Συνήθως και μαθημένοι στο “είσαι ότι δηλώσεις” θα έρθεις σε αντιπαράθεση απίστευτα γρήγορα με τον τίτλο του (και για κατά πολλούς στα καλύτερα άλμπουμ 2012) ολόφρεσκου, δυναμικού και πάνω από όλα progressive κυκλοφορία των Βρετανών HEADSPACE.
Στο “I Am Anonymous”, θα σκοντάψεις σε ονόματα και προσωπικότητες όπως, Adam Wakeman-keyboards (ένα πραγματικά μεγάλο πνεύμα με δεκάδες συμμετοχές, συνεργασίες, γράψιμο και παραγωγές και συνάμα τα τελευταία 8 χρόνια δίπλα στον Ozzy Osbourne), Damian Wilson-vocals (όπου “Wilson” μια μικρή σύγχυση την παθαίνεις, τι να πεις για αυτήν την υπέροχη φωνή που είναι και trade mark των Threshold και γυρίζει περίτεχνα από δω και από κει απλώνοντας γενναιόδωρα τα φωνητικά του προσόντα όπως εκτός από τους HEADSPACE, υπάρχει στους Landmarq συν το ότι οι βόλτες του σε Ayreon, Star One και Gary Hughes αποδείχτηκαν εξαιρετικές!), Pete Rinaldi-guitar (αποδεικνύεται το κρυφό μα πιστέψτε με, πολύ heavy χαρτί του project), Richard Brook-drums (πολύ καλός συνδυασμός και παρεάκι με τον μπασίστα Lee Pomeroy σαν rhythm section σε αναρίθμητα projects), και Lee Pomeroy στο bass (όπως εξάλλου και παραγωγός και συνθέτης και με την παρουσία του από τους Take That ως στον Rick Wakeman αλλά και μέλος της prog μπάντας IT BITES).
Αχ, τι ανακατωσούρα και μπέρδεμα πολλές φορές μπορεί να σου προσφέρει αυτή η μουσική σκηνή, εκπλήξεις, χαρές ακουστικές αλλά ταυτόχρονα ίσως και confusion, και αναρωτιέμαι, γιατί τόσο αλλαγή πορείας και μανία σε επιστροφή πιο έντονων προοδευτικών γραμμών με τον κίνδυνο πολλές φορές και να παγιδευτείς εκεί μέσα; Τι συμβαίνει και οι επιρροές των Led Zeppelin, Black Sabbath, Dream Theater, AC DC, Pain of Salvation, Meshuggah, Soundgarden, Genesis, Yes, Kings X, OSI, Planet X, Queen και άλλων τόσων μαζεύονται όλες σε ένα άλμπουμ; Μήπως στο να βγει άλλο ένα progressive rock / metal άλμπουμ με την υπόσχεση της μοναδικότητας και πέφτοντας στα μαλακά αφού έτσι κι αλλιώς υπάρχουν θαυμαστές και φανατικοί εκατομμύρια ανά τον κόσμο σε όλους τους προαναφερθέντες;
Ο γόνος της γνωστής οικογενείας Wakeman έρχεται λοιπόν να μας προλάβει λέγοντας πως και φυσικά αφήνονται στις επιρροές τους αλλά παντρεύοντας τες με τις εμπνεύσεις τους και την όρεξη για δημιουργία φρέσκου ήχου. Η αλήθεια είναι πως από τις αρχές του το άλμπουμ δείχνει να σε παρασέρνει και να σε γραπώνει, πολύ γρήγορα όμως κάπου λίγο πριν τα μέσα η πολυπλοκότητα και η βαρύτητα μια μουσική εκτεταμένη παραζάλη στην εξασφαλίζει.
Η διάρκεια αρκετή, σχεδόν 74 λεπτά, κομμάτια 8, “Stalled Armageddon”, “Fall of America”, “Soldier”, “Die With A Bullet”, “In Hell’s Name”, “Daddy Fucking Loves You”, “Invasion”, “The Big Day” από τα οποία τα 7 μεγάλης διάρκειας, επικίνδυνο πολύ, αλλά η σωτηρία του άλμπουμ θα καταφτάσει στο “In Hell’s Name” όπου από κει και κάτω το άλμπουμ είναι μια αληθινή ακουστική απόλαυση. Το “Daddy Fucking Loves You” θα σε κάνει να εκπλαγείς τόσο από τον τίτλο του αλλά ακόμα περισσότερο από την απλή κατά τα άλλα πολύπλευρη σύνθεση του. Θα μπορούσε να είναι 3 ή και 4 κομμάτια διαφορετικά. Μέσα από τους απίστευτα πομπώδεις κιθαριστικούς ήχους σε μια άτυπη σκυταλοδρομία με τα πλήκτρα η φωνή του WILSON έρχεται να σου περάσει το νόημα του άλμπουμ αυτού, κάτω από την θεωρία της Elisabeth Kübler-Ross [όπου την έκανε και πολύ γνωστή από το μοντέλο “τα 5 στάδια της θλίψης” / “five stages of grief model”- (denial, anger, bargaining, depression, acceptance) ], η σχέση μας με την σκληρή πραγματικότητα, και οι ατελείωτες μάχες μας στο μυαλό και την βιωματική μας εξέλιξη μέσα από άσχημα γεγονότα.
Το “I Am Anonymous” δεν το λες ένα εύκολο ακουστικά άλμπουμ, θέλει τον χρόνο του γιατί κάπου θα σε μπλοκάρει και ίσως να σε κουράσει αλλά και να σε μπερδέψει, εξαρτάται πάντα βέβαια πως, πότε και σε ποια δεδομένη στιγμή θα βρεθεί στο cd-player σου, και εκείνες οι στιγμές θα είναι που θα ευχαριστείς την τύχη σου που πέρασαν από τα αυτιά σου κάποτε οι YES, οι RUSH και οι GENESIS.
401 
