. Απλά πρέπει να είσαι έτοιμος και ανοιχτός για παν ενδεχόμενο.
Και τις 2 μέρες το φεστιβάλ ξεκινούσε από τις 16.30 περίπου και διαρκούσε ως τις 02.00 μετά τα μεσάνυχτα αλλά και αυτό σχετικό ήταν αφού όταν έχεις να κάνεις με τόσες και διαφορετικές μπάντες όπως και να έχει από τον χρόνο θα πέσεις λιγάκι έξω.
Την Παρασκευή λοιπόν και ενώ ήδη η θερμοκρασία ήταν φανταστική – πράγμα που διευκόλυνε απίστευτα τους πεζοπόρους και ποδηλάτες στην άφιξή τους στον χώρο – ο πρώτος που εμφανίστηκε στην σκηνή ήταν ο Ρουμάνος MIHAI MOSOI, του οποίου το στυλ βασισμένο σε ροκ νότες, πολύ ωραία φωνή, κάτι σαν έντεχνο που λέμε εμείς εδώ, ακουστικής φόρμας – παρότι ανήκει και στην Thrash Metal μπάντα N.e.g.a.t.i.v. – αλλά για την ώρα που εμφανίστηκε λιγάκι παρακινδυνευμένο γιατί ήταν ήδη πολύ νωρίς και ο κόσμος σχεδόν ελάχιστος.
Η συνέχεια ήρθε από το επίσης Ρουμάνικο κουαρτέτο παραδοσιακής μουσικής απόδοσης TREI PARALE, με την γλυκύτατη παρουσία της Beatrice Iordan, ( την οποία αργότερα την εντοπίσαμε να κάθεται στο γρασίδι με τον άντρα της και μέλος της μπάντας, Florin Iordan, και το παιδάκι τους, να παρακολουθούν τις επόμενες μπάντες, σε μια φάση τελείως ‘60s!).
Οι Αυστριακοί ALLERSEELEN ήρθαν να πάρουν την σκυτάλη, να αλλάξουν λιγάκι τους ρυθμούς δίνοντας έτσι μια άλλη μουσική κατεύθυνση σε πιο electronic neofolk κλίμα. Δεν ξέρω αν οι παρευρισκόμενοι ξετρελάθηκαν με αυτό, το σίγουρο όμως ήταν πως οι εντυπωσιακές παρουσίες των γυναικείων μελών της μπάντας δεν πέρασαν καθόλου απαρατήρητες.
Και πάνω που οι ρυθμοί λιγάκι ήρθαν να πάρουν τα πάνω τους, οι LEAFBLADE από την Αγγλία ήρθαν να μας ρίξουν πάλι. Νομίζω πως η τοποθέτηση τους την συγκεκριμένη ώρα ήταν λιγάκι περίεργη αφού ήταν απειλητικά μονότονοι χωρίς καμία διαφοροποίηση στον ήχο μέχρι και το τέλος τους. Ένα συνεχές αφηγηματικό μείγμα από κιθάρα και μπάσο, ακουστικό σε Κέλτικες παραδοσιακές γραμμές. Ο ήλιος πια έχει πέσει πίσω από τα θεόρατα δέντρα του βουνού και κάπου από δω και πέρα η νύχτα που θα ακολουθήσει θα υποσχεθεί πολλά!
Η επόμενη παρουσία ανήκει στους Ρουμάνους, SUNSET IN THE 12th HOUSE, οι οποίοι μας εντυπωσίασαν πραγματικά τόσο με τον ήχο τους όσο και με τις συνθέσεις και την απόδοσή τους. Φανταστικό, μεστό metal, με εκπληκτικά φωνητικά – αν και λίγα – με Αγγλικούς στίχους, folk στοιχεία και αρκετό progressive (η χαρά των… αυτιών μου!) Πληροφοριακά, μετά την αποχώρηση από τους Negură Bunget, οι Hupogrammos (φωνή/κιθάρα) και Sol Faur (μπάσο) δημιούργησαν τους Dordeduh που βαδίζουν στα μονοπάτια που χάραξαν οι Negură Bunget, και στην συνέχεια τους Sunset In The 12th House.
