Όχι αδίκως ίσως, αλλά οι εκ Σουηδίας επικοpowerομεταλάδες Sabaton έχουν κερδίσει την εκτίμηση του ευρύ κοινού και ιδιαίτερα του Ελληνικού, μετά από το όμορφο και φιλελληνικό κομμάτι “Coat of Arms”!
Δε λέω… και κομματάρα αλλά και υπερηφάνεια για εμάς τους πονεμένους Έλληνες τουλάχιστον! Κάτι που νομίζω “έγινε αντιληπτό από τη μπάντα” (και θα επανέλθω σε αυτό παρακάτω) κι έτσι η επόμενη κίνηση της ονομάστηκε “Carolus Rex” ή με διαφορετικά λόγια, ένα πομπώδες επικών διαστάσεων power metal άλμπουμ, με θέμα εκείνο της Σουηδικής αυτοκρατορίας.
Γεμάτη και πλούσια παραγωγή, δυνατά κομμάτια, επικοί ρυθμοί, πολυφωνίες και ένα συναίσθημα “πάμε να πάρουμε κεφάλια”, επικρατεί σε ολόκληρο το άλμπουμ, κοντολογίς και στα 11 κομμάτια του. Τα “Gott Mit Uns”, “Carolus Rex” και “Killing Ground” είναι ένα καλό δείγμα μουσικής, του τι θέλω να πω και να περιγράψω με λόγια.
Όμως, επανέρχομαι στην πρόταση “έγινε αντιληπτό από τη μπάντα” και σχολιάζω τα εξής… Μην ψαρώνετε και αυτό πάρτε το σαν μια δεύτερη γνώμη, γιατί ναι μεν ένας απλοϊκός ακροατής σαν κι εμένα που δεν περιμένει κάτι περίπλοκο και θέλει εν πάση περιπτώσει τα πράγματα εν γένει να κρατιούνται σε απλές μορφές (σπαθί, καλπασμός, ασπίδες κτλ), σίγουρα θα του αρέσει ο δίσκος αλλά κάνοντας το δικηγόρο του διαβόλου για λίγο, θα σας πω να προσέξετε…
Τι να προσέξετε; Έχω ίσως τη λανθασμένη αίσθηση πως ταυτόχρονα με τη καλή προσπάθεια της μπάντας ώστε να μας δώσει αυτό που ως τελικό αποτέλεσμα ονόμασαν “Carolus Rex”, στην ουσία μας έδωσαν αυτό που περιμέναμε… ή καλύτερα αυτό που η μπάντα περίμενε ότι θα περιμέναμε! Σας μπέρδεψα;
Θυμάστε προ 15ετίας (και βάλε) τους Γερμανούς Grave Digger και την επιτυχία που είχαν τότε με το “Tunes of War”; Ξαναθυμάστε μετά από αυτό το άλμπουμ τι ακριβώς έβγαλαν; Καταλάβατε τι θέλω να πω σωστά;
Μισώ τις καριερίστικες κινήσεις, ιδιαίτερα όταν αυτές αφορούν τη μουσική και ακόμη πιο ιδιαίτερα το χώρο του heavy metal. Δεν θέλω να κατηγορήσω τη μπάντα για κάτι, αλλά μη μου πείτε ότι τα πράγματα στη περίπτωση μας δε κρατιούνται ενοχλητικά “γραφικά” και με βάση μια κάποια συνταγή!
Έτσι λοιπόν, ενώ το άλμπουμ έχει πολύ καλές στιγμές και το παραδέχομαι, από την άλλη κάτι με “χαλάει” και γι’ αυτό θα μου επιτρέψετε να κρατήσω μια πιο ουδέτερη στάση, σε μια δουλειά άνω του μετρίου, αλλά και σε μια μπάντα που μας τίμησε πολλά χρόνια μετά, από τη τελευταία φορά που κάποιος το τόλμησε (Virgin Steele)!
Με λίγα λόγια ακούστε, γουστάρετε αν το νομίζετε, αλλά μια πιο απόμακρη στάση κι ενθουσιασμός επιβάλεται, ιδιαίτερα όταν πανηγυρίζει κάποιος και ζητά κι από εσάς να κάνετε το ίδιο, επειδή ξανανακάλυψε ότι η γη δεν είναι επίπεδη! Κρατήστε λοιπόν μια “πισινή” κι εύχομαι να διαψευστώ στο μέλλον! Για την ώρα κραδαίνετε τα σπαθιά σας ψηλά!
585 
