Το να αναφέρω ότι οι Overkill εδώ και 30 χρόνια έχουν πάρει τα παράσημά τους στο χώρο του thrash – speed δεν ξέρω αν είναι περιττό ή απαραίτητο. Αν τώρα γουστάρετε τέτοια μουσική και δεν έχετε ακούσει το προηγούμενό τους άλμπουμ μάλλον δεν έχετε καταλάβει τι δισκάρα έχετε χάσει. Οι τύποι ΔΕΝ κολλάνε ένσημα σαν άλλους αλλά σκοτώνουν “the old school way”…
Με κεκτημένη ταχύτητα απλά βγάζουν τα εσώψυχά τους και παίζουν τα άντερά τους πάντα με το χαρακτηριστικό καλπασμό τους. Ίσως όχι τόσο αυθόρμητα ή επιθετικά όπως στο “Ironbound” αλλά πάντα από την καρδιά τους και με την πολύχρονη εμπειρία τους στην ομαδική ηλεκτροπληξία. Το γνωστό punk feeling δεν αλλάζει τώρα πια, και ο χαρακτηριστικός σαρκασμός που βγάζει η φωνή του Bobby, παρέα με τις ριπές από μπάσο ενός από τους καλύτερους μπασίστες στο χώρο (DD Verni), πατάνε πάνω σε κιθάρες ξυράφια που κάθε δευτερόλεπτο στέλνουν ηλεκτρικές κενώσεις προς πάσα κατεύθυνση. Κάποια Maiden-ικά ή Priest-ικά περάσματα, λίγο πιο φανερά σε σχέση με το παρελθόν, είναι ένα σχετικά νέο στοιχείο αλλά κατά τα άλλα, η κλασική σφαγή. Κομματάρες η μία μετά την άλλη και η αίσθηση ότι μια πυροβολαρχία σε έχει βάλει στο μάτι.
Δεν έχει νόημα να πω περισσότερα, ποιό τραγούδι είναι τι και πως, τα πράγματα είναι απλά. Οι Overkill έχουν πάρει φόρα και παίρνουν κεφάλια με ηλεκτροφόρες πριονοκορδέλες. Αν θέλετε το πιστεύετε και ακούτε το άλμπουμ, πηγαίνετε στη συναυλία τον Ιούνιο και (πιθανώς) το χωνεύετε ή απλά συνεχίζετε να ψάχνετε κάποιους έτσι ή γιουβέτσι που απλά δεν πιάνουν μπάζα μπροστά στα “γερόντια”. Με άλλα λόγια αν οι Metallica π.χ. είχαν 3-4 κομμάτια τόσο δυνατά όσο των Overkill σε κάθε δίσκο, θα παραμίλαγε όλος ο κόσμος.
573 
