Πιστοί στο ύφος τους, με μια προσπάθεια να προσθέσουν επικά στοιχεία στη μουσική τους παρουσιάζονται μέσα από το νέο τους δίσκο οι Γάλλοι, Lonewolf.
Με ελάχιστες εξαιρέσεις, η Γαλλία είναι μια χώρα, που δεν το “έχει” ιδιαίτερα με το metal και γενικότερα μπάντες, που να τυγχάνουν ευρύτερης αναγνώρισης και επιτυχίας. Στην “παγίδα’’ να σπάσουν αυτήν την αρνητικότητα, έπεσαν και τούτοι εδώ, όπως θα διαβάσετε και παρακάτω. Οι συνθέσεις τους στο “Army οf The Damned”, παρουσιάζονται ναι μεν φρέσκιες στο γνωστό power / heavy στυλ που διάλεξαν να ακολουθήσουν, με τα συναυλιακά τμήματά τους, τα γρήγορα τύμπανα κλπ αλλά… Δεν πρωτοτυπούν σε κανένα σημείο, παρόλο που ο δίσκος είναι πολύ καλός, δεν βάζουν τη δική τους σφραγίδα και παρουσιάζουν αναμασημένη τροφή, ειδικά προσαρμοσμένη στα δικά τους μέτρα και σταθμά.
Τι θέλω να πω με όλα αυτά; Καλά το “Soulreapers”, το “Cold”, το “Hellbent For Metal” και το ομώνυμο, αλλά πέρα από το προφανή κλέψιμο των τίτλων, το ίδιο κλεμμένη είναι και η ουσία τους. Με άλλα λόγια, έχουν εικόνισμα τους Running Wild και προσκέφαλο τους Grave Digger και Άγιος ο Θεός, σε σημείο που αν δεν ξέρει κανείς τη δισκογραφία των μεν και των δε, άνετα θα πίστευε πως πρόκειται για κάποιο είδος διασκευών. Αυτή λοιπόν, είναι και η παγίδα που πέφτουν για εμένα, καθώς προσπαθούν να κρατηθούν στην επικαιρότητα, πατώντας στη δόξα άλλων συγκροτημάτων.
Δυστυχώς, δεν καταφέρνουν να με πείσουν για τους παραπάνω λόγους άλλη μια φορά, παρόλη την αξιόλογη προσπάθεια και το φιλότιμο που έχουν. Για κάποιον που προτιμά το γνήσιο, ας αρκεστεί στις γνωστές μπάντες που έχτισαν τη καριέρα τους με το δικό τους δρόμο και τρόπο, για όσους δεν έχουν πρόβλημα με αυτό, θα βρουν αρκετά ενδιαφέρον το δίσκο ως προς το να κάνουν το λεγόμενο mosh pit και να περάσουν καλά με μερικές ακροάσεις ή σε κάποιο party, αλλά μέχρι εκεί.
490 
