Οι Γερμανοί Nautik/Funeral Doom Metallers AHAB επιστρέφουν μετά από 3 χρόνια στο προσκήνιο με το “The Giant”.
Ενώ τα προηγούμενα άλμπουμ τους ήταν εμπνευσμένα από το επικό έργο “Moby Dick” του Herman Melville (The Call of the Wretched Sea 2006) και την τραγωδία που έπληξε το πλήρωμα του πλοίου φαλαινοθηρίας “Essex” (The Divinity of Oceans 2009), το “The Giant” αντλεί το θέμα του από τον Edgar Allan Poe και το έργο του “The Narrative Of Arthur Gordon Pym”. Πλούσιο σε περιπέτεια, καταστροφή, ναυάγιο, και θάνατο, χρησιμεύει ως μια τέλεια μούσα για τις στιχουργικές ιδιοφυΐες των AHAB.
Τα εξώφυλλα για τα δύο προηγούμενα άλμπουμ χαρακτήριζε η κλασική ζωγραφική με ένα σκοτεινό περιβάλλον, όμως αυτή τη φορά το εξώφυλλο του άλμπουμ διαθέτει μια πρωτότυπη και σχεδόν ψυχεδελική σκηνή εφιάλτη ενός γιγαντιαίου πλάσματος, που στη μέση της στροβιλίζονται τα κύματα των ωκεανών και τα θηρία των θαλασσών. Mια ψυχεδελική, ναυτική περιπέτεια που εδραιώνει περαιτέρω την εμμονή των ΑHAB με τον ωκεανό.
Η μετάβαση από το ένα στυλ στο άλλο μπορεί να είναι δύσκολη όταν σε κατατάσσουν ως μία από τις μεγαλύτερες μπάντες του είδους, αλλά oι AHAB τολμούν το βήμα παραπάνω. Τα σκληρά, crushing riff είναι ακόμα εκεί σε γιγάντια δύναμη, αλλά δεν αποτελούν την πλειοψηφία του κάθε τραγουδιού. Η ανάδειξη των καθαρών τμημάτων (και φωνητικά), σε αντίθεση με τα “βαριά” τμήματα είναι πολύ μεγαλύτερη. Μερικά από τα τραγούδια στη μισή διάρκεια τους έχουν αργά, καθαρά τμήματα κιθάρας με απαλό drumwork. Θα μπορούσαμε να το συγκρίνουμε με τον τρόπο που αναπτύσσονται τα post-rock τραγούδια, δηλαδή χτίζοντας μελωδίες στην διάρκεια του κομματιού, που εκρήγνυνται στην μέση και στο τέλος κορυφώνονται. Τα πολύ βελτιωμένα καθαρά φωνητικά του Daniel Droste (κιθάρα/φωνητικά) και η συμμετοχή του Larsen Herbrand (πλήκτρα/φωνητικά στους ENSLAVED), λαμβάνουν δικαίως εξέχουσα θέση σε αυτό το άλμπουμ.
Το “Further South” ανοίγει αργά και σκόπιμα, ενώ ο ντράμερ Cornelius Althammer χτυπά για να τονίσει το εισαγωγικό riff, πριν από την απαλή τζαζ τυμπανοκρουσία. Είναι απόλυτα σαφές σε αυτό το σημείο ότι οι AHAB δεν δανείζονται μόνο από μια διαφορετική ιστορία, αλλά επιλέγουν ταυτόχρονα σαρωτικές αλλαγές στο ύφος, τη σύνθεση και τη διάθεση. Στο “Aeons Elapse” έχουμε επαναλαμβανόμενα riffs, εμπνευσμένα σόλο, και εναλλαγές καθαρών και brutal φωνητικών. Το “Deliverance” που ακολουθεί είναι το πιο ατμοσφαιρικό κομμάτι του δίσκου. Στο τέταρτο κομμάτι του δίσκου συναντούμε το “Antarctica The Polymorphess” το οποίο δημιουργεί μια post-rock ατμόσφαιρα με στοιχειωμένες καθαρές φωνητικές αρμονίες και εκπληκτικές μελωδίες. Τα δύο τελευταία κομμάτια κινούνται στα ίδια υψηλά επίπεδα με τα παραπάνω.
Πιστεύω ότι αξίζει μια ματιά, λόγω του αριστοτεχνικού τρόπου με τον οποίο οι Γερμανοί έχουν βρει τον δικό τους ήχο. Δημιούργησαν ένα εξαιρετικό άλμπουμ σε ύφος εντελώς δικό τους. Ένα τέλειο doom metal άλμπουμ που προσφέρει στους έμπειρους ακροατές εκτός από υπνωτικά, βαριά riff, brutal φωνητικά, σκοτεινή ατμόσφαιρα, ταυτόχρονα και μοναδικές μελωδικές στιγμές. Αν σας άρεσαν τα δύο πρώτα άλμπουμ AHAB, είστε ανοιχτοί σε αλλαγές και είστε οπαδός της doom metal σκηνής, αυτό είναι για σας!
511 