Έχουμε μπει πια για τα καλά στο σούρουπο, και δεν ξέρω γιατί αλλά την μπάντα αυτή την περίμενα πως και πως και δεν πρόδωσαν τελικά την προσμονή μου. Οι THE MOON AND THE NIGHTSPIRIT από την Ουγγαρία ήρθαν να μαγέψουν με την pagan-folk μουσική τους, απίστευτα δεμένη μπάντα, με 4 άλμπουμ στο ενεργητικό τους, τραγουδώντας και παίζοντας εμπνευσμένοι από την Μητέρα Φύση, αποδίδουν σχεδόν τελετουργικά σε μυστικιστική και ονειρική ατμόσφαιρα. Μεγάλες μορφές οι Ágnes Tóth, Gergely Cseh και Mihály Szabó, με ένα play list γεμάτο να καλύψει τον χρόνο τους και τα αυτιά μας αλλά δυστυχώς έκοψαν 3 πριν το τέλος λόγο χρόνου (θα αναφερθούμε πιο κάτω τι πήγε στραβά και γιατί είχαμε κάποιες καθυστερήσεις).
Λίγο μετά τις 22.00 και κάποια αναταραχή στον χώρο αρχίζει να γίνεται αισθητή. Οι Ιταλοί EchO – που ομολογουμένως δεν τους ήξερα – θα ανέβουν στην σκηνή για να δώσουν το δικό τους tempo που θα είναι αρκετά δυνατό. Η παρέα αυτή των 6 νεαρών αλλά καθόλα υπεύθυνων μουσικών ήταν ικανοί να κατεβάσει και τους πιο αραχτούς ή δύσπιστους μπροστά στην σκηνή και δίνοντας τους πρώτους Melodic Doom / Death metal ρυθμούς να αρχίσει ένα ανελέητο κοπάνημα κεφαλιών! Για την ιστορία, η μπάντα καθιέρωσε την ονομασία της από την Ηχώ,(EchO), μια νύμφη της Ελληνικής μυθολογίας η οποία ήταν γνωστή για τον μεγάλο έρωτα που έτρεφε προς τον Νάρκισσο.
Αν οι Ιταλοί ήρθαν να κάνουν μια ανακατωσούρα, μπορεί κάποιος να φανταστεί τι θα ακολουθήσει κάτω από τους ήχους των blackmetallers SECRETS OF THE MOON. Εδώ φάνηκε πραγματικά η εμπειρία και η ωριμότητα των Γερμανών η οποία ήταν άκρως επιβλητική και σκοτεινή – σε σημείο που μπορούσες να μην τους βλέπεις κιόλας στην σκηνή – αλλά και τι μ’ αυτό; Ήταν αρκετό και μόνο να ακούς αυτόν τον ήχο που ερχόταν κατευθείαν από τα έγκατα της γης από τα μέσα της δεκαετίας του ‘90 ως και το “Seven Bells” την τελευταία δισκογραφική δουλειά τους όπου και βασίστηκαν πιο πολύ. Ο χαρακτηρισμός για την ακουστική απόδοση; Σε ελεύθερη Ελληνική μετάφραση… ντουβαρόηχος!
Η πρώτη βραδιά του φεστιβάλ λοιπόν ήρθε να κλείσει με τους Ρουμάνους LAONLYNESS, κάτω από θεατρικούς σκοτεινούς ήχους γεμάτους από φαντάσματα και διαδρομές σε υπόγειους κόσμους. Αντρικά και γυναικεία φωνητικά, περίεργα αποδομένα, με ποικιλόμορφα και αξιοπερίεργα instruments,και όλα αυτά δίνοντας σου την υπόσχεση πως η ερχόμενη νύχτα θα είναι αν όχι εξ ίσου, ίσως ακόμα καλύτερη και συναρπαστικότερη!
Και ενώ ήδη από το πρωί του Σαββάτου και δεύτερης μέρας του φεστιβάλ η θερμοκρασία αρχίζει να ανεβαίνει και εδώ – μολονότι βουνό και εξοχή – έχουμε προετοιμαστεί πιο καλά με τα απαραίτητα για την άνοδο μας στο βουνό. Ο κόσμος, και κυρίως πολύ νεαρής ηλικίας την έχουν καταβρεί στις σκηνές και σε μια camping κατάσταση γενικότερα, με τίποτα να τους λείπει, αφού οι παροχές για την κάθε άμεση ως και επείγουσα περίπτωση ήταν υπαρκτές. Έτσι λοιπόν κατά τις 16.30 ξεκινά η δεύτερη μέρα και δεν μπορώ να κρύψω την χαρά μου αφού και η Ελληνική παρουσία θα ήταν εκεί.
