Για να καταλάβει κανείς το μουσικό ποιόν των Pigeon Toe πρέπει οπωσδήποτε να έχει προ πολλού συνειδητοποιήσει πως progressive δε σημαίνει απαραίτητα “Dream Theater” ή “Pink Floyd”.
Ετυμολογικά έχει να κάνει με την πρόοδο και ουσιαστικά ο συγκεκριμένος χαρακτηρισμός περιγράφει μια ποικίλη εναρμόνιση ήχων οι οποίοι συντελούν σε μια πολύπλευρη και όχι απαραίτητα συνηθισμένη σύνθεση. Στις τάξεις του prog metal υπάρχουν καλώς ή κακώς κάποια πλαίσια στα οποία κινούνται οι μπάντες και επαναπαυόμενες σε αυτά, ακολουθούν τελικά μια πεπατημένη που ουδεμία σχέση έχει με τη λέξη “πρόοδο”.
Οι Pigeon Toe προσπαθούν να βγουν από το καλούπι και σε μεγάλο βαθμό το καταφέρνουν, παρουσιάζοντας μια δουλειά που οι έχοντες τα αυτιά ανοιχτά και τις παρωπίδες στο συρτάρι, θα αγαπήσουν. Δεν ξέρω εάν το άρτιο αποτέλεσμα έχει να κάνει με την εμπειρία που φέρουν τα μέλη του σχήματος μιας και οι Pigeon Toe αποτελούνται από μέλη των Fear My Thoughts, Triptykon και Final Kings, αλλά καλό είναι να κυκλοφορεί που και που ένας progressive δίσκος που να χρειάζεται δύο- τρία ακούσματα για να τον ανακαλύψεις και να τον καταλάβεις στην ολότητά του. Μοναδικό φάουλ τα κατά τόπους αδιάφορα φωνητικά που σε σχέση με την τεχνική απόδοση, σαφώς υστερούν. Κατά τ’ άλλα μια πάρα (πάρα) πολύ καλή prog κυκλοφορία.
707 
