Ο πρώτος λόγος που με τράβηξε σε αυτό το άλμπουμ να το εξερευνήσω ήταν το περίεργο artwork του εξωφύλλου. Ένας πίνακας από λάδι σε καμβά της Γερμανίδας ζωγράφου Raphaela Langenberg, πραγματικά περίεργα εντυπωσιακός. Ο δεύτερος λόγος ο Ιταλικός τίτλος του άλμπουμ που σημαίνει “Ήμουν φοβισμένος από τη θάλασσα” (μεταξύ μας ακόμα προσπαθώ να καταλάβω την ανάγκη της επεξήγησης αλλά πάμε πολύ μακριά).
Μολονότι οι INSTANT DRONE FACTORY έχουν ακόμα δύο άλμπουμ πίσω στο ενεργητικό τους, (Critical Mass 2006 και Live 2008) δεν αισθάνομαι πως ποτέ ακούστηκαν έστω για κάτι από το υλικό τους που να τους θυμάται έντονα το μουσικό κοινό. Η μπάντα, παρέα, κολεκτίβα ή όπως αλλιώς και αν ονομαστεί είναι μια περίεργη κατάσταση από μόνη της. Η μουσική των I.D.F μεθοδευμένα σε τοποθετεί στις πρώτες μορφές ύπαρξης αυτού που σήμερα ονομάζουμε progressive rock και ότι αυτό συνεπάγεται βέβαια. Θα σε μεταφέρει σε εποχές που η μουσική ήταν μια ενιαία μορφή, ακατέργαστη ως και πειραματική, εκεί που θα αναμειχτεί με θορύβους, περίεργα ηχητικά εφέ, διάφορα είδη μουσικής, και οδηγώντας σε στο σήμερα να το αποκαλέσεις και γιατί όχι αυτό που λέμε Retro.
Αυτό λοιπόν το συνονθύλευμα της ποικιλομορφίας και ενίοτε του μπερδέματος αποτελείται από μουσικούς από τη Γερμανία, την Ιταλία, την Ιαπωνία και την Αγγλία, Frank Gingeleit (git, git synth), Andrea Tabacco (git, voc), Rie Miyazaki (bass), Morihide Sawada (drums), Thomas Hinkel (keys, flute) – guest στο “Ho Avuto Paura del Mare” η Verona Davis (voc) η οποία πέρασε πριν από χρόνια από τους Vaya Con Dios και από τους Stereo MCs, και ο Norbert Schwefel (grand piano). Το μουσικό αποτέλεσμα είναι ένα ανακάτεμα από Kraut και Alternative Rock, του θορύβου και της βρετανικής βιομηχανίας με ψυχεδελικά στοιχεία.
Τώρα η αλήθεια είναι πως εμένα όλο αυτό μια μουσική αναρχία και αταξία στον εγκέφαλο μου, μου την δημιούργησε. Το ότι είναι υπερασπιστές της απελευθέρωσης των ήχων, χωρίς κλειδιά στις μελωδίες, χωρίς διαβουλεύσεις σχετικά με το ύφος και την μουσική πρόοδο των κομματιών, έχοντας την πλήρη ελευθερία να διατυπώσουν από την εγκεφαλική τους παρτιτούρα στο κάθε όργανο, ότι εμπνέονται και κουβαλούν από την μουσική τους παιδεία ή και το πολιτιστικό τους υπόβαθρο πρέπει να είσαι τουλάχιστον “ειδήμων” για να τους καταλάβεις. 5 κομμάτια μεγάλης διάρκειας από 8 ως και 15 λεπτά ήταν αρκετά για να με αποδιοργανώσουν. Το βάρος όλο στα όργανα, ελάχιστα φωνητικά και ευτυχώς γιατί να με συγχωρέσετε δηλαδή, στο όνομα τού μουσικού πειραματισμού και της τέχνης δεν μπορώ να αποδεχτώ την παραφωνία. Δεν υπάρχει ειρμός κάτι που έστω ασυνείδητα να σε οδηγήσει κάπου. Τα τύμπανα ειδικά τα πιατίνια, μπορούν να σε εξοργίσουν κιόλας κάποιες στιγμές. Το “Put Down The Guns” πήγε να με ξεγελάσει λιγάκι και να μου δώσει την ελπίδα της διαφορετικότητας αλλά δεν. Κάποιοι πιο ψαγμένοι τους παρομοιάζουν σε κάποιες φάσεις με τους Can, Faust, Captain Beefheart, The Doors μπορεί, τι να σας πω, δεν θα σας πάρω στο λαιμό μου, ακούστε και αποφασίστε.
Το να κυκλοφορήσεις το απόλυτο αυτοσχέδιο άλμπουμ σε ήχο, και απόδοση, πολλές φορές μπορεί να αποβεί ως και μοιραίο. Προσοχή λοιπόν. Ας είμαστε λιγάκι πιο διορατικοί στα επακόλουθα. Οι ίδιοι παρά ταύτα δηλώνουν: “Είναι μάλλον περίεργο για κάποιους να ακούσουν τέτοια πράγματα στις μέρες μας, παρ ‘όλα αυτά είμαστε σίγουροι ότι τουλάχιστον σε κάποιοι τολμηρούς ακροατές θα αρέσει…”
602 
