Ούτε ο πιο αισιόδοξος οπαδός τους δεν θα περίμενε, ότι οι Σουηδοί superstars του hard rock μετά από 12 χρόνια σιωπής το 2004 θα επέστρεφαν στα μουσικά δρώμενα και θα κατάφερναν μέσα από συνεχή δουλειά, υπομονή, επιμονή και φυσικά το αναμφισβήτητο ταλέντο τους να χτίσουν εκ νέου το όνομα “Europe” και μάλιστα σε ακόμα πιο στέρεες βάσεις σε σχέση με τα ένδοξα 80s.
Τα heavy και πειραματικά, αλλά αντάξια της ποιότητας τους “Start From The Dark” (2004) και “Secret Society” (2006), διαδέχτηκε το καθοριστικό “Last Look At Εden” (2009) το οποίο τους επανέφερε στην αφρόκρεμα (εμπορικά) της hard rock σκηνής. Απρίλιος του 2012 και οι Europe κυκλοφορούν το ένατο άλμπουμ της καριέρας τους και τέταρτο (!) μετά την επανένωση τους, υπό τον έξυπνο τίτλο “Bag Οf Bones”. Αν υπάρχει κάτι για το οποίο δεν μπορείς με τίποτα να κατηγορήσεις τους Σουηδούς είναι για επανάληψη του εαυτού τους. Έχουν κυκλοφορήσει 9 άλμπουμ, τα οποία είναι εντελώς διαφορετικά μεταξύ τους και συνθετικά και ηχητικά. Το ίδιο συμβαίνει και με το “Bag Οf Bones”… Οι επιρροές των Europe είναι κλασικές και πασίγνωστες… Led Zeppelin, Deep Purple, Thin Lizzy, Rainbow, Whitesnake… Μόνο που αυτή τη φορά είναι πιο έντονες από ποτέ! Διαισθάνομαι ότι οι Σουηδοί θέλουν να συστήσουν στη νέα γενιά οπαδών τους την καλύτερη δεκαετία της μουσικής. Τα αθάνατα 70s είναι εδώ. Άλλωστε όπως λέει ο θυμόσοφος λαός μας, “η γριά κότα έχει το ζουμί” και όπως συμπληρώνω εγώ, ο “γέρος κόκορας” ακόμα περισσότερο.
Riches to Rags: Πολύ δυνατό ξεκίνημα για το cd… Heavy, funky, uptempo, πολλά υποσχόμενο solo, με φωνητικά Tempest ένα κλικ πιο ψηλά σε σχέση με τις ερμηνείες του στη μετα- reunion εποχή. Πολύ όμορφο riff, θα το προτιμούσα ακόμα πιο βαρύ, για να μας θυμίζει τις μνημειώδεις heavy στιγμές του “Secret Society”…
Not Supposed to Sing the Blues: Πιο mid tempo τραγούδι, με σπουδαία rhythm section, κοφτά riff, ανατολίτικα περάσματα, δύο solo, πολύ καλά φωνητικά, blues ατμόσφαιρα κι ένα ρεφραίν που θα μπορούσε να ήταν πιο πιασάρικο, αν στη μίξη τα backing vocals ήταν πιο μπροστά. Πολύ καλό κομμάτι, αλλά σαν πρώτο single υποδεέστερο σε σχέση με το “Last Look At Εden”, το οποίο είχε εντυπωσιάσει και τους πλέον απαιτητικούς…
Firebox: Τα ανάμικτα συναισθήματα του ξεκινήματος του cd, διαδέχεται το πρώτο ΩΧ! ΚΟΜΜΑΤΑΡΑ… Industrial εισαγωγή, εκπληκτικό rhythm section, επικά keyboards, φωνητικά που σε καθηλώνουν, ανατολίτικο πέρασμα, με σιτάρ (!) πριν το σόλο, εξαιρετικό σόλο, πολύ όμορφες δεύτερες φωνές που θυμίζουν τους παλιούς Europe που όλοι αγαπήσαμε “να αγαπάμε και να μισούμε”… Και όλα αυτά μέσα σε 3,5 λεπτά! Αν πρέπει οπωσδήποτε να του βάλω ταμπέλα θα έγραφα Prog/Epic/AOR meets Led Zeppelin!
Bag of Bones: Αρχίζουν να γυρίζουν τούμπα οι εντυπώσεις για τα καλά. Δεύτερη συνεχόμενη ΚΟΜΜΑΤΑΡΑ. Φέρει επάξια τον τίτλο του ομώνυμου! Υπέροχη ακουστική εισαγωγή με εκπληκτικά φωνητικά από τον Tempest. Ακολουθεί “κλασικοροκάδικο” ξέσπασμα, το οποίο είναι αρκούντως κολλητικό για να γίνει το κομμάτι κλασικό… Μετά ξανά ακουστικό, μετά ξανά hard rock και όπως λέει ο “Έλληνας ποιητής”, δεν περιγράφω άλλο… Πολύ μεγάλο κομμάτι… Α, ξέχασα… Slide κιθάρα από τον blues rock ήρωα των ημερών μας, Joe Bonamassa!
