Η αλήθεια είναι πως πάντα το μυαλό, μου έκανε παιχνίδια στο να αναρωτιέμαι, τελικά τι μπορεί να φταίει σε μια μπάντα όταν, ενώ η ύπαρξη της υφίσταται από το 1999, το ντεμπούτο άλμπουμ βλέπει τον μουσικό ουρανό σχεδόν 10 χρόνια μετά.
2008 και το “Ghostlines” εμφανίζεται. 2010 και το “This is The World We Know” παίρνει και αυτό τον δρόμο του, και μέχρι τώρα την στιγμή που διαβάζεται, το καινούργιο άλμπουμ των Φιλανδών THE CHANT βγαίνει σιγά – σιγά από τον Σκανδιναβικό ουρανό να ταξιδέψει σε Ευρώπη, Αμερική. Δεν είναι ούτε ένας, ούτε δύο. Οι Ilpo Paasela –vocals, Jussi Hämäläinen-guitar, vocals, Kimmo Tukiainen-guitar, vocals, Markus Forsström-bass, Roope Sivén-drums, Mari Jämbäck-keys, Pekka Loponen– guitar, vocals, 7 άτομα, 7 μουσικοί κάνουν τόσο μελετημένη μουσική επεξεργασία στον ήχο που θέλουν να μοιραστούν μαζί σου, που δεν θα καταλάβεις ποτέ ότι είναι τόσοι πολλοί στο σχήμα αν δεν το ξέρεις.
Το άλμπουμ αυτό μπορεί να γίνει με μεγάλη άνεση η πρώτη σου φθινοπωρινή παρέα μια και η επίσημη κυκλοφορία του θα γίνει κατά τα τέλη Αυγούστου. Ότι πρέπει για να υποδεχτείς τις πρώτες ψύχρες του με τα πρωτοβρόχια του, είτε είναι κυριολεκτικά, είτε αλληγορικά. Το “A Healing Place” θα γίνει το άλμπουμ ή καλύτερα ακόμα ο τόπος θεραπείας σου, ο τόπος εκείνος που θα σε βοηθήσει στον ψυχικό και εγκεφαλικό σου αναπροσδιορισμό, δίνοντας σου σαν συνταγή ανάκαμψης και ανάρρωσης ήχους απίστευτους από ατμοσφαιρικό ροκ με μικρές ανάσες gothic σωτηρίας, με την δυνατότητα των πιο απλών μελωδιών.
Πάντα πίστευα στο αρχαιοελληνικό “ΟΥΚ ΕΝ ΤΟ ΠΟΛΛΩ ΤΟ ΕΥ ΑΛΛΑ ΕΝ ΤΟ ΕΥ ΤΟ ΠΟΛΛΩ”, και στην συγκεκριμένη περίπτωση έχοντας 8 υπέροχα (Outlines, Spectral light, Riverbed, The Black Corner, Ocean Speaks, Distance Drums, My Kin, Regret) κομμάτια γεμάτα μελωδίες και τοποθετημένα ακριβώς εκεί και έτσι όπως πρέπει, κάνουν την μπάντα να στέκεται αξιόλογα ψηλά στο ύφος και στο είδος. Υπάρχει η φρεσκάδα του δροσερού Φιλανδικού αέρα, αλλά χωρίς να σε παγώνει. Οι νότες θα πέσουν και θα σε αγγίξουν τόσο μαλακά και απαλά χωρίς να αισθανθείς σκληρότητα. Η απόκρυφη ατμόσφαιρα τους, μπορεί να σε πλησιάσει με τον πιο ποικιλόμορφο ήχο τους χωρίς να σε μπερδέψει. Δαμάζουν την εσωστρέφεια και σε οδηγούν μέσα από την πυκνή γκρίζα ομίχλη τους στην ποθητή σου ανάγκη να κολυμπήσεις στο κάθε υπαρκτό χρώμα και φως. Η μελαγχολική τους διάθεση θα βγάλει πάνω στις παρτιτούρες μια πίκρα, και ίσως εν τέλει να είναι αυτός ο τρόπος να σου δείξουν ότι παρά την φαινομενικά θετική ακουστική, από δω πρέπει να περάσεις για να συγκρίνεις και να αποδεχτείς την δική σου πραγματικότητα.
Ήχοι απίστευτα μελωδικοί, mid tempo ρυθμοί αρκετοί για τους εραστές της μελαγχολίας, της σκέψης, του προβληματισμού, περίεργων συναισθημάτων πλαισιωμένα σε ένα σχεδόν κινηματογραφικό μουσικό καμβά, με έντονα τα σημάδια της κιθάρας και του πιάνου, που και που κάποια πνευστά δίνουν αυτό που του χαρίζει το “κάτι” διαφορετικό, με μια φωνή που μετά το άκουσμα του άλμπουμ μπορεί ίσως και να σε στοιχειώσει. Μπορεί κάποιοι να βιαστούν να πουν πως θυμίζει κάτι από Anathema, Paradise Lost, Katatonia, Porcupine Tree ή και A Perfect Circle. Ε και λοιπόν; Η μουσική μοιάζει, επαναλαμβάνεται, διαφοροποιείται, άλλοτε με μικρές λεπτομέρειες συγκλονίζει και μαγεύει. Πλάθεται και κινείται μέσα στην μουσική πορεία και όποιος μπορεί να το κάνει να φανεί δικό του είναι ικανός και για άλλα τόσα. Στην προκειμένη περίπτωση οι Φιλανδοί THE CHANT με το “A Healing Place” κατάφεραν να φέρουν ένα πραγματικά μουσικό κόσμημα μέσα στην χρονιά. Είναι τόσο απλά υπέροχο.
572 
