Οι νεωτερισμοί και η μοντέρνα αισθητική κόστισε πολύ στους Paradise Lost. Όχι τόσο σε ότι αφορά τον επιχειρηματικό τομέα, μιας και δε σταμάτησαν ποτέ να πουλάνε, αλλά σε οπαδικό επίπεδο, αφού ένα μεγάλο μέρος των fan τους δήλωνε απογοητευμένο για καιρό.
Εδώ και περίπου επτά χρόνια έχουν θέσει ως στόχο να επιστρέψουν στον ήχο που τους ανέδειξε, με σταθερά βήματα. Το πλάνο από ότι φαίνεται αποφέρει καρπούς, καθώς κάθε δίσκος από το “Paradise Lost” και μετά είναι πιο “heavy” από τον προηγούμενο, με το “Tragic Idol” να αποτελεί μια κυκλοφορία που (αισθητικά τουλάχιστον) θα κάνει χαρούμενους πολλούς παρελθοντολάγνους.
Έτσι λοιπόν έχουμε ένα δίσκο μερικά κλικ πιο σκοτεινό και πιο επιθετικό από το “Faith Divides Us- Death Unite Us”, ο οποίος δίνει όμως μεγαλύτερη βάση στο προαναφερθέν επιτηδευμένο ηχητικό αποτέλεσμα, παρά στις συνθέσεις καθεαυτές. Με λίγα λόγια, το “Tragic Idol” είναι μια πολύ καλή δουλειά που εάν δεν κατακλυζόταν από τις εμμονές του σχήματος, θα αποτελούσε μεγάλο μουσικό σταθμό για τους ίδιους.
Είναι βέβαιο πως οι ορκισμένοι οπαδοί τους θα μείνουν ευχαριστημένοι όσες γραμμές και εάν γραφτούν σε online και μη, περιοδικά. Και σαν fan τους, εκτιμώ την ποιότητα που παραμένει υψηλή, ασχέτως της μουσικής νοοτροπίας. Από την άλλη υπάρχει και η πιτσιρικαρία που τους γνώρισε την περίοδο 1999- 2002 και τους ξενίζει αυτή η “brutal” εκδοχή των Paradise Lost. Δε νομίζω πως το “Tragic Idol” απευθύνεται σε αυτούς… Προσωπικά πάντως ήμουν ευχαριστημένος με την (ηχητική) τροπή που πήραν τα πράγματα στο “In Requiem”, όπου το άμεσο και έμμεσο παρελθόν τους είχε βρεθεί σε ισορροπία.
Το μεγάλο λοιπόν ατού του album είναι πως είναι οπαδοκεντρικό, με ότι αυτό συνεπάγεται. Από τις πρώτες ακροάσεις κιόλας ξεχωρίζουν τα “Solitary One”, “Crucify”, “Theories From Another World”, “Worth Fighting For” και “The Glorious End”. Αυτό πάντως για το οποίο κανείς δε μπορεί να παραπονεθεί είναι το μέγεθος της μισανθρωπίλας που κατακλύζει το δίσκο. Αυτό όντως μου είχε λείψει!
Σε γενικές γραμμές, θα προτιμούσα όλο αυτό το “πισωγύρισμα” να γινόταν αυθόρμητα και όχι ύστερα από εντολή των ακροατών, διότι το αποτέλεσμα είναι καλό μεν αλλά η μπάντα εστιάζει πολύ στο να επαναφέρει τον παλιό ήχο της, χάνοντας ίσως έτσι την ουσία που θα έκανε το album μια πραγματικά σημαντική (ιστορικά) κυκλοφορία.
770 
