Οι Ufomammut θεωρούνται ένα από τα κορυφαία doom συγκροτήματα τις τελευταίας δεκαετίας. Και είναι! Έχουν κάθε δικαίωμα να είναι σε αυτή τη λίστα. Δεν έχουν αφήσει ποτέ κανέναν παραπονεμένο με τις κυκλοφορίες τους. Απεναντίας, φροντίζουν κάθε φορά να ικανοποιούν ακόμη και τον πιο απαιτητικό οπαδό της doom σκηνής.
Δεν φοβούνται να εξελίξουν τον ήχο τους, να πειραματιστούν και να προσθέσουν καινούργια πράγματα στην μουσική τους. Από το 2000 μέχρι και σήμερα κυκλοφορούν ανελλιπώς διαμάντια. Μετά το εξαιρετικό “Eve” του 2010 το οποίο περιείχε μόλις ένα κομμάτι που άγγιζε τη μία ώρα, επανέρχονται για να ταράξουν και πάλι τα νερά και την ψυχοσύνθεσή μας με το πρώτο μέρος της σειράς Oro που φέρει τον τίτλο “Oro: Opus Primum”.
Βασισμένο κατά πολύ στα χνάρια του προκατόχου του το καινούργιο τους δημιούργημα είναι για μια ακόμη φορά άψογο. Περιέχει πέντε κομμάτια που κινούνται αργά και βασανιστικά προκαλώντας απερίγραπτα συναισθήματα και φέρνοντας στο μυαλό πράγματα που δεν είχες φανταστεί ποτέ ότι υπάρχουν. Και όλα αυτά γίνονται σταδιακά. Με τον τρόπο που οι Ufomammut ξέρουν καλύτερα από τον καθένα. Τα πάντα χτίζονται με έναν μοναδικό τρόπο, χωρίς βιασύνες και με περίσσια μαεστρία.
Μία επαναλαμβανόμενη λούπα στα πλήκτρα είναι αρκετή για να εισέλθεις στον μαγευτικό κόσμο του “Oro: Opus Primum”. Σιγά σιγά έρχονται και τα υπόλοιπα. Ο όγκος αρχίζει να ξεχειλίζει και ο ρυθμός αργός και σταθερός αρχίζει και αγγίζει τον εσωτερικό σου κόσμο. Με post ψεγάδια και drone αισθητική περιπλανάσαι στα 14 λεπτά του “Empireum” σε σκοτεινά μονοπάτια μέσα στην ομίχλη. Το sludge έπος “Aureum” δεν αφήνει περιθώρια για αμφισβήτηση. Ταχύτητες που εναλλάσσονται και μετέωρα φωνητικά, κραυγές θα έλεγα πιο συγκεκριμένα, σε κρατούν σε διαρκή εγρήγορση. Εμπλουτισμένο με κορυφαία επαναλαμβανόμενα riffs και noise θορύβους να παρεμβάλλονται συνεχώς συνθέτουν ένα ακόμη διαμάντι. Και η συνέχεια είναι όπως πάντα σταθερή, ομαλή. Με τον ογκόλιθο που ακούει στο όνομα “Infearnatural” συνεχίζετε αργά και σταθερά το ταξίδι στα σκοτεινά μονοπάτια. Πρόκειται σίγουρα το πιο drone τραγούδι του δίσκου και περιέχει άπλετο χώρο για πειραματισμούς με ήχους στα 7.30 λεπτά της διάρκειάς του. Σταθερά, με κάθε δευτερόλεπτο να έχει να σου προσφέρει κάτι παραπάνω. Μέχρι να επανέλθουμε στην επαναλαμβανόμενη λούπα των πλήκτρων με την οποία ξεκίνησε ο δίσκος. Στο “Magickon” μας παρουσιάζεται μια μοναδική ευκαιρία για να χαλαρώσουμε και να ανασυνταχθούμε. Δίνετε η ευκαιρία να συνεχιστούν οι πειραματισμοί, να θυμηθούμε που ξεκινήσαμε και να συνειδητοποιήσουμε τον δρόμο που έχουμε επιλέξει να πάρουμε και που θα μας οδηγήσει αυτή η διαδρομή. Στα λεπτά του “Mindomine” έχοντας επανακτήσει τις δυνάμεις μας συνεχίζουμε το ταξίδι στην απόλυτη ικανοποίηση. Με ένα χαμόγελο, με μια απορία, με σκέψεις αλλόκοτες, άρρωστες να περνάνε από το μυαλό μας.Τελειώνοντας, μας αφήνει να κάνουμε μια μεγάλη στάση κλείνοντας επιβλητικά με ένα αργόσυρτο riff που βάζει μια άνω τελεία στο ταξίδι μας. Στο τέλος, απλά στεκόμαστε και περιμένουμε. Περιμένουμε το δεύτερο μέρος που θα κυκλοφορήσει σε λίγους μήνες και θα φέρει τον τίτλο “Oro: Opus Alter”. Δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα άλλο από το να περιμένουμε ανυπομονώντας.
Οι Ufomammut, στο “Oro: Opus Primum” σε κάνουν να καταλάβεις ότι η μουσική είναι ένα εργαλείο δημιουργίας συναισθημάτων και ότι ο ήχος, οι ρυθμοί και οι μελωδίες μπορούν να σου προκαλέσουν μία άνευ προηγουμένου έκσταση όταν χρησιμοποιούνται με τον σωστό τρόπο. Και αυτό το κάνουν με τρόπο μοναδικό, εδώ και πολλά χρόνια πλεόν.
514 