Requiem: 30 δευτερόλεπτα φτάνουν για να ταξιδέψεις κάπου; Μερικές φορές ΝΑΙ… Το “Requiem” μας ταξιδεύει κάπου απροσδιόριστα και μας αρέσει πολύ…
My Woman My Friend: Εδώ κορυφώνεται το όλο θέμα. Μια επική, στομφώδης και θριαμβευτική power ballad, η οποία υποθέτω θα είναι το δεύτερο single του cd. Μερικές φορές η μουσική είναι τόσο απλή, γι’ αυτό και δεν μπορεί να γίνει κατανοητή. Δεν χρειάζεται τίποτε άλλο από το να τραγουδήσεις τρεις λέξεις με πάθος και ένταση για να συνεπάρεις τα πλήθη και να μεταδώσεις αυτή την ένταση σε εκατομμύρια ψυχές. Αν το έγραφαν οι Metallica, οι Bon Jovi ή οι Guns n’ Roses θα γινόταν πολύ μεγάλο hit.
Demon Head: Παρόλο που ανεβαίνουν οι τόνοι και η ένταση, κατεβαίνει το επίπεδο. Όχι ότι δεν είναι καλό το κομμάτι. Και κολλητικό riff έχει και πολύ καλό solo και όμορφα φωνητικά. Μόνο που η σπουδαία τετραλογία που προηγήθηκε, μάλλον το αδικεί. Αν σας αρέσουν οι Deep Purple του “Stormbringer” θα σας αρέσει και αυτό… Ειδικά στο κλείσιμο ομορφαίνει… (δεν παχαίνει!)
Drink and Α Smile: Και μετά τους Deep Purple των Coverdale/Hughes, πάμε στους ακουστικούς Led Zeppelin! Πολύ όμορφο ακουστικό τραγουδάκι, το οποίο χωρίς να κάνει τη διαφορά, εντούτοις ακούγεται πολύ ευχάριστα στ’ αυτιά μου. Τα φωνητικά του Joey Tempest είναι εντελώς διαφορετικά σε σχέση με ότι έχει τραγουδήσει μέχρι σήμερα. Mπλουζιάρικα, “μεθυσμένα” και ενδεικτικά των δυνατοτήτων και της μουσικής παιδείας αυτού του σπουδαίου τραγουδιστή.
Doghouse: Το πρώτο τραγούδι που γνωρίσαμε από το “Bag of Bones”. To έπαιξαν στην τελευταία Βρετανική περιοδεία τους και μπορεί να μην εντυπωσιάζει, ωστόσο live λειτουργεί τέλεια. Το riff έχει AC/DC feeling και το solo είναι διαφορετικό σε σχέση μ’ εκείνο της live εκτέλεσης. Και πάνω που νοιώθεις ότι το cd πάει να κάνει κοιλιά, έρχεται το…
Mercy You Mercy Me: Άπαιχτο, χαβαλετζίδικο, rock n’ rollάδικο, ρυθμικό, με κολλητικό ρεφραίν, keyboards και ατμόσφαιρα από το Out Of This World. Γενικά όλο το feeling του τραγουδιού, είναι 80s, ανέμελο, ανάλαφρο, πιασάρικο και live… Κι επειδή το “Out Of This World” είχε τρομερή solo κιθάρα, ο Norum σκέφτηκε να μας χαρίσει ένα από τα πιο όμορφα solo του cd και να θυμίσει τον “απαράδεκτο” Kee Marcello, ο οποίος κυκλοφόρησε την μπούρδα της δεκαετίας, υπό τον τίτλο Redux: Europe, ότι θα πρέπει να σέβεται πολύ περισσότερο το παρελθόν του…
Bring It All Home: Ο δίσκος κλείνει κλασικά με μπαλάντα. Και λέω κλασικά επειδή και τα 4 μετα-reunion άλμπουμ των Europe κλείνουν ήρεμα… Πολύ όμορφη μελωδία. Για να είμαι δίκαιος, το τραγούδι συνολικά σαν feeling μου θυμίζει Bon Jovi, εποχής “Keep the Faith” χωρίς βέβαια να με χαλάει αυτό, αφού το συγκεκριμένο άλμπουμ θεωρώ ότι είναι το καλύτερο των Αμερικανών θεών του hard rock… Για την ακρίβεια… το πιο “ευρωπαϊκό”, άρα και πιο ποιοτικό…
Καταλήγοντας θα λέγαμε πως πρόκειται για ένα ακόμα άλμπουμ των Europe που θα προκαλέσει πολλές συζητήσεις και διχογνωμίες. (Κάτι μου λέει ότι η μπάντα, το επιδιώκει αυτό). Η 70s με ολίγον από blues κατεύθυνση ενδεχομένως να ξενίσει πολλούς, αφού οι περισσότεροι έχουν πεισματικά “καταδικάσει” τους Europe στο pop/rock παρελθόν τους, παραγνωρίζοντας πως από τα 9, ΜΟΝΟ σε 2 άλμπουμ έπαιξαν το συγκεκριμένο στυλ. Η παραγωγή του “πολύ” Kevin Shirley είναι άψογη. Μπορεί οι Europe της νέας εποχής να στηρίζονται εξ’ ολοκλήρου στο ενστικτώδες και ακατέργαστο ταλέντο του αντικομφορμιστή John Norum, εντούτοις σ’ αυτό εδώ το cd τα πράγματα δείχνουν διαφορετικά, αφού το αστέρι που λάμπει είναι τα φωνητικά του “χρυσού αγοριού” Joey Tempest. Να σημειώσουμε ότι το εξώφυλλο του cd, είναι από τα καλύτερα που έχουμε δει ποτέ…
Αριστοτέλης Βασιλάκης
593 
