Δεν ήταν καθόλου άσχημη ιδέα Κυριακή βράδυ μερικές μπύρες στους Outloud. Και η δουλειές τους είναι αρκετά καλές αλλά και τους Danger Angel δεν είχα δει σε κάποιο καλό χώρο (η Αρχιτεκτονική είναι super παρεμπιπτόντως) οπότε ο κύβος ερρίφθη…
Πάντα θα προτρέπω αφού το επιτρέπει η σημερινή εποχή, να τσεκάρετε τα site από τις μπάντες γιατί ακόμα και αν δεν αρέσει σε κάποιον μια μπάντα ή δεν ήταν καλή σε κάποιο live, σε κάποιον άλλο μπορεί να του αλλάξει τη ζωή, για οποιοδήποτε λόγο. Τους Keado Mores δεν τους είχα ξανακούσει. Είναι μια αρκετά δεμένη μπάντα που με το ένα πόδι πατάνε στο classic και με το άλλο στο power (που δεν είναι και το καλύτερό μου παραδέχομαι) και ενώ συνεχώς κάτι θύμιζαν (κάτι σαν Evergrey ή Starbreaker ας πούμε) αφού δεν κατάφερε να γίνει ξεκάθαρο μέσα σε μισή ώρα σημαίνει ότι έχουν το δικό τους χαρακτήρα. Πολύ ωραία η διασκευή στο “I Might Lie” από Andy Taylor (που το ξεθάψατε αυτό ρε guys;) αλλά και τα δικά τους κομμάτια ήταν καλά και γουστάραμε αρκετά, ήταν όμως τα “επικοινωνιακά διαλείμματα” ανάμεσα στα τραγούδια που έκοβαν συνεχώς το ρυθμό που πηγαίναμε να πιάσουμε. Όλοι.
Οι Danger Angel τώρα ίσως ήθελαν να έχουν γεννηθεί σε μια χώρα με καμιά 50αριά πολιτείες, κατά προτίμηση κάπου δυτικά και με θάλασσα κοντά, ίσως και μια άλλη εποχή. Το δισκάκι που έχουν βγάλει είναι αρκετά καλό με μερικές πολύ καλές στιγμές και οι προϋποθέσεις για κούνημα ήταν καλές. Η αλήθεια είναι πως τα παιδιά ξεκίνησαν με αρκετό κέφι και αέρα αλλά κάπου στράβωσαν, είτε γιατί ο κόσμος δεν άφησε την καρέκλα ή τη μπάρα του για να πλησιάσει τη σκηνή, είτε γιατί δεν τραγούδησε μαζικά το “Life is Beautiful” των Sixx AM. Η άλλη πλευρά όμως λέει, πόσοι ξέρουν τους Sixx AM και πόσοι θέλουν (ή ξέρουν) να τραγουδήσουν μαζί σου αυτό το κομμάτι; Αν θες να κάνεις κόσμο να φωνάξει το κάνεις με το κατάλληλο κομμάτι (λέω μια βλακεία, πχ το “Girls girls girls”) και αν θες να κάνεις τον κόσμο να πλησιάσει εντυπωσίασέ τον ή κέντρισέ του την περιέργεια, αλλά μην του ρίχνεις το φταίξιμο για κάτι που δεν πάει όσο καλά περίμενες. Το μεγάλο καλό για τη μπάντα ήταν ότι τα κομμάτια που έπαιξαν από το νέο άλμπουμ που ετοιμάζουν είναι πάρα πολύ καλά και νομίζω αρκετά πιο δυνατά από του πρώτου!
