Όταν το 2002 άκουσα το κομμάτι “Tribute” (ίσως ότι καλύτερο έχει ηχογραφήσει συνολικά το δίδυμο), φρόντισα να αποκτήσω σύντομα το πρώτο, ομώνυμο album των Tenacious D. Άπαξ και δεν έψαχνες κάτι σοβαροφανές, μια χαρά γέλαγες με τους στίχους και τα ιντερλούδια του δίσκου.
Τέσσερα χρόνια μετά, το “The Pick of Destiny” δε με ενθουσίασε, αλλά οκ, δε γίνεται να περιμένεις πολλά από ένα σχήμα που έχει ως κύριο σκοπό το να προκαλεί γέλιο μέσω των συνθέσεών του. Η ομώνυμη ταινία δε, έδωσε hype στο όνομα Tenacious D, αλλά η πικρή αλήθεια είναι πως ούτε αυτή ήταν κάτι το ιδιαίτερο.
Ύστερα λοιπόν από μια αποχή έξι χρόνων, το δίδυμο Jack Black– Kyle Gass επανέρχεται με μια πλειάδα φίλων (Dave Grohl, John Konesky, John Spiker, Scott Seiver, Page Mc Connel, John Kimbrough, Christopher Wray, Jon Brion και Mike Hoy) και κυκλοφορεί το “Rize of the Fenix”. Δεν ξέρω εάν φταίει το ότι έχουν περάσει δέκα χρόνια από το ντεμπούτο, αλλά σίγουρα δε γέλασα όσο περίμενα. Μπορεί να ωρίμασα και να γελάω λιγότερο με σάχλες. Από την άλλη βέβαια, πόσες φορές να σου πετύχει ένα τέτοιο εγχείρημα;
Το album έχει κάποιες αρκετά καλές στιγμές και για το γράφοντα ίσως είναι καλύτερο από το “The Pick of Destiny”. Για την ακρίβεια τα “Rize of the Fenix”, “Low Hangin’ Fruit”, “Senorita”, “Throw Down” και “To Be the Best” στέκονται μια χαρά. Σα σύνολο όμως δε χρειάζεται φαιά ουσία για να καταλάβεις πως δεν περιμένεις κάτι σπουδαίο εξ αρχής! Όλο αυτό γίνεται καθαρά για πλάκα, οπότε και εγώ το βλέπω ως κάτι με το οποίο θα περάσει κάπως ευχάριστα η ώρα, χωρίς να κάθομαι να αναλύω το χιούμορ των Tenacious D. Καλό είναι να το δείτε και εσείς έτσι.
533 
