Το “Formshifter” των Allegaeon, δεύτερο LP για το συγκρότημα, είναι μια melodic death προσπάθεια που ρίχνεται με φόρα στο ντουβάρι της αποτυχίας. Το αξιοσημείωτο είναι ότι το κάνει κυριλάτα.
Ολόκληρος ο δίσκος έχει ένα ξέχωρο riff για κάθε σύνθεσή του, προφανώς. Όλα τα riffs παραπέμπουν περισσότερο σε progressive κομμάτι, μπορεί και σε power στη χειρότερη περίπτωση. Οι κιθάρες γενικά και ειδικότερα τα intros είναι φτιαγμένα σαν για μελαγχολικές μπαλάντες της παρέας στην ακροθαλασσιά. Όσο για τα solos, είναι μάλλον τζαμάρισμα κιθάρας κατά της πρόβες του group ενταγμένο σε κάθε ένα απ’ τα κομμάτια του “Formshifter” αφού πιο άσχετα δεν θα μπορούσαν να είναι.
Αν τώρα παραμερίσουμε τις ουσιαστικά ανύπαρκτες κιθάρες και ρίξουμε μια ματιά στα φωνητικά (lead και backing) πολύ απλά θα ρίξουμε άκυρο. Δεν γίνεται να καταπιάνεσαι με “φιλοσοφικά ζητήματα” και τα death φωνητικά σου να είναι του τύπου “παίρνω κρανίο, σπάω κρανίο”. Πέραν τούτου, η ηχογράφηση των vocals έχει γίνει εκ του ασφαλούς σε σημείο να απουσιάζουν τόσο πολύ που σου αφήνεται η εντύπωση ότι η μουσική παίρνει τον ρόλο του refrain.
Οι κιθάρες δεν είναι πρόβλημα. Ας πούμε ότι δεν είναι ούτε και τα φωνητικά το πρόβλημα. Οι Allegaeon κυκλοφόρησαν ένα album του οποίου η (εντελώς ίδια) μουσική καθ’ όλο το “Formshifter” είναι ένα συνονθύλευμα από άσχετες μεταξύ τους μελωδίες με σκοπό να φανούν τεχνικές και μελωδικές ταυτόχρονα. Ένας δίσκος που δεν προσεγγίζει το μέτριο.
663 
