Οι Reverence φαίνεται πως δημιουργήθηκαν με μια προκαθορισμένα ταραχώδη διαδρομή για τα πρώτα – πολλά – τους χρόνια μπαινοβγαίνοντας σε δισκογραφικές αφήνοντας εδώ κι εκεί το στίγμα τους με κανένα LP. Έτσι και με το τέταρτο τους, το “The Asthenic Ascension”, η Γαλλική φουρτούνα επισκέπτεται νέο μουσικό σπίτι και hopefully παραγωγικό.
Αλήθεια, το industrial στοιχείο που πήγε; Γιατί με το νέο album μόνο μια αχνή ιδέα παίρνουμε, κι αυτό επειδή η πιο doom και depressive πνοή του δίσκου κάπου κάπου αφήνει το μονοπώλιο. Όχι, καθόλου κακό σχόλιο δεν έκανα, η ύπαρξη όμως των Reverence ήταν προσκολλημένη στο industrial black, κάτι που μ’ αρέσει αλλά και κάτι που δεν παρατήρησα εδώ. Υπό την νέα της μορφή για το συγκρότημα λοιπόν, η industrial επιρροή “κανονίζει” περισσότερο τα κιθαριστικά solos οπότε μ’ αυτή την έξυπνη πατέντα δημιουργείται μεταφορικά η ψευδαίσθηση της ύπαρξης του είδους στο σύνολο, κυριολεκτικά όμως απλά ως ένα ακόμη στοιχείο του “The Asthenic Ascension” που με τη σειρά του ικανοποιεί.
Άρα doom και depressive. Εντάξει, όχι ακριβώς, ο δίσκος αυτός είναι κατά βάση black με επιρροές από Cradle of Filth (και ναι, αρκετά συμφωνικά σημεία εκδηλώνουν υπερήφανα τη παρουσία τους) μέχρι και Paradise Lost. Πολύ πολύ θολά progressive στιγματάκια συμπληρώνουν άξια το τοπίο του τέταρτου album των Reverence που αξίζει αρκετής προσοχής και είναι όλοι καλυμμένοι.
602 
