Το avant- garde metal είναι μια περίεργη ιστορία. Προϋποθέτει ανοιχτό μυαλό σε λογής μουσικές μίξεις, ενώ πολλές είναι οι φορές που το αποτέλεσμα απέχει άρδην από αυτό που ο μέσος μεταλλάς θα χαρακτήριζε ως “metal”.
Το κράμα όμως που μας παρουσιάζουν οι σουηδοί Diablo Swing Orchestra, είναι ίσως ότι πιο πετυχημένο έχω ακούσει στο είδος τα τελευταία χρόνια, μιας και από το ντεμπούτο τους κιόλας (“The Butcher’s Ballroom”) φρόντισαν να κάνουν αισθητή την πολυποίκιλη μαεστρία τους με τις γεμάτο τρέλα συνθέσεις τους, αποκτώντας πολλούς οπαδούς ανά τον κόσμο (ανάμεσά τους και εγώ).
Η τρίτη τους δουλειά κυμαίνεται στα ίδια επίπεδα με τις προηγούμενες, σε ότι αφορά το στυλ, μόνο που στο “Pandora’s Piñata” το σχήμα δε μένει στάσιμο, προσπαθώντας να εξελίξει αυτό που κάνει, δοκιμάζοντας ήχους και στοιχεία που κάνουν ακόμη πιο πολύπλευρο το συνολικό αποτέλεσμα. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε πως μεσολαβούν πάντα γύρω στα τρία χρόνια για να ολοκληρωθεί ένα full length τους και για αυτό όλες οι μέχρι στιγμής δουλειές τους βγαίνουν τόσο προσεγμένες.
Θέλετε swing; Θέλετε jazz; Θέλετε metal; Θέλετε κλασσική μουσική; Θέλετε ethnic; Αυτά και ακόμη περισσότερα θα τα βρείτε στους Diablo Swing Orchestra, σε κομμάτια όπως τα “Voodoo Mon Amour”, “Guerilla Laments”, “Exit Strategy of a Wrecking Ball”, “Mass Rapture” και “Honey Trap Aftermath”.
Είναι δεδομένο πως ο Christofer Johnsson (Therion) θα είναι πολύ ευχαριστημένος ακούγοντας τη μπάντα (όντας από τους πρωτομάστορες του είδους) ενώ ο Εμίρ Κουστουρίτσα θα μπορούσε κάλλιστα να είναι fan της μπάντας.
562 
