Δε χωράει καμία αμφιβολία ότι ο αποτελεί μία από τις καλύτερες φωνές στην σύγχρονη σκηνή του μελωδικού metal.
Η φωνή του είναι η τέλεια μίξη ανάμεσα στον μεγάλο David Coverdale και τον αείμνηστο Dio. Έτσι και αλλιώς ο Jorn είναι οπαδός και των δυο γερόλυκων και το έχει αποδείξει στα άλμπουμ του αλλά και στις live εμφανίσεις του αφού συμπεριλαμβάνει τραγούδια και των δυο. Τα προσωπικά του άλμπουμ “μυρίζουν” από χιλιόμετρα μακριά μία αίσθηση 80s και οι αναφορές του στους Whitesnake, Rainbow, Dio και άλλα ιερά τέρατα του τότε είναι συχνές-πυκνές.
Το project με τον Russell Allen και το αποτέλεσμα των τριών πάρα πολύ καλών κυκλοφοριών είναι ένα διαμάντι και ένα must have για κάθε οπαδό της hard n’ heavy σκηνής. Έτσι λοιπόν ο Jorn επιστρέφει στο μουσικό προσκήνιο με το ολοκαίνουριο “Bring Heavy Rock To The land”. Πιασάρικος τίτλος που αποτυπώνει για άλλη μια φορά την αγάπη του τραγουδιστή για την σκηνή των 80s!
Στην νέα αυτή κυκλοφορία ο Jorn συνεργάζεται ξανά με τον “μαέστρο” του είδους Tommy Hansen, ομάδα που κερδίζει δεν αλλάζει, και το αποτέλεσμα τον δικαιώνει για άλλη μία φορά. Η παραγωγή είναι δυνατή και η φωνή του Jorn είναι σε πρώτο φόντο, σήμα κατατεθέν του καλλιτέχνη. Όπως δηλώνει ο ίδιος: “αγοράζοντας το άλμπουμ ξέρεις πολύ καλά τι να περιμένεις… έναν δυνατό συνδυασμό hard rock με melodic metal”.
Το “My Road” αποτελεί την εισαγωγή στο νέο πόνημα του Jorn και αφορά ένα mid-tempo intro με την φωνή του να θυμίζει Coverdale (..τι άλλο;)! “Bring Heavy Rock To The Land” και ερχόμαστε στα ίσια μας με ένα εκπληκτικό κομμάτι χαρακτηριστικό Jorn. Δυνατές ενορχηστρώσεις, φωνάρα, βαρύς και μελωδικός ήχος στις κιθάρες και γενικά η τέλεια αρχή που μας βάζει κατευθείαν στο πνεύμα του δίσκου. Στο “Ride Like The Wind” διασκευάζει με επιτυχία ένα κλασσικό άσμα, ενώ το άλμπουμ ολοκληρώνεται με το “I Came To Rock” που αποτελεί και το πιο αδύναμο τραγούδι του δίσκου.
Κλείνοντας θα έλεγα πως παρόλο που το “Bring Heavy Rock To The Land” ξεκίνησε με τους καλύτερους οιωνούς η συνέχεια με κούρασε λίγο. Τα τραγούδια επαναλαμβάνονται χωρίς να προσφέρουν κάτι καινούριο η κάτι συνταρακτικό κάνοντας με να πατάω το fast forward αρκετές φορές καθόλα την διάρκεια της ακρόασης μου! Οι λίγες εκπληκτικές στιγμές του δεν το κάνουν να ξεχωρίζει και δυστυχώς τα “φαντάσματα” των Coverdale και Dio δεν αφήνουν τον Jorn να αποκτήσει τον δικό του προσωπικό ήχο. Η απόφαση δική σας.
440 
