Μετά τη φόλα που φάγαμε από την εθνική στο ποδόσφαιρο ευτυχώς οι Overkill ήρθαν την κατάλληλη μέρα για να μας κάνουν να ξεχάσουμε και το όνομά μας μέσα σε λίγη ώρα, πολύ περισσότερο την ποδοσφαιρική χυλόπιτα που είχαμε φάει λίγο νωρίτερα.
Δεν ξέρω αν δεν έπαιζαν τόσες thrash συναυλίες μέσα σε 2 εβδομάδες (Exodus, Sepultura, Sacred Reich) αν θα είχε περισσότερο κόσμο αλλά απ’ ότι φαίνεται δύσκολα θα δούμε sold out σε κάποιο χώρο για αρκετό καιρό. Ούτε οι Overkill που περνάνε τη δεύτερη εφηβεία τους λίγο πριν πενηνταρήσουν, τα τελευταία άλμπουμ τους είναι δισκάρες και η εμπειρία τους αποτελεί εγγύηση για ένα καλό κοντσέρτο μπόρεσαν να το πλησιάσουν καν. Προσωπικά πάντως, έφερα βαρέως το ότι τους είχα χάσει πριν μερικούς αιώνες που είχαν παίξει στο Ρόδον οπότε δεύτερη φορά θα ήταν too much. Από την άλλη μεριά, από την υπερβολή των 4-5 μπαντών σε μια συναυλία που σου κόβει τα πόδια από την κούραση, πήγαμε στην υπερβολή της αναμονής χωρίς ούτε ένα support. Ωραία θα ήταν να άνοιγαν τίποτε Suicidal Angels ας πούμε…
Και έτσι το πανηγύρι ξεκίνησε κατά τις 10.30. Από τη στιγμή που ο D.D. Verni και λίγα δευτερόλεπτα μετά ο Bobby “Blitz” Ellsworth και η συμμορία τους πάτησαν στη σκηνή μπορούσες σχεδόν να διακρίνεις τον ηλεκτρισμό στην ατμόσφαιρα και σίγουρα χτύπησε για τα καλά την καμιά πεντακοσαριά ακροδέκτες που ήταν έτοιμοι να συνδεθούν. Με τύμπανα να οργώνουν, μπάσο να σπέρνει, κιθάρες να θερίζουν και ένα ονειρεμένο best of setlist, με τη μια κομματάρα να διαδέχεται την άλλη τα “γερόντια” (χα χα) έδωσαν ένα μάθημα του πως πρέπει να γίνεται η δουλειά.
Χτυπητό μείον ο μέτριος ήχος που σε αρκετά σημεία μπούκωνε αλλά κυρίως είχε αρκετά θαμμένο το Bobby ο οποίος έσκιζε το λαρύγγι του σαν δαιμονισμένος εικοσάρης σε κακό trip και έτοιμος είτε να πλακωθεί στο ξύλο είτε να γδυθεί (περισσότερο…) ανάλογα με το τι από τα δύο θα του καθόταν πρώτο. Η ενέργεια που έβγαζε ήταν πραγματικά απίστευτη και το νεύρο του ικανό να ξεκινήσει διαδηλώσεις.
Όχι πως ήθελε και πολύ, αλλά όταν έχεις και τον καταπληκτικό αυτό frontman και τη φασαριόζα παρέα του μπροστά σου να τα δίνει όλα και να γουστάρει τόσο τη φάση και να το δείχνει ανεβαίνεις και εσύ θες δε θες. Ο κόσμος λοιπόν από την πλευρά του, φώναξε, χτυπήθηκε, έκανε crowd surfing αλλά και έφτιαξε ένα απίστευτο mosh pit με ελάχιστα (κυρίως από το Old School και μετά) διαλείμματα μέχρι το τελικό (και απαραίτητο βεβαίως) κωλοδάχτυλο του Fuck You.
Ουσιαστικά το μόνο κομμάτι που νομίζω πήραμε κάτι σαν ανάσα ήταν το Necroshine. Από εκεί και πέρα όποιος δει το setlist και γνωρίζει και λίγο τη μπάντα καταλαβαίνει ακριβώς τι έχει παιχτεί. Κάτι από όλα τα πρώτα τέσσερα άλμπουμ αλλά και το μισό (που λέει ο λόγος) Taking Over και έχεις υλικό για τρελό party. ‘Ίσως 1-2 κομμάτια ακόμα από το Ironbound για να μεγάλωνε λίγο και η διάρκεια του σετ να ήταν ιδανικά αλλά απαγορεύτηκε με εντολή γιατρού γιατί εκτός από το όνομά μας μπορεί να ξεχνάγαμε που είναι και το σπίτι μας. Γιατρέ θέλω πάλι, πειράζει;
Overkill setlist
Come and Get it
Bring me the Night
Elimination
It Lives
Electric Rattlesnake
Hello from the Gutter
Ironbound
Save Yourself
Necroshine
Old School
In Union we Stand
Wrecking Crew
Deny the cross
Rotten to the Core
Fuck You
photos: Πάνος Ματθαιογιάννης
605 