Έπρεπε βέβαια να έχω καταλάβει ότι θα χρειαζόταν να “συντονιστώ” κάπως με το χιούμορ των Outloud βλέποντας πληροφορίες σχετικά με το πόσο καλοί είναι στο Pro (Evolution Soccer βρε κουτά…) ή πόσο δύσκολες ελληνικές λέξεις μπορεί να πει ο Chandler, μεταξύ άλλων διαπιστευτηρίων στις καταχωρήσεις της περιοδείας. Γιατί η αλήθεια είναι ότι μόνο ως χιούμορ μπορώ να εκλάβω τον ύμνο του Champions League για εισαγωγή, υποθέτω και σαν φιλοδοξία αλλά αυτό δεν το βρίσκω καθόλου κακό φυσικά.
Δεν είχε τύχει να τους ξαναδώ αλλά έδειχναν σίγουροι και ζεστοί από τα “απανωτά παιχνίδια”, και θα κέρδισαν αρκετούς φίλους σε κάθε πόλη αν έπαιζαν έτσι κάθε βράδυ. Ξεκίνημα με “What I Need”, “We Came to Rock” και το μαγαζί έχει ζωντανέψει για τα καλά. Πολύ κεφάτοι και επικοινωνιακοί όσο χρειαζόταν και με τον Chandler πολύ φιλικό και άμεσο με το κοινό, απλά το κέρδιζαν όλο και περισσότερο όσο περνούσε η ώρα. Είχαν αρκετά καλό ήχο, χοροπήδηξαν, χαβαλέδιασαν και γενικά έδωσαν την εικόνα μιας καλοδουλεμένης μπάντας.
Έκαναν βέβαια μια μικρή κοιλίτσα (γύρω στο 65΄), με μια μπαλάντα, το (πολύ καλό) σόλο του Αχιλέα, αλλά μετά χρειάστηκε ακόμα περισσότερο χιούμορ για να αντέξω τη διασκευή του (ψιλοαχώνευτου) “Careless Whisper” (ναι αυτό των Wham) που ακολούθησε συνοδεία devil’s horns από κάποιους. Σουρεαλιστικό δε λέω, αλλά (sorry guys) a little too gay for me… Από εκεί και πέρα όμως είχαν κρατήσει δυνατά κομμάτια (“We Run”, “Outloud”) αλλά και την… καλή διασκευή “You’ve Got Another Thing Coming” (Judas Priest μήπως και διαφεύγει σε κάποιον και χωρίς άλλα σεξιστικά σχόλια παρακαλώ…) για το τέλος και όλοι επανήλθαν στο “κανονικό”.
Τώρα για Champions League δεν ξέρω, αλλά ήταν μια πολύ ευχάριστη εμφάνιση μιας καλής ομάδας Europa League που μπορεί να βγαίνει και προκριματικά για Champions τον Ιούλιο – Αύγουστο. Το αν θα περάσουν δεν είναι πάντα στο χέρι τους αλλά χρειάζεται και αρκετή τύχη καμιά φορά. Και κάτι τελευταίο αλλά αρκετά σχετικό. Το να υπενθυμίζουμε και να αναπαράγουμε την όποια πίκρα, θυμό, γκρίνια, παράπονα, βάρη του παρελθόντος ή ακόμα και αιωνόβια κλισέ (ή βάλτε ότι θεωρείτε πιο κατάλληλο) που δεν μας αρέσουν, οδηγεί στην διαιώνιση τους επάνω μας ως σύνολο. Πιστεύω πως μόνο με θετική αντιμετώπιση μπορούμε κάποτε να αλλάξουμε ότι δε μας αρέσει από το πριν και το τώρα, και πως σπάζοντας αυτή την αρνητική ροή κάτι θα αρχίσει να αλλάζει κάποτε. Μπορεί και όχι αλλά αν δε δοκιμάσουμε δεν θα μάθουμε.
Outloud setlist
What I Need
We Came to Rock
Falling Rain
Live Again
Isolation Game
Search For Truth
Cross The Line
Tonite
Lovesigh
Careless Whisper
Waiting For Your Love
Wild Life
Broken Sleep
We Run
You’ve got another thing coming
Outloud
Κείμενο/ photos: Πάνος Ματθαιογιάννης
587 
