Είναι απορίας άξιο το πώς μερικά συγκροτήματα προκειμένου να αποτινάξουν την οποιαδήποτε ρετσινιά από πάνω τους, είναι προετοιμασμένα να αποποιηθούν της μουσική τους ταυτότητας και εις το όνομα της διαφοροποίησης να χάσουν μεγάλο μέρος των οπαδών τους.
Και όχι τίποτα άλλο, αλλά οι Sonata Arctica επέλεξαν να γίνουν πιο “pop” μια περίοδο όπου είχαν πάρει τρελή φόρα, κυκλοφορώντας δισκάρες όπως “Winterheart’s Guild” και “Reckoning Night”.
Βασικά, είναι λες και πριν πέντε χρόνια είπαν “μας λέγατε κλώνους των Stratovarius; Ε, θα αλλάξουμε άρδην τον ήχο μας για να σκάσουν οι οχτροί μας!” Και έτσι και έγινε… Το “Unia” πάτωσε, ενώ το “The Days of Grays” δεν έπεισε τελικά αρκετούς. Η ίδια μουσική ρότα ισχύει και στο “Stones Grow Her Name”, με τη διαφορά πως από ότι φαίνεται υπάρχει μια σχετική εξέλιξη/ ωρίμανση σε ότι αφορά τις συνθέσεις. Για την ακρίβεια τα περισσότερα τραγούδια είναι τόσο καλοστημένα που σε μια άλλη εποχή (λιγότερο digital) κάλλιστα θα μπορούσαν να αποτελέσουν singles!
Για του λόγου το αληθές ακούστε τα “Shitload O’ Money”, “Losing My Insanity”, “I Have A Right”, “Alone In Heaven” και “Don’t Be Mean”. Παράλληλα όμως, δώστε βάση και στα “Only the Broken Heart”, “Somewhere Close to You” και “Cinderblox” με το απίστευτο μπάντζο που συνοδεύει το τραγούδι. Επίσης στο δίσκο συναντώνται το δεύτερο και τρίτο μέρος του “Wildfire” που εμπεριέχεται στο “Reckoning Night”. Δεν μπορώ να καταλάβω ποια η λογική μιας τέτοιας συνέχειας, αλλά οι δύο αυτές συνθέσεις είναι οι μόνες που ως ενός σημείου λοξοκοιτάζουν το ηχητικό παρελθόν των Φιλανδών, άσχετα εάν δεν είναι και τίποτα το ιδιαίτερο.
Ευχάριστο λοιπόν σε γενικές γραμμές το “Stones Grow Her Name”, σίγουρα όχι όσο αδιάφορο όσο τα δύο προηγούμενα πονήματα της μπάντας, αλλά αρκετά άνευρο, ενώ δίνει γενικά την εντύπωση πως το σχήμα κάνει πλέον περισσότερο την “πλάκα” του και δε θα κάτσει να σκάσει για το αποτέλεσμα, αρκεί να έχει ολοκάθαρη παραγωγή και πιασάρικα refrain. Δικαιωματικά, ότι καλύτερο έχουν κυκλοφορήσει οι Sonata Arctica από το 2004 και μετά. Βέβαια, όλα αυτά έως ότου αποφασίσουν να επιστρέψουν στον ήχο που τους ανέδειξε, κάτι που βάση λογικής δε θα αργήσει.
542 
