Ήμουν φίλος του ήχου και της δουλειάς των Departure ήδη από την πρώτη ομώνυμη κυκλοφορία τους.
Ίσως το στυλ που έμοιαζε με Kansas και Journey, ίσως λόγω του νέου τραγουδιστή που θύμιζε πολύ τη μεγάλη- αγαπημένη φωνή του Steve Perry και του κλώνου του, του Hugo ίσως όμως και το στοιχείο A.O.R που είναι διάχυτο στη μουσική τους, με χαροποίησε σαφώς το γεγονός της ανάθεσης για την κριτική παρουσίαση της 4ης κατά σειράς κυκλοφορίας τους, που θεωρώ ότι πρόκειται για την ωριμότερη και ποιοτικότερη.
Οι Departure είναι το πνευματικό δημιούργημα του αμερικάνου πολυοργανίστα Mike Walsh , που έχει μεγάλη εμπειρία στη μουσική βιομηχανία. Έχοντας πείρα από την συνεργασία με ευάριθμα και εύηχα projects, όπως αυτά των Mark Thompson-Smith (Praying Mantis) και του αείμνηστου Dean Fasano των Message. Επίσης συνεργάστηκε με τους Bon Jovi στο διάβα των χρόνων, συνδράμοντας, συνθέτοντας και ενορχηστρώνοντας για πολλές μπάντες της ευρύτερης περιοχής του New Jersey.
Στην πρώτη κυκλοφορία το 1998, ο Mike παρουσίασε το ομότιτλο “Departure” με τον Ken Michaels στη φωνή και ξεχωριστό προσκεκλημένο τον “πολύ” Dave Rosenthal στα πλήκτρα (Rainbow, Red Dawn). Στην συνέχεια οι εναλλαγές πίσω από το μικρόφωνο μάλλον δε βοήθησαν και πολύ την μπάντα να στερεοποιηθεί στο μελωδικό στερέωμα ιδιαίτερα στην πρώτη γραμμή. Χρειάστηκε μία δεκαετία για να κυκλοφορήσουν νέο CD και θεωρώ ότι με το “Hitch a Ride” κάνουν ξανά αποφασιστική είσοδο στη μελωδική κοινότητα. Θα εντυπωθούν στα αυτιά σας τα “Nowhere to Go”, “Soldier of Fortune” και “Roses”. Οι Departure επέστρεψαν και το 2012 είναι απλά η αρχή…
550 