Την πρώτη μπάντα δυστυχώς την χάσαμε γιατί κάναμε το λάθος να υποτιμήσουμε την παρέα αυτή των νεαρών Ρουμάνων QUANTIQ, σαν κάτι που μπορεί και να μην άξιζε να δούμε, μιας και η ώρα που θα έπαιζαν – μέσα στο μεσημέρι – τους καθιστούσε κιόλας εύκολους για τα “παιδεμένα” αυτιά μας. Εγώ προσωπικά καλά να πάθω γιατί αργότερα που τους ξεψάχνισα ανακάλυψα μικρά-μεγάλα ταλεντάκια από full progressive με μελωδίες απίστευτες.
Ας το ξεχάσω προς το παρόν. Η συνέχεια ήρθε με τους επίσης Ρουμάνους WILDER, οι οποίοι όλοι μαζί σε ηλικία μπορεί να έφτιαχναν και έναν υπερήλικα. Όλοι από 18 χρονών και κάτω με τόλμη και κέφι να παίξουν δυνατά, να κάνουν αυτή τη φασαρία που θα σε πείσει για την ύπαρξη τους στον χώρο, δηλώνοντας τις Godsmack και Slipknot επιρροές τους, αλλά θέλουν πολλά ακόμα.
Με μια ώρα τουλάχιστον καθυστέρηση εμφανίστηκαν οι τρίτοι κατά σειρά Ρουμάνοι αλλά σε τελείως διαφορετικό στυλ. Οι WHISPERING WOODS ήρθαν να γεμίσουν σχεδόν όλο το stage αφού ήταν 7 με ήχους symphonic/metal/gothic/doom, 4 υπέροχες πραγματικά γυναικείες παρουσίες ζώντας την κάθε στιγμή εκεί πάνω. Πραγματικά με εντυπωσίασε η Catalina Popa με την απίστευτη παρουσία της – ξυπόλυτη με μακρύ μαύρο φόρεμα, παίζοντας φλάουτο και κάνοντας headbanging – παιδί των Haggard, όσο και οι υπόλοιπες κοπέλες δίνοντας φωνές soprano και mezzo soprano κάνοντας σε, πραγματικά να λες, ναι! Τώρα αρχίζει το ταξίδι.
Εκεί όμως πάνω στην συνέχεια χάλασε λιγάκι το πράμα γιατί πιστεύω οι από το Λουξεμβούργο SCARRED έπρεπε να έχουν βγει ακριβώς πριν από τους WHISPERING WOODS. Όλη η μαγεία εξαφανίστηκε, πολύ φασαρία σε ύφος “είμαι έτοιμος να σε εξολοθρεύσω με την ταχύτητα του κομπρεσέρ”, Death και Thrash στο ακαταλόγιστο, και ακούω PANTERA, CHIMAIRA, και DIVINE HERESY, πως με βρίσκεις;
Τέλος πάντων ο κόσμος κουράστηκε, σαν να είχαν τον ατέλειωτο, και φαντάσου μόλις βγήκαν οι μοναδικοί TROBAR DE MORTE από την Ισπανία τι αγαλλίαση μας αγκάλιασε. Όταν έπαιζαν αυτοί οι μοναδικοί μουσικοί εκεί πάνω αυτό που μόνο μπορούσα να σκεφτώ ήταν: πως θα μπορέσω να περιγράψω με λόγια όλο αυτό που ζω; Που ακούω και βλέπω; Απίστευτες εικόνες ένδυσης εποχής, εκεί που οι βασιλιάδες και οι ιππότες πρωτοστατούν, εκεί που οι μελωδίες βγαίνουν από τα πυκνόφυλλα δάση, εκεί που η Lady Morte, μπορεί και είναι απόγονος της LISA GERRARD και οι folklore ήχοι σε κάνουν να πιστέψεις στα ξωτικά. Ήταν η μοναδική μπάντα που ξεσήκωσε τόσο πολύ τον κόσμο και το “we want more” βρήκε ανταπόκριση, δίνοντας μας την χαρά να τους ακούσουμε σε ένα κομμάτι ακόμα.
