Όταν πριν από πάρα πολύ καιρό είχε διαρρεύσει η ιδέα και μόνο κάποιου νέου project με Åkerfeldt, Wilson, Portnoy, νόμιζες πως η βόμβα στα μουσικά δρώμενα ήταν έτοιμη να σκάσει. Λίγο αργότερα η παρουσία του Portnoy δεν θα ήταν χρήσιμη και έτσι η βόμβα δεν έσκασε ποτέ, μουσικά – τεχνικά τουλάχιστον – γιατί όπου Portnoy η γρήγορη, βαριά και μεταλλική έννοια παίρνει μορφή.
Οι μήνες περνούσαν και οι πιστοί στην προσμονή της κυκλοφορίας αυτής, μειώθηκε ότι αφορά το metal κοινό. Έτσι κάποιοι έφυγαν κάποιοι εισήρθαν και κάποιοι πιο open-mind και φίλοι του διαφορετικού πήραν την θέση του ακροατή. Μετά από συνεχείς αναφορές ανά χρονικά διαστήματα (κυρίως του Åkerfeldt) ήταν πια σαφές ότι εδώ δεν έχουμε με τίποτα όμως να κάνουμε με ένα metal άλμπουμ. Μπορώ να πω κιόλας πως δεν ακουμπά ούτε καν ροκ μονοπάτια. Και γιατί να έχεις και απορία στο κάτω-κάτω. Υπάρχει περίπτωση ποτέ να ανακατευτεί κάπου ο Wilson και να είσαι σίγουρος τι θα σε περιμένει; Άλλωστε και με κάποια από τα λεγόμενα του “μην κάνεις μουσική ή τέχνη άμα είναι να σκέφτεσαι πως θα ευχαριστήσεις τον ακροατή σου, τότε σταματάς να γίνεσαι καλλιτέχνης και γίνεσαι διασκεδαστής”, και δεν έχει καθόλου άδικο.
Για να το ξεκαθαρίσουμε από την αρχή λοιπόν ΔΕΝ είναι Opeth, ΔΕΝ είναι Porcupine Tree, μην προσπαθήσεις να βρεις ομοιότητες, μην συγκρίνεις και αν ανοίξεις λιγάκι τους μουσικούς σου ορίζοντες στην διαφορετικότητα και στον πειραματισμό θα απολαύσεις πραγματικά ένα αριστούργημα. Δεν είμαι καθόλου σίγουρη αν οπαδοί των Porcupine Tree μπορούν να ακολουθήσουν (πόσο μάλλον των Opeth), μόνη συνταγή λοιπόν για να το δεχτείς είναι να αποκαθηλώσεις τα αυστηρά στερεότυπα των δύο αυτών προσωπικοτήτων από το παρελθόν τους, και να δώσεις τον χρόνο που χρειάζεται πριν αρχίζεις να σπέρνεις καταδίκες. Πόσες φορές δεν έχει αποδειχτεί άλλωστε πως ένα άλμπουμ που το ακούς μια δεδομένη στιγμή είναι τελείως διαφορετικό στα αυτιά σου μετά από πολύ καιρό;
“Drag Ropes”, “Storm Corrosion”, “Hag”, “Happy”, “Lock Howl”, “Ljudet Innan”, 6 μυστηριακές υποτονικές συνθέσεις με καθόλου ένταση ανάμεσα αλλά τυλιγμένες στις μελωδίες με έντονη μόνο την δεξιοτεχνία των δυο φίλων χωρίς ίχνος υπερβολής στο οτιδήποτε, (η αλήθεια είναι πως φοβόμουν τον Wilson στους πειραματισμούς του, αλλά ευτυχώς δεν το “έκαψε”), οι κύριοι ακουστικοί ρόλοι είναι η κιθάρα και τα πλήκτρα. Lyrics, όχι πολλά μιας και το επίκεντρο είναι το μουσικό στοιχείο. Το δέσιμο των δυο αυτών μουσικών αποδεικνύει περίτρανα πως υπάρχει πάντα και κάτι άλλο από το metal αν θες και μπορείς να ακολουθήσεις. Η φωνή του Åkerfeldt εδώ τολμώ να πω πως είναι κάτι πάρα πάνω από υπέροχη, μελωδική (ούτε στα όνειρα του κάποιος αδαής θα μπορούσε να φανταστεί πως είναι η ίδια φωνή στα πρώτα βήματα των Opeth). Στο “Drag Ropes” μάλιστα η πολυφωνίες μου θύμισαν πάρα πολύ εκείνες των Pure Reason Revolution στο μαγευτικό άλμπουμ τους “The Dark Third”.
Δεν είναι εκείνο το άλμπουμ που θα σε κάνει να διασκεδάσεις, θα σου δημιουργήσει μια διάθεση σκεπτικισμού και ίσως χαλάρωσης, με μόνες έντονες διαφορετικές παρεμβάσεις αν και ελάχιστες, κάποιες υποψίες πως ενδεχομένως θα μπορούσαν να σε οδηγήσουν σε ταινίες noir και μυστηρίου Χιτσκοκικών εποχών. Αναμφισβήτητα λοιπόν έχουμε να κάνουμε με ένα ιδιαίτερο και άκρος ενδιαφέρον άλμπουμ και αν ο φανατισμός και η σκληροπυρηνική νευραλγία δεν το καταδικάσει, τότε έχουμε να κάνουμε με ένα από τα καλύτερα άλμπουμ της χρονιάς. Είναι πραγματικά πολύ τολμηρό και συναρπαστικό συνάμα να προκαλείς τον ίδιο σου τον εαυτό και να ζεις και να δημιουργείς για το ξαφνικό και το απροσδόκητο δεν νομίζεις;
497 