Το σκοτάδι έχει πέσει πια για τα καλά. Και ο κυρίαρχος πια χαρακτηριστικός ήχος των Ελλήνων SHATTERED HOPE σου υπόσχεται απλά ότι μπορεί να σε πάει ακόμα πιο βαθιά. Ατμοσφαιρικό Doom/Death με γραμμές funeral, που σε πείθουν ότι ναι! Υπάρχει πολύ αργό Doom! Απίστευτα δεμένη ομάδα έχοντας στο ενεργητικό τους τελικά πιο πολλά live στο εξωτερικό παρά στην χώρα μας…κάτι λέει αυτό. Παίζοντας λοιπόν τα “Amidst Nocturnal Silence”, “Vital Lie”, “Enlighten the Darkness”, “A Traitor’s Kiss” και “The Utter Void” από το άλμπουμ τους “Absence” του 2010, εγώ το μόνο που έχω να πω είναι: παιδιά… μας ξετινάξατε! Άντε και σύντομα πάλι, πάντα τέτοια! (ένιωσα πολύ περήφανη η αλήθεια είναι!).
Η επόμενη παρουσία ήταν των Ρουμάνων INDIAN FALL, που ήρθαν να μας ταρακουνήσουν αρκετά και χωρίς λόγο, δυνατοί μεν αλλά… μολονότι από το 1997 στα συναυλιακά δρώμενα και αυτό φάνηκε άλλωστε με την άνεση που κυριαρχούσαν στην σκηνή, η βαριά μεταλλική μεν χροιά τους ήταν λιγάκι απροσδιόριστη. Η βραδιά πήγε έτσι με ταχύτητες και metal καθαρόαιμο μέχρι το τέλος.
Οι επόμενοι, Ρουμάνοι επίσης, WHITE WALLS, ήταν εκπληξούλα, μιας και λίγο πριν το τέλος αγνοί progressive ήχοι ήρθαν να (με) γλυκάνουν. Κάτι από NEED, PERFECT CIRCLE και TEXTURES μας έκλεινε το μάτι. Στα πολύ “συν” η φωνάρα του Eugen Brudaru. Εύγε!
Και το τέλος ήρθε να γίνει ομαλά μεν αλλά πολύ δυνατά δε κάτω από τους Thrash ήχους των ABSTRACT RAPTURE από το Λουξεμβούργο, αφήνοντας μας το περιθώριο να αρχίζουμε να κάνουμε τον απολογισμό της βραδιάς και γενικότερα του 2μερου φεστιβάλ.
Γενικότερα λοιπόν είχαμε να κάνουμε με μια πολύ οργανωμένη κατάσταση, δεν έλειπε τίποτα, από παροχές, φαί, νερό, ποτά κτλ, άφθονα μέχρι εκεί που δεν φαντάζεται νους, άνετο τεράστιο παρκινγκ ακριβώς απέξω από τον συναυλιακό χώρο, άλλη ειδική τοποθεσία για το camping, περίπτερα με metal προϊόντα, και εδώ κάπου θα μπει το “αλλά”, που σημαίνει πως η προσέλευση του κόσμου για αυτήν την διοργάνωση ήταν μικρή πιστεύω. Από 200-300 άτομα maximum την κάθε βραδιά, νομίζω είναι λίγο. Και τις 2 βραδιές υπήρξαν καθυστερήσεις στις αλλαγές από μπάντα σε μπάντα και αυτό εντοπίσαμε πως οφειλόταν τελικά στην συνεννόηση των sound engineers με την κονσόλα.
Κάπου εδώ η δική μας διαδρομή τελειώνει. Ευχαριστούμε όλους όσους μας βοήθησαν στην πραγματοποίηση αυτού του ταξιδιού και μουσικής εμπειρίας. Μακάρι να μπορούμε να ακολουθούμε και να μοιραζόμαστε.
ΥΓ Αντώνη, SHATTERED HOPE και Mihnea Badea σας ευχαριστώ για όλα μέσα από την καρδιά μου.
Photos: Ελένη Λιβεράκου
596 
